Κάθε βιβλίο, ένα καράβι....

Πάμε να ταξιδέψουμε την ψυχή μας....

Γερό σκαρί κάθε βιβλίο, μπορεί να μας φτάσει μακριά....



12 Νοεμβρίου 2012

Σαν όνειρο (μέρος 2ον)



 

Πού είχα μείνει; στο Μπλε τζαμί που ακολούθησε την επίσκεψή μας στην Αγία Σοφία. Βεβαίως μεσολάβησε κι ένα διάλειμμα για φαγητό, αλλά για...ευνόητους λόγους δεν υπάρχουν φωτογραφίες! Πάντως το ντονέρ που φάγαμε, ήταν νοστιμότατο και τα ντολαμαδάκια νόμιζα ότι είχαν βγει από την κατσαρόλα μου!

Λίγα μέτρα πιο πέρα από την Αγία Σοφία λοιπόν, η είσοδος στο Μπλε Τζαμί, όπου φυσικά μας έδωσαν τα παπούτσια στο χέρι στην κυριολεξία! Περάσαμε ανυπόδητοι λοιπόν, γιατί ο χώρος για τους Μουσουλμάνους ιερός. (Να σημειώσω οτι σ' έναν ιερό, για μας τους Χριστιανούς χώρο, όπως η Αγία Σοφία, δεν επιτρέπεται να κάνεις τον Σταυρό σου γιατί θα βρεις τον μπελά σου....)
Δεν εμίναμε και πολύ. Είδαμε τα 21.000 πλακάκια μπλε χρώματος  στους τοίχους που έδωσαν και το όνομα στο Τζαμί (δεν θα σχολιάσω οτι μας ήρθε λιποθυμία από τις... οσμές των ξυπόλυτων ποδιών και χιλιάδων παπουτσιών) και φύγαμε με την εντύπωση οτι το αντίγραφο υπολειπόταν κατά πολύ του πρωτότυπου.  Δεν είχε ούτε την μεγαλοπρέπεια, ούτε την ομορφιά ή την αρμονία της πείλαμπρης εκκλησίας της Χριστιανοχύνης, που αν δεν ήταν η Ουνέσκο και η Διεθνής επιτροπή αρχαιοτήτων, θα ρήμαζε και θα συνέχιζε την πορεία του ως τζαμί και αυτή, το σύμβολο της Ορθοδοξίας.... (κι αν μεροληπτώ, να με συγχωρήσετε....)
 
Μπήκαμε στο πούλμαν και ο χρόνος έτρεχε και μας πίεζε, το καράβι δεν θα περίμενε εμάς για να συνεχίσει το ταξίδι του προς την Σμύρνη, τον επόμενο προορισμό μας.. Ότι προλάβαινα φωτογράφιζα από το πούλμαν.
Ένα κτήριο και στο βάθος φαίνεται η είσοδος της Μεγάλης Πύλης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας κάποτε.
 
Με την ψυχή στα δόντια, η τελευταία στάση, ήταν στην Σκεπαστή αγορά, το περιβόητο Καπαλί Τσαρσί, αυτό για το οποίο άκουγα τόσα από την μητέρα μου και δεν υπερέβαλλε καθόλου! Αν κοιτάξετε προσεκτικά την φωτογραφία, θα δείτε στο βάθος τα καταστήματα να λάμπουν από το χρυσάφι που υπάρχει στις βιτρίνες τους! Ατελείωτες στοίβες με χρυσά βραχιόλια, σκουλαρίκια, αλυσίδες και ότι μπορείτε να φανταστείτε! Μερικά σαν αυτά, κοσμούσαν και την κοσμηματοθήκη μου παλιότερα (μέχρι που μου τα έκλεψαν και ησύχασα!)
4.500 καταστήματα υπάρχουν στο Καπαλί Τσαρσί με οτι μπορείτε να φανταστείτε! Τσάντες, χρυσαφικά, μαντήλια όλων των ειδών, διακοσμητικά και ο κατάλογος ατελείωτος, αλλά η ώρα περιορισμένη. Σχεδόν άρπαξα ένα τάβλι από φίλντισι για τον γιο μου και δύο φουλάρια για την κόρη και την νύφη μου, πριν φύγουμε τρέχοντας για να μην χάσουμε το πούλμαν και στην συνε΄χεια το ίδιο το καράβι!
Μια μικρή γεύση ήταν αυτή. Σαν να είχα μπροστά μου ένα βάζο με γλυκό και πρόλαβα να βουτήξω μόνο το μικρό μου δακτυλάκι! Έμειναν πίσω, το Τοπ Καπί, τα ανάκτορα του Ντολμά Μπαχτσέ, το υδραγωγείο του Ιουστινιανού, το Μισίρ Τσαρσί με τα μυρωδικά του και τόσα άλλα. Η υπόσχεση από μένα και από τον Γιώργο κοινή: Θα επιστρέψουμε και αυτή την φορά με τα παιδιά μας!
 
Στην Σμύρνη που φτάσαμε την άλλη μέρα. ακόμα πιο σκούρα τα πράγματα από άποψη χρόνου, μας είχαν καθυστερήσει πολύ οι Αρχές τους για να μπούμε στο λιμάνι, που φυσικά είναι καινούριο και δεν έχει να κάνει με την ιστορία μας. Μας έβαλαν σ' ένα πούλμαν και άρχισε η περιήγηση, αυτή τη φορά με Τούρκο ξεναγό που ομολογουμένως έμοιαζε πολύ ευγενικός και προσυνής. Μας πήγε μέχρι το Κορδελλιό, και μας είπε οτι η Σμύρνη είναι πιο προχωρημένη πόλη, πιο απελευθερωμένη γενικότερα αλλά και αντίθετη με την Κυβέρνηση! Ψηφίζει, σε ποσοστό 67% την αντιπολίτευση και δεν υπήρχε μπαλκόνι που να μην έχει την Τούρκικη σημαία να κρέμεται με την εικόνα του Αττατούρκ επάνω της.... (δύσκολο θέαμα για μένα ομολογουμένως).
 


 

Κατά τα άλλα, πόλη των αντιθέσεων θα έλεγα, εκεί που συναντούσες παράγκες, δίπλα ήταν πολυόροφα κτήρια.
 
Παράλληλα υπήρχε μια συνοικία που λέγεται μέχρι και σήμερα "Ασανσέρ" γιατί υπάρχουν εκεί ανελκυστήρες, που σε ανεβάζουν στο πάνω επίπεδο της πόλης, αν δεν ήθελες να πας οδικώς! Παλιότερα βεβαίως η κίνησή τους ήταν με κάρβουνο, σήμερα με ηλεκτρισμό. Το μόνο που πρόλαβα να φωτογραφίσω βεβαίως, ήταν ο δρομος που οδηγεί προς τα εκεί!
Λίγο πιο κάτω, ήταν και το σπίτι του Ωνάση, μας είπε ο ξεναγός, αλλά δεν έχει αξιοποιηθεί, αφού ο ίδιος δεν το ήθελε, δεν ξαναγύρισε ποτέ στην Σμύρνη.




 

Κάνοντας κύκλο και επιστρέφοντας από το Κορδελιό, από το πούλμαν πάντα, είδαμε πλατείες, αγάλματα (του Αττατούρκ) και οτι προλάβαινα φωτογράφιζα. Όπως την κεντρική πλατεία με το ρολόι.



 

Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν οι πλανόδιοι πωλητές με τους σωρούς από μύδια!





Πρόλαβα να φωτογραφίσω και μερικά παλιά αρχοντικά, ρημαγμένα πια, από τις παλιές καλές εποχές της Σμύρνης...




Η επόμενη στάση, δεν έχει φωτογραφίες... Μας σταμάτησαν για να μας ξεναγήσουν σ' ένα μουσείο... Γεμάτο αγάλματα της Ελληνιστικής περιόδου όπου είχαν αποκαλυφθεί από ανασκαφές.... Ο ΤΟύρκος ξεναγός άρχισε να μας... μαθαίνει την Ελληνική μυθολογία,την γέννηση της Αθηνάς, την αρπαγή της Περσεφόνης και εγώ κοίταζα τον κόσμο που παρακολουθούσε και αναρωτιόμουν αν μόνο εγώ ένιωθα το αίμα να μου ανεβαίνει στο κεφάλι. Ακολούθησε ένα γελοίο περιστατικό. Μια μικρή παρεξήγηση  μ'  έναν Έλληνα από άλλο γκρουπ και εκεί είδα δια μιας την ευγένεια, το χαμόγελο και την καλή διάθεση του ξεναγού μας να εξαφανίζεται ως δια μαγείας.... Η μάσκα είχε πέσει για να επιστρέψει μόλις ο Έλληνας παπομακρύνθηκε μη θέλοντας να δώσει συνέχεια στο περιστατικό. Μαζί του εγώ και ο Γιώργος.... Προτιμήσαμε την ησυχία του κήπου μέχρι να τελειώσει η ξενάγηση.

Πείτε με όσο προκατειλημμένη θέλετε, δεν θα παρεξηγηθώ! Αλλά στην Ελλάδα μας, οτι δέιχνουμε στα μουσεία μας, είναι δικά μας, αν δεν κάνω λάθος. Δεν κατακλέψαμε κανέναν λαό, δεν σφετεριστήκαμε την καλλιτεχνική ιδιοφυία κανενός, όταν στα μουσεία όλου του κόσμου υπάρχουν Ελλληνικά εκθέματα που εκμεταλλεύονται άλλοι για μας, που εισπράττουν χρήματα στα μουσεία τους για να τα δει όλος ο κόσμος και χωρίς ντροπή, αναφέρουν και από πού προήλθαν αλλά όχι το ΠΩΣ!
Έπειτα εκείνο το αστείο και χωρίς σημασία περιστατικό που έριξε την μάσκα του ξεναγού, άθελα μου θύμισε την γιαγιάκα μου: "Αυτά τα σκυλιά, φίλοι δεν πιάνονται" μου έλεγε πάντα..... Απλώς είναι πολύ έξυπνοι. Ο τουρισμός είναι βασικό τους έσοδο, ξέρουν να...εκτιμούν το Ευρώ και να το μαζεύουν! 
Εμείς πάλι, είμαστε υπεράνω! Στην Θεσσαλονίκη υπάρχει το σπίτι που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Αττατούρκ. Αντί να το αξιοποιήσουμε και να κάνουμε ξεναγήσεις ή να πληρώνουν εισητήριο οι Τούρκοι για να μπουν να το προσκυνήσουν, το έχουμε κλειστό! Κάτι ήθελε να κάνει ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης ο κύριος Μπουτάρης, νομίζω, αλλά αν δεν κάνω λάθος, έπεσαν να τον φάνε....

Στο πούλμαν και πάλι και μια ακόμα φωτογραφία από τον δρόμο.... Τσάι  για εκείνους αλλά και για μας στην επόμενη στάση, όπου θα περνούσαμε σε μια αγορά την υπόλοιπη λίγη ώρα που μας απέμενε.
Σερβιρισμένο στα μικρά διάφανα ποτηράκια, αυτά που έχω κι εγώ, προίκα παό την γιαγιά μου και συνοδευμένο με μπακλαβά (φυστικλί, όπως το λένε γιατί η γέμιση είναι με φυστίκι και όχι με καρύδι και είναι ότι πιο νόστιμο έχετε φάει)!



Η τελευταία φωτογραφία, είναι από το λιμάνι της Σμύρνης. Μπαίναμε πια στο καράβι για την επιστροφή. Με ανάμικτα συναισθήματα. Μου έλειπε ήδη η Κωνσταντινούπολη, δεν την χόρτασ, πώς θα μπορούσα άλλωστε στις λίγες ώρες  που μείναμε. Αν διοργάνωνα εγώ την κρουαζιέρα, σίγουρα θα επέλεγα και δεύτερη μέρα εκεί, αλλά, υπήρχε εκείνη η υπόσχεση της επιστροφής που με παρηγορούσε.
Ίσως μάλιστα στην επόμενη επίσκεψη, καταφέρω να βρεθώ,  και στο Τζιχανγκίρ που ξεκίνησε η ζωή μου. Στον δρόμο που έκανα τις πρώτες μου βόλτες, που ακούστηκαν τα πρώτα γέλια και τα πρώτα μου κλάμματα...... Ίσως περάσω και από κει που κάποτε ήταν το χασάπικο του παππού Ευθύμη ή το αυγουλάδικο του παππού Ιωακείμ.... Κι αν βρω τρόπο θέλω να πάω στην Αντιγόνη που βαφτίστηκα....
Μεγαλώνω φαίνεται και οι ρίζες μου αποκτούν άλλη σημασία πια.....
Σας ευχαριστώ που ήρθατε μαζί μου έστω και μέσα από το ιστολόγιο σ' αυτό το ταξίδι.

12 σχόλια:

  1. πανέμορφο ταξίδι... σας φαντάζομαι γεμάτη εικόνες για νέες ιστορίες. το τελευταίο σας βιβλίο είναι πάρα πολύ καλο! δεν ήθελες να το αφήσεις με τίποτα...!! έχει να μου συμβεί πάρα πολύ καιρό, το οποίο δανείστηκα από βιβλιοθήκη~
    θα ήθελα ν΄ακουσω την γνωμη σας σχετικά με τις πρόσφατες δηλώσεις συγγραφέως για το θέμα.. έχω προβληματιστει με την δήλωση... σας ευχαριστώ, δαναη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητή Δανάη, χαίρομαι που σας άρεσε η ιστορία της Ηρώς μου. Και το ταξίδι όντως μαγικό, προσκύνημα στις ρίζες μου. Όσο για το θέμα της κ. Δημουλίδου και των δηλώσεων που έκανε, θα σας παραπέμψω στον Βολταίρο:
      "Δεν συμφωνώ ουτε με μια λέξη απ' όσα λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να λες ελεύθερα όσα πρεσβεύεις".
      Πάντως για την ιστορία, είμαι σε θέση να γνωρίζω οτι οι Δανειστικές βιβλιοθήκες της Ελλάδας οι οποίες ειδικά στις μέρες μας προσφέρουν τεράστιο έργο, αγοράζουν τις νέες κυκλοφορίες από τους εκδότες.

      Διαγραφή
  2. Πολυ ωραια και η δευτερη αναρτηση σας αν και δε ξερω κατα ποσο συμφωνω με τη γιαγια σας (που ολο και κατι παραπανω θα ηξερε). Οσο για το σπιτι του Ατατουρκ επειδη ειμαι Θεσσαλονικια νομιζω οτι ειναι ανοιχτο στο κοινο και μαλιστα με προτροπη που δημαρχουν εγινε και μαι ανακαινιση προσφατα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η γιαγιά, δεν θα μπορούσε να είναι αντικειμενική αφού το 1964, στον άντρα της έδωσαν 72 ώρες για να εγκαταλείψει την Πόλη μόνο με τα προσωπικα΄του αντικείμενα έχοντας καταγράψει τόσο στο μαγαζί, όσο και στο σπίτι τα πάντα, για να μην πάρει τίποτα μαζί του. (Μέχρι και τις λεκάνες της μπουγάδας!)
      Όσο για το σπίτι του Αττατούρκ, χαίρομαι πολύ που ανακαινίστηκε και εύχομαι να το εκμεταλλευτεί ο δήμος για παραπάνω έσοδα!

      Διαγραφή
  3. Καλό απόγευμα Λένα μου. Όντως το ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη και στη Σμύρνη πρέπει να είναι μοναδικό και μαγευτικό αν κρίνω από τις φωτογρφίες. Το ταξίδι αυτό προσελκύει όλο και περισσότερο κόσμο και όσοι πάνε λένε τα καλύτερα λόγια. Είσαι τυχερή που κατάφερες να πας. Φιλιά πολλά Γιάννα ΧΧΧΧΧ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννα μου περισσότερο το είδα σαν προσκύνημα, αλλά δεν κατάφερα ν' αφήσω πίσω τις αναστολές και τις προκαταλήψεις με τις οποίες μεγάλωσα. Τελικά όσες ώρες μείναμε στην Πόλη, κάτι μέσα μου πονούσε έστω και γλυκά....

      Διαγραφή
  4. μακάρι το ονειρεμένο σας αυτό ταξίδι μα αποτελέσει πηγή έμπνευσης σας για ένα βιβλίο που θα μας μεταφέρει στην μαγική περίοδο της σμύρνης του περασμένου αιώνα η της κωνσταντινούπολης
    μακάρι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΈΧΩ ΔΙΑΒΆΣΕΙ ΌΛΑ ΤΑ ΒΙΒΛΊΑ ΣΑΣ...
    ΤΟ ΈΝΑ ΚΑΛΎΤΕΡΟ ΑΠΌ ΤΟ ΆΛΛΟ,
    ΤΟ ΠΙΟ ΜΑΓΙΚΌ ΌΜΩΣ ΣΊΓΟΥΡΑ Η ΘΕΑΝΏ...ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΥΤΉ Η ΠΕΡΙΓΡΑΦΉ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΎ ΣΑΣ ΣΕ ΕΚΕΊΝΑ ΤΑ ΜΈΡΗ ΔΙΑΒΆΖΕΤΑΙ ΑΠΝΕΥΣΤΊ...ΑΣ ΑΠΟΤΕΛΈΣΕΙ ΛΟΙΠΌΝ ΈΜΠΝΕΥΣΗ ΓΙΑ ΜΊΑ ΙΣΤΟΡΊΑ ΜΕ ΦΌΝΤΟ ΑΥΤΆ ΤΑ ΜΑΓΙΚΆ ΜΈΡΗ,ΜΕ ΤΙΣ ΜΕΘΥΣΤΙΚΈΣ ΜΥΡΩΔΙΈΣ ΚΑΙ ΤΑ ΉΘΗ ΚΑΙ ΈΘΙΜΑ ΤΩΝ ΕΠΟΧΏΝ ΕΚΕΊΝΩΝ ΠΟΥ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΌ ΣΤΟΙΧΕΊΟ ΚΥΡΙΑΡΧΟΎΣΕ ΣΤΑ ΑΓΊΑ ΕΚΕΊΝΑ ΜΈΡΗ...ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το blog αυτο αποτελεί όαση! Όταν έχεις διαβάσει όλα τα βιβλία της κ. Λένας Μαντά κι η αναμονή για το επόμενο γίνεται δυσβάσταχτη, ακόμα κι οι μικρές αναρτήσεις της στο blog είναι απολαυστικές και ξεγελάνε το χρόνο...! Να είστε καλά..!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ειναι πολυ ομορφο να διαβαζω τετοια σχολια, δεν ξερετε ποσα παιρνω απο την αγαπη σας! Χιλια ευχαριστω!

      Διαγραφή
  7. Σαν να ημουν εκει, την ωρα που διαβαζα την καθε λεξη και φραση!!! Στο δημοτικο που καναμε ιστορια, η αλωση της Κωνσταντινουπολης ηταν το αγαπημενο μου κεφαλαιο (γι'αυτο ειχα παρει και αριστα 10 φυσικα)! Ειχε τοση αγωνια, ηθελα συνεχεια να το διαβαζω και να το ξαναδιαβαζω!!! Βεβαια τωρα στο γυμνασιο ειναι πιο δυσκολα αλλα παλευεται!!! Συναρπαστικο ταξιδι, με πανεμορφα αξιοθεατα, απο τις φωτο, που με γυρισαν πολλα χρονια πισω, και με εκαναν να νιωσω και να θυμηθω την αξεχαστη ιστορια της μαγεμενης πολης του Βυζαντιου, καιβτης μεγαλης ορθοδοξης χριστιανικης εκκλησιας της Αγιας Σοφιας!
    Υ.Σ: Συμφωνω απολυτως με αυτο που ειπατε για το μουσειο με τα ελληνικα αξιοθεατα (που κανονικα ανοικουν σ'εμας, και οτι εχουμε στα μουσεια μας ειναι αποκληστικα δικο μας, δηλαδη δεν το εχουμε κλεψει, ειναι απο την διξια μας, την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ιστορια, και μεταξυ μας δεν σας θεωρω καθολου προκατηλλειμενη!

    Λυδια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σου άρεσε η ανάρτηση. Εγώ το μόνο που εύχομαι είναι να καταφέρω να ξαναπάω γιατί όπως είπα θέλω να δω και μέρη που δεν είδα μέσα στην τόσο σύντομη παραμονή μας εκεί!

      Διαγραφή