Κάθε βιβλίο, ένα καράβι....

Πάμε να ταξιδέψουμε την ψυχή μας....

Γερό σκαρί κάθε βιβλίο, μπορεί να μας φτάσει μακριά....



30 Σεπτεμβρίου 2011

Τα παιδιά μας, δεν είναι παιδιά μας....

Σε απόλυτη αρμονία με την προηγουμενη ανάρτηση και αυτό το κείμενο του Χαλίλ Γκιμπράν....

"Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας. Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για την ζωή. Έρχονται στη ζωή με την βοήθειά σας, αλλά όχι από σας, και μ' όλο που είναι μαζί σας, δεν ανήκουν σε σας.
Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, όχι όμως και τις ιδέες σας, γιατί αυτά έχουν τις δικές τους ιδέες.
Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους, όχι όμως και την ψυχή τους, γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίιτι του αύριο, που εσείς δεν μπορείτε να επισκεφθείτε ούτε στα όνειρά σας.
Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάσετε, αλλά μην γυρεύετε να κάνετε αυτά να σας μοιάσουν, γιατί η ζωή δεν πηγαίνει προς τα πίσω και δεν σταματά στο χθες.
Εσείς είστε τα τόξα, απ' όπου τα παιδιά σας σαν ζωντανά βέλη θα τιναχτούν μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το σημάδι πάνω στο μονοπάτι του άπειρου και σας λυγίζει με την δύναμή του, ώστε τα βέλη του να τιναχτούν γοργά και μακριά. Το λύγισμά σας στο χέρι του τοξότη, ας είναι για σας χαρά, γιατί όπως αυτός αγαπά τα βέλη που πετούν, έτσι αγαπά και τα τόξα που είναι σταθερά..."

28 Σεπτεμβρίου 2011

Κραυγή ζωής!


Όποιος δεν μπορεί ν' ακούσει αυτή την κραυγή και να κλάψει, είναι άξιος της μοίρας του....
Κραυγή ζωής, κραυγή που προσπαθεί να πει "Είμαι εδώ! Ζω! Υπάρχω! Παλεύω να ξεφύγω από το σκοτάδι! Κερδίζω την ζωή μου μέρα την μέρα! Ξυπνήστε! Βοηθείστε! Θέλω να μπορώ να ονειρεύομαι ξανά!"
Όλοι μας από την κρίση κόψαμε όσα μπορούσαμε και όσα δεν μπορούσαμε ακόμα! Στα παιδιά μας όμως, δεν κόψαμε την μόρφωση, ούτε το φαγητό. Γιατί λοιπόν το κράτος θέλει να κόψει από αυτά τα παιδιά την ίδια την ζωή; Την καθαρή ζωή, χωρίς υποκατάστατα, χωρίς ουσίες; Παιδιά του και παιδιά μας είναι....

27 Σεπτεμβρίου 2011

Ένα μεγάλο λάθος!

Δεν ξέρω πόσοι από σας είδατε τα παιδιά από το ΚΕΘΕΑ που μαζεύτηκαν να διαδηλώσουν χθες έξω από το Υπουργείο υγείας. Δεν ξέρω πόσοι από σας γνωρίζετε ή μπορείτε να καταλάβετε το λάθος που πάει να γίνει....
Στα πλάισια των περικοπών που πρέπει να γίνουν λόγω της κρίσης, συντελείται ένα τρομακτικό ολίσθημα που μας πάει πίσω στον αγώνα κατά των ουσιών. Η κυβέρνηση προχωράει στην συνένωση του ΟΚΑΝΑ με το ΚΕΘΕΑ, παραβλέποντας την θεμελιώδη διαφορά ανάμεσα στους δύο φορείς.
Στο ΚΕΘΕΑ ο αγώνας είναι χωρίς κανένα βοήθημα, χωρίς την χρήση κάποιου χημικού που μπορεί να μην είναι ναρκωτικό, αλλά υποκατάστατο! Στον ΟΚΑΝΑ μιλάμε για χρήση μεθαδώνης...
Δεν υπάρχει αντιβίωση στα ναρκωτικά, δεν είναι πανάκεια ένα μέτρο από μόνο του χωρίς να υπάρχει η ψυχολογική υποστήριξη , χωρίς να μάθουν τόσο τα παιδιά όσο και οι γονείς τους και το στενό τους περιβάλλον, τον τρόπο να νικήσουν.
Και υπάρχει πάντα το δικαίωμα σε μια ζωή χωρίς δεκανίκια, που την δύναμη την παίρνεις από μέσα σου και όχι με υποκατάστατα.
Το έχω πει και θα το πω ξανά, οτι αυτά τα παιδιά είναι ολονών μας! Και μην ακούσω εξυπνάδες γύρω από διαπαιδαγώγηση, έλεγχο, καλύτερες σχέσεις και χωρισμένους γονείς γιατί μια βόλτα από την ΔΙΑΒΑΣΗ και θα σας μάθει οτι όλοι εμείς που τα παιδιά μας δεν έμπλεξαν ήμασταν απλώς...τυχεροί! Ούτε αυτές οι οικογένειες ήταν χειρότερες από όλους εμάς, ούτε αδιαφορούσαν, ούτε αγαπούσαν λιγότερο, ούτε τίποτα από τα μεγάλα λόγια που κατά καιρούς έχω ακούσει....
Τα παιδιά όλου του κόσμου είναι το μέλλον, κοινότυπο αλλά μεγάλη αλήθεια. Και οτι κι αν δίνουμε σ' αυτά είναι λίγο. Σε ΟΛΑ τα παιδιά, κυρίως δε σε όσα ζητούν και αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία στην ζωή και στο φως της....
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΛΟΙΠΟΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΘΕΑ!!!

24 Σεπτεμβρίου 2011

Για την φιλία....

Χθες ένας αναγνώστης μου έστειλε ένα mail και μου έλεγε οτι θεωρεί το "Βαλς" ύμνο στην φιλία. Όπως κι εγώ....
Αυτό μου έδωσε την ιδέα για να σας μεταφέρω ένα κείμενο από ένα λατρεμένο μου βιβλίο, στου οποίου τις σελίδες ανατρέχω πολύ συχνά....

" Για την φιλία...
Ο φίλος σας, είναι η εκπλήρωση των αναγκών σας.
Είναι το χωράφι που εσείς σπέρνετε με αγάπη και θερίζετε μ' ευγνωμοσύνη.
Και είναι το τραπέζι σας και το παραγώνι σας, γιατί πηγαίνετε στον φίλο με την πείνα σας και τον αναζητάτε στην γαλήνη σας.
Όταν ο φίλος σας εκφράζει τις σκέψεις του, δεν φοβάστε το "όχι" στην δική σας σκέψη, ούτε αποσιωπάτε το "ναι".
Κι όταν εκείνος είναι σιωπηλός, η καρδιά σας δεν παύει για ν' ακούσει την καρδιά του, γιατί στην φιλία όλες οι σκέψεις, όλες οι επιθυμίες, όλες οι προσδοκίες γεννιούνται και μοιράζονται χωρίς λέξεις, με χαρά που είναι άφωνη.
Όταν χωρίζεσαι από τον φίλο σου δεν λυπάσαι, γιατί αυτό που αγαπάς πιο πολύ σ' αυτόν, μπορεί να είναι πιο φανερό στην απουσία του, όπως ο ορειβάτης βλέπει πιο καθαρά το βουνό από την πεδιάδα.
Και μην βάζετε κανένα σκοπό στην φιλία, εκτός από το βάθαιμα του πνεύματος. Γιατί η αγάπη που γυρεύει κάτι άλλο εκτός από την αποκάλυψη του δικού της μυστηρίου, δεν είναι αγάπη παρά ένα δίχτυ που ρίχνεται στην θάλασσα και μόνο το ανώφελο θα πιάσει.
Και δίνετε τον καλύτερο εαυτό σας στον φίλο σας. Αφού θα γνωρίσει την άμπωτη του κυμάτου σας, δώστε του να γνωρίσει και την παλίρροιά του.
Είναι ο φίλος σας κάτι που θα έπρεπε να γυρεύετε όταν έχετε ώρες που θέλετε να σκοτώσετε;
Καλύτερα να γυρεύετε τον φίλο σας, πάντα όταν έχετε ώρες να ζήσετε. Γιατί έργο του φίλου, είναι να εκπληρώσει τις ανάγκες σας, αλλά όχι να γεμίσει το κενό σας.
Και μέσα στην γλύκα της φιλίας, κάνετε να υπάρχει γέλιο, μοίρασμα χαράς.
Γιατί στις δροσοστάλες των μικρών πραγμάτων, η καρδιά βρίσκει την αυγή της και ξανανιώνει. "
                                                                                      Χαλίλ Γκιμπράν
                                                                                             Ο Προφήτης

15 Σεπτεμβρίου 2011

Η δροσοσταλίδα της συγνώμης.... του Όμηρου Αβραμίδη (ΩΚΕΑΝΙΔΑ)


Παλιός και αγαπημένος γνώριμος ο κ. Αβραμίδης. Αναγνώστριά του από παλιά και θαυμάστριά  του επίσης. Επιπλέον όταν τον γνώρισα και από κοντά, έγινα θαυμάστρια και της γλυκύτατης και ευγενικής του παρουσίας.  Είναι πολύ όμορφο να μην απομυθοποιείται ένας συγγραφέας όταν η τύχη τα φέρει και γνωριστείτε γιατί μου έχει τύχει και το αντίθετο και ήταν οδυνηρό….
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Κεντρικός του ήρωας ο Μαρίνος, ένα παιδί που σε μια νύχτα είδε την ζωή του ν’ ανατρέπεται. Γεννημένος μέσα στην ευμάρεια της οικογενειακής περιουσίας, οι παρέες του πλουσιόπαιδα που το αύριο δεν είναι προς συζήτηση και σίγουρο όχι προς εναγώνια αναζήτηση εργασίας.  Ο πατέρας του όμως θα χαθεί μαζί με το εργοστάσιό του και η μητέρα του βρίσκεται εν μέσω τρικυμίας να προσπαθεί να σώσει ότι μπορεί, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο. Το μόνο που τους έχει απομείνει είναι το σπίτι τους. Ο Μαρίνος αμέσως μετά το στρατιωτικό του και ενώ συνειδητοποιεί ότι πρέπει να βρει δουλειά, γνωρίζεται με την Μίνα, ένα κορίτσι από μεσαία τάξη, που είναι ερωτευμένη μαζί του εδώ και χρόνια. Οι δυο τους ξεκινούν μια σχέση που θ’ αποδειχθεί πολυκύμαντη και περιπετειώδης, όσο και η ζωή του Μαρίνου. Όταν στο σπίτι καταφθάνει το χαρτί της κατάσχεσης, εκείνος θ’ αποφασίσει να πουλήσει το πανάκριβο στερεοφωνικό του για να δοθεί ένα μέρος του χρέους στην τράπεζα που απαιτεί την εξόφλησή της. Παράλληλα νομίζει ότι είναι πολύ τυχερός, καθώς του προσφέρει δουλειά ο ιδιοκτήτης του καταστήματος που μέχρι πρότινος αγόραζε τα πανάκριβα εξαρτήματα του στερεοφωνικού. Τίποτα όμως δεν είναι απλό και εκείνο το στερεοφωνικό μέλει να γίνει η αρχή κάθε κακού. Ο Μαρίνος θα βρεθεί στην φυλακή, χωρίς καλά καλά να το καταλάβει. Δίπλα του η Μίνα, φύλακας άγγελος της ζωής του, ενώ οι υπόλοιποι φίλοι του θα τον εγκαταλείψουν, όλοι εκτός από έναν. Ο Μανόλης δείχνει να μην επηρεάζεται απ’ όσα συμβαίνουν στον φίλο του, αλλά η αλήθεια δεν είναι τίποτα άλλο, από ένα μεγάλο ψέμα, κακόβουλα στημένο….
Δεν ξέρω πόσο κουρασμένο αισθάνεστε το μυαλό σας τελευταία, δεν ξέρω πόσο ανάγκη έχετε να διαβάσετε ένα βιβλίο που να σας θυμίζει παλιά αγαπημένη ταινία, που να ρέει γλυκά μέσα σας και με αυτή την γεύση να σας αφήνει μόλις το τελειώσετε. Αν όλα αυτά σας συμβαίνουν, τότε  η Δροσοσταλίδα της συγνώμης, είναι το βιβλίο σας!  Βάλσαμο θα το χαρακτήριζα, αν και δεν ξέρω αν συνηθίζεται αυτός ο χαρακτηρισμός για ένα βιβλίο! Γλυκιά γραφή, σαν ν’ άκουγα να μου διηγούνται ένα όμορφο παραμύθι που με ξεκούραζε, που με χάιδευε. Που μου μιλούσε για έννοιες σπάνιες, όπως η φιλία, η αγάπη, χωρίς να με αποπροσανατολίζει από το σήμερα, χωρίς να με αφήνει να ξεχνάω πόσο κακό μπορεί να κάνει η ζήλεια, πόσο πονάει η προδοσία, με τι μετριέται η μοναξιά της απόρριψης, πόσο βουλιάζει και ταυτόχρονα μαίνεται η ψυχή για την αδικία….
Λίγο διαφωνώ με το εξώφυλλο, το βρήκα πρόχειρο και βιαστικό, βγαλμένο από ερασιτέχνη και όχι από επαγγελματία και ειδικά όταν προορίζεται για ένα κεφάλαιο της λογοτεχνίας όπως ο κ. Αβραμίδης.  Θα ήθελα κάτι καλύτερο για εκείνον και για το βιβλίο του. Προσωπική μου άποψη κι ας με συγχωρήσουν οι αρμόδιοι, ίσως φταίει που θαυμάζω τον κ. Αβραμίδη τόσο πολύ….
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Όμηρος Αβραμίδης γεννήθηκε στην Kύπρο, σπούδασε ελληνική και γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εφαρμοσμένη γλωσσολογία στη Σορβόννη και εργάστηκε ως καθηγητής στην κυπριακή μέση εκπαίδευση. Το 1975 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου εργάστηκε ως μεταφραστής και επιμελητής βιβλίων, ως διευθυντής σύνταξης σε εκδοτικές εταιρείες και ως αντιπρόσωπος ξένων εκδοτικών οίκων στην Ελλάδα. Αυτό εδώ είναι το δέκατο βιβλίο του. Πρωτοεμφανίστηκε το 1997 με το μυθιστόρημα H κίτρινη σημαία, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Ωκεανίδα». Ακολούθησαν: O δρόμος του φεγγαριού («Εμπειρία Εκδοτική» 1999 - «Ωκεανίδα» 2010), Με τα μάτια της ψυχής (2000), Ακριβή κληρονομιά (2001), Άκου το τραγούδι της βροχής (2002) και Γιατί, Αλλάχ; (2004), Σαν ανοιξιάτικη μπόρα (2005), η συλλογή διηγημάτων Η αγάπη είναι το μυστικό (2004), Με τα φτερά της ελπίδας («Εμπειρία Εκδοτική» 2006), Οι δρόμοι της καρδιάς (2007) και Το τρίτο πρόσωπο ((2008). Από το 2002 ασχολείται αποκλειστικά με τη συγγραφή.

9 Σεπτεμβρίου 2011

Μετά την καταιγίδα.... Ευαγγελία Ευσταθίου (ΛΙΒΑΝΗΣ)

Είναι το πρώτο της βιβλίο που διάβασα και μάλλον το ξεκίνησα…. «εξ ανάγκης». Μου τέλειωσαν τα βιβλία στην Τήνο, μπήκα σ’ ένα βιβλιοπωλείο, το είδα, θυμήθηκα ότι είχα γνωρίσει την συγγραφέα όταν είχε έρθει σε μια παρουσίασή μου και το πήρα. Ευτυχώς!
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Η Ρέα Γαλάνη είναι μια ηθοποιός που κοντά στα τριάντα της, δεν κατάφερε να κάνει μια λαμπρή καριέρα όπως την είχε ονειρευτεί. Ένα βράδυ, μετά την παράσταση στην οποία συμμετέχει, δέχεται την επίσκεψη μιας ηλικιωμένης γυναίκας που της προτείνει να παίξει έναν ρόλο εντελώς διαφορετικό και ελάχιστα… καλλιτεχνικό. Της ζητά να υποδυθεί την κόρη της. Οι δύο γυναίκες μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό και  η Σταματία Βερόνη Κέλερ, της ζητάει να πάρει την θέση της κόρης της . Η Μάγδα Κέλερ, η κόρη της, παντρεύτηκε τον πάμπλουτο Άρη Στασινό πριν δέκα χρόνια και έκανε μαζί του μια κόρη.  Η παράξενη γυναίκα αποκρύπτοντας την πραγματική αιτία που το ζευγάρι χώρισε, ζητά από την Ρέα να παίξει αυτό τον ρόλο για να ξανακερδίσει τον άντρα και το παιδί για λογαριασμό της κόρης της. Σύμφωνα με το σχέδιό της, η Ρέα, μόλις καταφέρει να κερδίσει τον Άρη και την μικρή,  θ’ αποσυρθεί χωρίς να το καταλάβει κανείς και την θέση της θα πάρει η Μάγδα. Η Ρέα έχει ένα σοβαρό λόγο να δεχτεί αυτό το παράξενο και επικίνδυνο παιχνίδι. Η μητέρα της πρέπει να χειρουργηθεί άμεσα στο εξωτερικό και το ποσό που της δίνει η Βερόνη Κέλερ, υπερκαλύπτει τα έξοδα. Όταν η «μεταμόρφωση» ολοκληρώνεται και η Ρέα πηγαίνει στην Ύδρα, στο σπίτι του Άρη, από την πρώτο καιρό αρχίζει να καταλαβαίνει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως η Κέλερ της τα έχει περιγράψει. Η κόρη της, έχει κάνει μεγάλο κακό σ’ εκείνο το σπίτι και στους ανθρώπους που την αγάπησαν, ενώ εκείνη ανταπέδωσε με μίσος και κακία όλη την καλοσύνη που της έδειξαν, όλη την αγάπη που της έδωσαν. Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο επικίνδυνα, όταν γνωρίζει τον Μαρίνο Λιβέρη, νόθο γιο του γέρο Στασινού και ετεροθαλή αδελφό του Άρη. Πολύ γρήγορα αντιλαμβάνεται ότι ένας μεγάλος έρωτας πυρπόλησε την Μάγδα κι εκείνον στο παρελθόν, ένας έρωτας που έγινε αιτία να μπει δυναμίτης στις ζωές των πρωταγωνιστών. Παράλληλα με τρόμο ανακαλύπτει ότι η σχέση της Μάγδας με την κόρη της, υπήρξε πολύ άσχημη από την ημέρα που η μικρή γεννήθηκε. Συνειδητοποιεί ότι η ηλικιωμένη γυναίκα την έριξε σ’ ένα τεράστιο λάκκο με φίδια, ο κλοιός γίνεται όλο και πιο ασφυκτικός, ενώ ο χρόνος πιέζει. Ο έρωτάς της για τον Μαρίνο αυτό τον σκοτεινό άντρα που δεν χάνει ευκαιρία να της θυμίζει τα λάθη «της» ενώ παράλληλα δείχνει να την διεκδικεί, κοντεύει να τρελάνει την ήρεμη συνήθως Ρέα. Κι ενώ όλα αυτά κατατρέχουν τους ήρωες, η υπόσχεση του Μαρίνου στον γέρο Στασινό πριν πεθάνει ,ορθώνεται. Το μεγάλο όνειρο του πατέρα του, ήταν ο θησαυρός  που βρίσκεται στον βυθό της θάλασσας, έξω από τις Οινούσσες, ένας αμύθητος θησαυρός που περιμένει αιώνες να τον ανακαλύψουν και είναι δεμένος με μια βαριά κατάρα…..
Ότι και να πω, δεν θα μπορέσω να σας περιγράψω αυτό το βιβλίο, μια μικρή ιδέα έδωσα, ελάχιστη, από τα μύρια όσα συμβαίνουν στις 651 σελίδες του!  Το διάβαζα και απορούσα για την φαντασία αυτή της κοπέλας που το έγραψε, λυπάμαι που όταν την γνώρισα δεν ήξερα την δουλειά της για να της τα πω από κοντά, ελπίζω στο μέλλον να έχω αυτή την ευκαιρία. Όπως καταλάβατε το βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ! Μια λέξη μου έρχεται συνεχώς στο μυαλό και είναι αυτή που το χαρακτήρισε μέσα μου τελικά: Συναρπαστικό! Μια εξαιρετική πλοκή, μυστήριο που σε κρατά σε εγρήγορση, ανατροπές συνεχείς και έξυπνες, σωστά δομημένη η πλοκή του.
Σ’ ένα μόνο έχω ένσταση. Θα ήθελα να έλειπαν τουλάχιστον 150 σελίδες! Και τι εννοώ, για να εξηγούμαι και να μην παρεξηγούμαι. Το ήθελα λίγο πιο «σφιχτό», κάποιες στιγμές πλατειάζει και αποδυναμώνει έτσι την εξαιρετική πλοκή του. Ενώ οι διάλογοι είναι απολύτως ζωντανοί, με την απαιτούμενη ένταση, οι περιγραφές του ναυαγίου και της ανεύρεσης μαγικές και έντονα κινηματογραφική η απόδοσή τους, υπάρχουν στιγμές που θα μπορούσαν οι εσωτερικοί μονόλογοι της ηρωίδας να είναι πιο σύντομοι, ν’ αφήνει και πράγματα στον αναγνώστη να τα σκεφτεί ή να τα υπονοήσει. Για να προσθέσω ότι πολλά από αυτά που γράφονται εννοούνται, δεν είναι ανάγκη να δίνει «μασημένη τροφή» στον αναγνώστη. Μικρό έως αμελητέο το «πταίσμα» θα έλεγα, όταν έχει κανείς στα χέρια του ένα βιβλίο που δεν θέλει να το αφήσει! Ένα βιβλίο που κανονικά σε ταξιδεύει, που σε κάνει να το αγαπήσεις πραγματικά, που γεμίζει το μυαλό και την ψυχή με θάλασσα, ήλιο, αλλά και σκοτάδι, κίνδυνο, αγωνία. Διαφωνώ επίσης με το εξώφυλλο, θα ήθελα κάτι πιο…. εμπνευσμένο γιατί το ίδιο το βιβλίο το αξίζει. Κοινότυπο και βαρετό, τόσο που καταντά αδιάφορο.
Αυτή τη στιγμή συνεχίζω με ένα ακόμα βιβλίο της Ευσταθίου, το «Με άλλα λόγια σ’ αγαπώ» και μου αρέσει κι αυτό πάρα πολύ, αλλά αναλυτικά σε επόμενη ανάρτηση! Προς το παρόν σας προτείνω να κάνετε μια βόλτα από το Ζάππειο και να προμηθευτείτε ένα υπέροχο ταξίδι!Αν μάλιστα βρεθείτε το Σάββατο στις 17 Σεπτεμβρίου στην έκθεση, θα είναι εκεί στο περίπτερο των εκδόσεων Λιβάνη, απότ ις 7 μέχρι τις 10.
Λίγα λόγια για την συγγραφέα:
 Η Ευαγγελία Ευσταθίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Σπούδασε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάζεται ως δασκάλα στη δημόσια εκπαίδευση τα τελευταία εφτά χρόνια.
Ξεκίνησε να γράφει από μικρή ηλικία, αρχικά παραμύθια και κατόπιν διηγήματα. Ασχολείται επίσης με τη ζωγραφική και τις κατασκευές από φυσικά υλικά. Μιλά αγγλικά και ιταλικά. Είναι παντρεμένη και έχει μία κόρη και ένα γιο.
Αυτό που προσθέτω εγώ από την πρώτη μας ολιγόλεπτη συνάντηση, είναι οτι πρόκειται για μια πολύ γλυκιά και ευγενική νεαρή γυναίκα με χαμογελο!

5 Σεπτεμβρίου 2011

Μέρες Αλεξάνδρειας.... του Δημήτρη Στεφανάκη (ΨΥΧΟΓΙΟΣ)

Δεν ξέρω αν το έχετε αντιληφθεί, αλλά από την Παρασκευή 2 Σεπτέμβρη, έχει ξεκινήσει έκθεση βιβλίου στο Ζάππειο. Με την ευκαιρία αυτή λοιπόν, ας μπούμε λίγο πιο δυναμικά στην παρουσίαση βιβλίων!

Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Ο Αντώνης Χάραμης κεντρικός ήρωας του βιβλίου, αλλά όχι μόνος του φυσικά. Καπνοβιομήχανος, που ξεκίνησε πάμπτωχος. Μάζευε τις γόπες, τις άδειαζε και έκανε δικά του καινούρια τσιγάρα.  Αλλά ήταν αποφασισμένος να πετύχει και ν’ ανέβει ψηλά και το κατάφερε. Εγκατεστημένος στην Αίγυπτο με την οικογένειά του. Παντρεύτηκε την Δάφνη και έκανε μαζί της δύο αγόρια. Στην άνοδό του βρίσκεται δίπλα του ο Λιβανέζος Ελιάς Χούρι , ένας άντρας που μοιάζει να ξέρει τους πάντες και γνωρίζει πώς να κινήσει τα νήματα της κοινωνικής, οικονομικής, αλλά και πολιτικής ζωής στην Αλεξάνδρεια  των αρχών του εικοστού αιώνα. Ανάμεσα στους δύο άντρες η Υβέτ Σαντόν. Γαλλοελβετίδα, ερωμένη του Χούρι που την «παραχωρεί» στον Χάραμη  για δικούς του λόγους. Ο αναγνώστης παρακολουθεί την εξέλιξη μιας ιστορίας ζωής, όπου μέσα υπάρχουν  ο έρωτας, η κατασκοπεία, το χρήμα, η προδοσία και όλα όσα χωρούν στις ζωές ανθρώπων που ανέβηκαν πολύ ψηλά και έζησαν σε εποχές περίεργες ιστορικά. Δύο παγκόσμιοι πόλεμοι περνούν από τις σελίδες του βιβλίου, αλλά και η Ευρώπη του μεσοπολέμου. Εκτός από την Αλεξάνδρεια όπου οι ήρωες δρουν και… αλληλεπιδρούν, ταξιδεύουν στην Μασσαλία, στην Κωνσταντινούπολη, στο Παρίσι, στην Βιέννη αλλά και στην Γερμανία. Ο ένας από τους γιους του Χάραμη, θα βρεθεί στην ανατολή του Γ΄ Ράιχ, στην άνοδο και στον φανατισμό του. Η Υβέτ χωρίς να το γνωρίζει ο Χάραμης είναι μπλεγμένη σε κατασκοπεία. Γύρω του ένας ιστός να υφαίνεται, να κινδυνεύει να τον παρασύρει, νεανικά του λάθη και μια σύζυγος  που ποτέ δεν τον αγάπησε και που αρκετές φορές τον  υπονόμευσε, δύο γιοι που ο ίδιος απομάκρυνε αλλά φαίνεται πως κάποιος εκεί ψηλά θέλει την επιβίωσή του…. Μέχρι που ο Κωστής, ο γιος του θα κληθεί να επιστρέψει, να συνεχίσει, να κάνει τα ίδια λάθη….
Δεν θα πάω παρακάτω την υπόθεση φυσικά. Αρκετά δύσκολο ήταν να σας το περιγράψω έτσι κι αλλιώς. Είναι ένα βιβλίο ποταμός που θα «χορτάσει» και τους πιο απαιτητικούς. Ένα βιβλίο που όταν το κλείσεις, κατά ένα περίεργο τρόπο, χαίρεσαι απίστευτα που το διάβασες. Σε δίδαξε, σ’ έκανε καλύτερο άνθρωπο και παράλληλα σε πήγε πολύ μακριά, άφησε την φαντασία σου να πλάσει εικόνες και την ψυχή σου να ταξιδέψει, ενώ παράλληλα χωρίς να σε κουράσει έσταξε σταγόνες ιστορίας στο μυαλό.  Κυρίως σου γνώρισε την Αλεξάνδρεια του Καβάφη. Την Αλεξάνδρεια της ακμής για να σε φτάσει και στην παρακμή της. Ο Δημήτρης Στεφανάκης έδωσε με απόλυτη συνέπεια την εποχή, τον τόπο, τα πρόσωπα και με τρόπο γοητευτικό και ζωντανό. Γι αυτό του το έργο πήρε το Prix Mediterranee Etranger 2011.
Το εξώφυλλο δεν θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστό, όπως και η γραμματοσειρά που χρησιμοποιήθηκε. Μια ένσταση έχω και αυτό είναι το βάρος του βιβλίου που το κάνει ακατάλληλο για κάθε…. τόπο. Αλλά είναι τέτοιο το περιεχόμενο, που ξεχνάς τα πάντα εκτός από την θάλασσα συναισθημάτων που σε βυθίζει.
Το Σάββατο 10 Σπετεμβρίου, ο Δημήτρης Στεφανάκης θα βρίσκεται στο περίπτερο των εκδόσεων Ψυχογιός, από τις 8 μέχρι τις 10 το βράδυ. Αν σας βγάλει ο δρόμος σας προς τα εκεί, θα έχετε και το βιβλίο υπογεγραμμένο από τον ίδιο! Καλή ανάγνωση! (Που είναι σίγουρη!)
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΕΦΑΝΑΚΗΣ γεννήθηκε το 1961. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Έχει μεταφράσει έργα των Σολ Μπέλοου, Ε. Μ. Φόρστερ, Γιόζεφ Μπρόντσκι και Προσπέρ Μεριμέ. Το ΜΕΡΕΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2007 και έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από τους κριτικούς λογοτεχνίας και το αναγνωστικό κοινό. Πρόσφατα εκδόθηκε στα γαλλικά σημειώνοντας τόσο μεγάλη επιτυχία, ώστε τιμήθηκε με το Prix Méditerranée Étranger, ενώ σύντομα θα κυκλοφορήσει και στα ισπανικά

1 Σεπτεμβρίου 2011

Ώστε θέλεις να γίνεις συγγραφέας;

Μου το έστειλε μια φίλη από το fb και το λάτρεψα..... Σας το μεταφέρω λοιπόν... Έτσι για ν' αρχίσει ο μήνας!



Ώστε θέλεις να γίνεις συγγραφέας;
Αν δεν ξεχύνεται από μέσα σου ενάντια σ' όλα τ' άλλα,
μην το κάνεις.
Αν δεν έρχεται, χωρίς καν να το 'χεις ζητήσει, από την καρδιά σου και το μυαλό σου και το στόμα σου και τα σπλάχνα σου,
μην το κάνεις.
Αν χρειάζεται να κάτσεις για ώρες κοιτάζοντας την οθόνη του υπολογιστή σου ή να καμπουριάζεις πάνω από τη γραφομηχανή σου ψάχνοντας για τις λέξεις,
μην το κάνεις.
Αν το κάνεις για τα λεφτά ή τη δόξα,
μην το κάνεις.
Αν το κάνεις γιατί θέλεις γυναίκες στο κρεβάτι σου,
μην το κάνεις.
Αν χρειάζεται να κάθεσαι και να γράφεις ξανά και ξανά τα ίδια,
μην το κάνεις.
Αν σου είναι δύσκολο και μόνο να σκέφτεσαι ότι θα το κάνεις,
μην το κάνεις.
Αν προσπαθείς να γράψεις σαν κάποιον άλλο,
καλύτερα ξέχνα το.
Αν χρειάζεται να περιμένεις μέχρι να ουρλιάξει από μέσα σου, τότε περίμενε υπομονετικά, κι αν δεν ουρλιάξει ποτέ από μέσα σου,
κάνε κάτι άλλο.
Αν πρέπει πρώτα να το διαβάσεις στη γυναίκα σου ή στη φιλενάδα ή στον φίλο σου ή στους γονείς σου ή σε οποιονδήποτε,
τότε δεν είσαι έτοιμος.
Μην είσαι σαν τόσους άλλους συγγραφείς, μην είσαι σαν τόσες άλλες χιλιάδες ανθρώπους που αυτοαποκαλούνται συγγραφείς, μην είσαι πληκτικός και βαρετός και ξιπασμένος, μην κατατρώγεσαι από την αυτολατρεία σου.
Οι βιβλιοθήκες του κόσμου χασμουριούνται από τη νύστα μπροστά στο είδος σου μην προσθέτεις σε αυτό.
Αν δεν βγαίνει από την ψυχή σου σαν ρουκέτα, αν το να μείνεις ήσυχος δεν σε φέρνει στην τρέλα ή την αυτοκτονία ή τον φόνο,
μην το κάνεις.
Αν ο μέσα σου ήλιος δεν σου καίει τα σπλάχνα,
μην το κάνεις.
Όταν θα 'ναι στ' αλήθεια η ώρα, και αν είσαι ο εκλεκτός, θα συμβεί από μόνο του και θα συνεχίσει να συμβαίνει μέχρι που θα πεθάνεις ή που θα πεθάνει μέσα σου αυτό.
Δεν υπάρχει άλλο τρόπος. Και ποτέ δεν υπήρξε…..

Henry Charles Bukowsk