Βροχές ήρθαν και πέρασαν, συννεφιές σκοτείνιασαν το τοπίο, βόρειοι άνεμοι, έκαναν τα φύλλα να βγάζουν τους γνώριμους ήχους και εγώ παρέμενα σταθερή στην αποχή μου. Έλεγα δεν ήμουν έτοιμη... Έλεγα πως θέλω κι άλλο χρόνο, πως το θέμα δεν ήταν ακόμα ώριμο μέσα μου....
Αποφάσισα να ασχοληθώ με το ήδη έτοιμο βιβλίο μου, αυτό που θα φτάσει στα χέρια σας τον Μάιο και να το ξαναδιαβάσω, είχα κάτι διαφωνίες με την Αγγέλα Σωτηρίου του εκδοτικού, προσπαθούσα να το δω από την δική της πλευρά, ένα αλαλούμ μές το κεφάλι μου....
Είναι περίεργες τελικά οι διεργασίες του μυαλού γενικά, του δικού μου ειδικότερα! Από το πουθενά, βρέθηκε το σωστό τέλος για το βιβλίο του Μαίου και σηματοδότησε την αρχή για το επόμενο! Πήγε στην άκρη αυτό που Θα έγραφα (αλλά θα το γράψω του χρόνου!) και το κεφάλι μου πλημμύρισε από άλλες εικόνες φερμένες από εποχές μακρινές.... Η Αλεξάνδρα μου γεννήθηκε και απαίτησε τον χώρο της, τρύπωσε μέσα μου και άκουγα την φωνή της, έβλεπα την μορφή της, διάβαζα την μαύρη ψυχή της....
Και τώρα τα γνωστά, που οι μόνιμοι επισκέπτες τα ξέρουν και από το παρελθόν:
- Υπομονή με τις απαντήσεις στα mail! Θ΄απαντώ, αλλά θ' αργώ!
- Οι επισκέψεις στους φίλους της blogoσφαιρας περιορισμένες !
- Περιορισμένες και οι δικές μου αναρτήσεις επίσης....
- Στο fb, τα απολύτως απαραίτητα και αυτά όχι κάθε μέρα! (αν μπορείτε μην με προσθέτετε σε ομάδες, συζητήσεις κ.λπ. που δεν έχω χρόνο να δω!)
- Μην μου στέλνετε κείμενα, ποιήματα και άλλα για να τα διαβάζω, δεν έχω χρόνο και χώρο (στο μυαλό μου!)
Και ενώ εσείς θα...υποστείτε μόνο αυτά, κάποιοι άλλοι (αυτοί που ζουν μέσα στο σπίτι μου) ζούν ήδη τα... χειρότερα! Άρχισε πάλι η αφηρημάδα, οι μεγάλες σιωπές, τα εύκολα φαγητά, τα νεύρα και τα κλάμματα χωρίς λόγο ή το κέφι που πηγαίνει πάντα πίσω από μια παραγωγική μέρα.
Αυτό που μόλις ξεκίνησε, θα είναι ένα μεγάλο και δύσκολο ταξίδι, ίσως το δυσκολότερο που έχω κάνει μέχρι τώρα, καθώς κάθε μου βήμα, πρέπει να επιβεβαιώνεται από την ίδια την Ιστορία. (Δεν είναι ιστορικό το μυθιστόρημα!) Γέμισε το γραφείο, τα συρτάρια μου, το μυαλό μου πληροφορίες, σημειώσεις, αποσπάσματα και έχω ακόμα δρόμο... Είναι μια συνέχεια των όσων πέρασα για να γράψω το βιβλίο του Μαίου (που ακόμα δεν έχει τίτλο) γιατί κι εκεί έπρεπε κάθε μου βήμα να το επιβεβαιώνουν τα γεγονότα. (Δεν είναι αληθινή ιστορία!)
Θα μου λείψετε και ελπίζω να σας λείψω...
Καλή αντάμωση εκεί γύρω στα Χριστούγεννα που θα κάνω το πρώτο μου διάλειμμα!
ΥΓ: Σας μεταφέρω αληθινή συζήτηση με τον περιπτερά μου, χθες το βράδυ:
- Γιώργο μήπως μου έφερες τσιγάρα;
- Μα προχθές ακόμα πήρες κούτα!
Με κοιτάζει καχύποπτα.
- Άρχισες να γράφεις!
- Ναι!
- Εμ πες το βρε παιδάκι μου!Άύριο κιόλας θα έχεις κούτα!
Είναι αυτός που ξέρει πάντα πότε γράφω! Κι αν δεν του εξηγούσα οτι τα τασάκια γεμίζουν ακάπνιστα τσιγάρα, θα γκρίνιαζε κάθε φορά που μου τα πουλούσε!