Κάθε βιβλίο, ένα καράβι....

Πάμε να ταξιδέψουμε την ψυχή μας....

Γερό σκαρί κάθε βιβλίο, μπορεί να μας φτάσει μακριά....



2 Δεκεμβρίου 2015

Χριστούγεννα! Ήρθαν; Ήρθαν!!!!

Δεκέμβριος... Ο μήνας που οδηγεί σ' ένα κατώφλι... αυτό, της νέας χρονιάς. Ο μήνας που δίνει το φιλί του αποχαιρετισμού στην χρονιά που φεύγει. 
Το 2015 ήταν κατά γενική ομολογία μια δύσκολη όσο και αλλόκοτη χρονιά σε παγκόσμιο επίπεδο. Περιπέτειες, φουρτούνες, ζωές σε πόλεμο, τρομοκρατικές εξάρσεις, φτώχεια και κατήφεια. Το έχω πει και θα το πω και πάλι.... Με πονάει που μας έκλεψαν το χαμόγελο... 
Προχθές περπατούσα στην Αθήνα με τον Γιώργο. Κάτι μου είπε και γέλασα. Μέτρησα τέσσερα ζευγάρια μάτια που με κοίταξαν με περιέργεια.... Σαν να ρωτούσαν: "Τρελή είναι αυτή;"
Και ομολογώ ότι είναι στιγμές που με παρασύρει το  γενικότερο κλίμα. Που δεν θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι μου.  Που νιώθω ότι ένα χαμόγελο είναι  βαρύ και δεν μπορώ ν' ανασηκώσω καν τα χείλη μου... 
Και τότε (ευτυχώς) μπαίνει  μπροστά ο προσωπικός μου μηχανισμός της άμυνας-επανάστασης. Τρέχω και κλείνω την τηλεόραση όταν έχει ειδήσεις. Κάθομαι και σκέφτομαι όλα εκείνα για τα οποία έχω υποχρέωση να λέω: Δόξα τον Θεό! Την υγεία της οικογένειάς μου. Τα παιδιά μου που είναι γερά και ζουν με καλούς συντρόφους. Την αγάπη των δικών μου ανθρώπων. Δεν ξεχνώ τι γίνεται γύρω μου, αλλά έχω από κάπου να κρατηθώ. Δεν γίνομαι χαζοχαρούμενη, αλλά προσπαθώ με κάθε τρόπο να στηριχθώ για να στηρίξω...

Την Κυριακή που μας πέρασε, κατάλαβα για μια ακόμα φορά ότι δεν έχω δικαίωμα να νιώθω ούτε για μια στιγμή κατηφής. Μαζεύτηκαν τα παιδιά στο σπίτι, όπως κάθε χρόνο. Ακόμα και φίλοι των παιδιών και στολίσαμε το δέντρο που γύρω του θα μαζευτούμε τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Και το χαμόγελο έβγαινε αβίαστα μαζί με γέλια.
Ναι, ξέρω, ότι δεν μπορείς να είσαι απόλυτα ευτυχισμένος όταν γύρω σου όλα καταρρέουν, αλλά  είμαι αποφασισμένη να κλείσω απέξω αυτές τις μέρες όλα όσα πονάνε. Έχω ανάγκη να... γεμίσω μπαταρίες που λέω συχνά. Θέλω το αντίδοτο της χαράς για την πικρία που νιώθω για όσα συμβαίνουν. 
Το σπίτι θα γεμίσει κόσμο και κυρίως νέα παιδιά που θέλεις δεν θέλεις σε κάνουν να χαμογελάς. Ανάμεσα στους καλεσμένους και μια νέα κοπέλα, νιόπαντρη και έγκυος στο πρώτο της παιδί. Αυτό κι αν είναι ένεση αισιοδοξίας! Και από κοντά οι κουμπάροι της κόρης μου από την Θεσσαλονίκη, μαζί με το τρίχρονο κοριτσάκι τους, την βαφτιστήρα μας. Και όταν έχεις κοντά σου την ίδια την αθωότητα, μόνο να χαμογελάς μπορείς. 
Ίσως τελικά αυτό να είναι το μυστικό... Να έχεις πάντα γύρω σου νέους ανθρώπους που ακόμα και μέσα στις δύσκολες εποχές που ζούμε και που έχουν βάλει στο στόχαστρο τα όνειρα των νέων, εκείνοι μπορούν ακόμα να χαμογελούν γιατί ελπίζουν....
Κλείνοντας αυτή την ανάρτηση που διαβάζοντάς την μου θύμισε το ημερολόγιο που έγραφα στα νιάτα μου, νιώθω την ανάγκη να σας ζητήσω κάτι μικρό....
Ας ψάξουμε όλοι μας αυτές τις μέρες, τις αιτίες που έχουμε για να είμαστε ευχαριστημένοι.... (Αθάνατη Πολυάννα!) Ας προσπαθήσουμε να χαμογελάσουμε πλατιά, σε μια προσπάθεια να ξορκίσουμε το κακό... Ας έρθουμε σε επαφή με ανθρώπους που αγαπάμε... Δεν ξέρουμε τι φέρνει μαζί του το 2016.... Ας είμαστε....οπλισμένοι με θετική ενέργεια για να το αντιμετωπίσουμε! 


Καλές γιορτές αγαπημένοι μου! 

Καλά Χριστούγεννα και το 2016, ας φέρει μαζί του καλοτυχία, ειρήνη και αιτίες για να χαμογελάμε!