Κάθε βιβλίο, ένα καράβι....

Πάμε να ταξιδέψουμε την ψυχή μας....

Γερό σκαρί κάθε βιβλίο, μπορεί να μας φτάσει μακριά....



25 Φεβρουαρίου 2011

Και ένα ανέκδοτο....




Όταν πριν λίγες μέρες έκανα μια ανάρτηση μ' ένα κείμενο που είχα γράψει για την εφημερίδα ΚΑΡΦΙΤΣΑ όπου έδινα κάθε βδομάδα ένα κείμενό μου, πολλοί φίλοι μου έγραψαν οτι μόνο έτσι θα μπορούσαν να είχαν πρόσβαση σε όσα έγραφα, αφού είτε μένουν στο εξωτερικό είτε σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Αυτό μου έδωσε την ιδέα να μοιραστώ και μαζί σας, κάποια κείμενα....

"Συνήθως δεν θυμάμαι ανέκδοτα και δεν μ' αρέσουν κιόλας, αλλά αυτό μου το είπαν πριν πολλά χρόνια και δεν το ξέχασα ποτέ....

"Κάποτε κάποιος πήγε στον άλλο κόσμο, κι εκεί τον ξενάγησαν. Όπως περπατούσε με τον ξεναγό του, είδε έναν λάκκο που μέσα υπήρχε κόσμος πολύς, και στο χείλος του λάκκου υπήρχαν στρατιώτες πάρα πολλοί που φύλαγαν με όπλα .

- Ποιοι είναι αυτοί και γιατί τους φυλάνε με τόση προσοχή; ρώτησε

- Αυτοί είναι Γερμανοί, του απάντησε ο ξεναγός, και τους φυλάνε γιατί αν βγουν υπάρχει φόβος να ξαναζωντανέψει το Τρίτο Ράιχ και να δημιουργηθεί ένας ακόμα παγκόσμιος πόλεμος.

Πιο κάτω, βρήκαν κι άλλο λάκκο με ανθρώπους μέσα, αλλά οι στρατιώτες ήταν περισσότεροι και τα όπλα πιο βαριά.

- Κι αυτοί; Ποιοί είναι και τους φυλάτε έτσι; ξαναρώτησε,

- Α, αυτοί είναι Εβραίοι, είπε ο ξεναγός και πρέπει να τους φυλάμε. Αν βγουν υπάρχει κίνδυνος να κατακυριεύσουν τον κόσμο με το χρήμα που πάντα μαζεύουν!

Πιο κάτω υπήρχε ένας λάκκος με πολύ λαό μέσα, αλλά κανείς δεν τους φυλούσε.

- Εδώ γιατί δεν υπάρχει φύλακας; ρώτησε πάλι ο νεοαφιχθής στον άλλο κόσμο.

- Αυτοί εδώ είναι Έλληνες και δεν υπάρχει φόβος να βγουν! Μόλις κάποιος φτάσει στο χείλος του λάκκου, τον τραβούν μέσα οι υπόλοιποι για να μην ανέβει και να ανέβουν εκείνοι....»

Αυτό τελικά είμαστε; Αυτό είναι το μεγάλο ελάττωμα της φυλής που κυριαρχεί πάνω στο άλλο μας χαρακτηριστικό το «δαιμόνιο της φυλής» που έλεγαν και οι πιο παλιοί από μας; Δεν αντέχουμε την επιτυχία του διπλανού μας, μας πονάει όταν κάποιος καταφέρει κάτι που κι εμείς θα θέλαμε, αλλά δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι μας λείπουν ίσως τα προσόντα για να το κατακτήσουμε; Πολλές οι ερωτήσεις; Δεν έχω τις απαντήσεις όμως, ίσως εσείς τις έχετε. Αλλά είναι κουραστικό η επιτυχία να θεωρείται έγκλημα, το μόνο μέλημα κάποιων είναι πώς να εμποδίσουν την άνοδο εκείνων που μπορούν….

19 Φεβρουαρίου 2011

Τα τρία μηδενικά.....

Είναι περίεργο, πως καμιά φορά οι άσχημες στιγμές, έρχονται με τρομακτική συγκυρία όλες μαζί. Ήταν μια δύσκολη εβδομάδα αυτή που πέρασε, που "ανακάτεψε" χαρά και λύπη, αλλά  δεν θέλω ειλικρινά να μιλήσω για τίποτα απ' όλα αυτά. Και η αναφορά είναι για δικαιολογήσει το... μούδιασμα στις διαδικτυακές μου δραστηριότητες. Πίσω όλα λοιπόν και πάμε από την αρχή.... "Το γαρ πολύ της θλίψεως, φέρει παραφροσύνη",όπως έλεγε η αγαπημένη μου Λωξάνδρα....
Και μια και μίλησα για εκείνη, είναι ώρα να σας εκμυστηρευτώ κάτι που ξέρουν μόνο οι δικοί μου άνθρωποι.... Στα δύσκολα της ζωής μου, όσα κι αν ήταν και όσο σοβαρά κι αν υπήρξαν, μία ήταν πάντα η...θεραπεία μου. Η "Λωξάνδρα".... Είτε την διάβαζα είτε την έβλεπα στην πιο άρτια μεταφορά λογοτεχνικού έργου που έχει γίνει ποτέ για την μικρή οθόνη.... Όμορφες εποχές της τηλεόρασης. ...
Σ' ένα από τα επεισόδια λοιπόν, ο Δημητρός, άνδρας της Λωξάνδρας, που τον υποδύθηκε εκπληκτικά ο Γιάννης Αργύρης, λέει μια ιστορία που προστέθηκε στην τηλεοπτική της μεταφορά από τον Μάκη Αντωνόπουλο που γνώρισα στην Κύπρο. Λέει λοιπόν ο Δημητρός:

"Το παν είναι η υγεία. Όλα τα άλλα είναι μηδενικά.... Όταν έχεις την υγεία, έχεις το 1.... Όταν  έχεις  τα πλούτη προσθέτεις και ένα μηδενικό και γίνεται 10. Όταν έχεις την δόξα, προσθέτεις άλλο ένα μηδενικό και γίνεται 100. Όταν έχεις και τις τιμές, προσθέτεις και το τρίτο μηδενικό και γίνεται 1000 . Όταν όμως σου λείψει το 1, τότε σου μένουν μόνο τα μηδενικά...."

Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο επίκαιρο είναι αυτό το μικρό κομμάτι και πόσο όλοι μας πρέπει να το θυμόμαστε, κάθε στιγμή.....  Ίσως να μας έκανε  καλύτερους ανθρώπους....
Είμαι και επηρεασμένη απ' όσα συνέβησαν αυτή την περίεργη βδομάδα στη ζωή μου, που ήρθα αντιμέτωπη με την κακία, την αχαριστία, τον φθόνο και την εμπάθεια που δεν θέλεις να τα περιμένεις από οικείους ή συγγενείς.... Και ειδικά όταν ένας άνθρωπος έφυγε, όταν ένας θάνατος θα έπρεπε να μας κάνει να συνειδητοποιούμε πόσο λίγο αξίζουν όλα μπροστά στην ίδια την ζωή.... Δεν βαριέστε.... Είπαμε, πίσω όλα.... Μια νέα βδομάδα αρχίζει....

14 Φεβρουαρίου 2011

Δεν με νοιάζει!

Δεν με νοιάζει τι λένε! Δεν με νοιάζει αν την σημερινή μέρα την κατηγορούν οτι δημιουργήθηκε για εμπορικούς λόγους! Δεν με νοιάζει επίσης αν την θεωρούν πολύ....κιτς ή πολύ...ροζ! (Ειδικά αυτό το τελευταίο δεν με πειράζει καθόλου και έχω τους λόγους μου!) Σήμερα γιορτάζουν οι ερωτευμένοι, πάει και τελείωσε! Και βέβαια καλό είναι να μην θυμόμαστε μόνο μια μέρα τον χρόνο αυτόν που αγαπάμε, αλλά και μια μέρα που είναι.... στιγματισμένη γι αυτό, δεν με πειράζει καθόλου! 
Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα, από το να νιώθεις οτι κάποιος σε λατρεύει και σου το λέει! Σήμερα είμαι με βήχα, λίγο πυρετό, με τα χαρομάντηλα σε απόσταση....βολής, είμαι 47 χρονών ( τα κλείνω σε 2 μήνες) 28 χρόνια με τον άντρα μου και ενώ έφυγε για την δουλειά του, γύρισε με..... αυτά!
Είναι να μην σου φτιάχνει το κέφι; Δεν είναι ανάγκη να τα περνάμε όλα από ...κόσκινο, όπως έλεγε η γιαγιά μου. Ούτε να τα ζυγίζουμε όλα σαν ....σοβαροί ενήλικες, μορφωμένοι, καλλιεργημένοι και όλα τα άλλα που προτάσσουμε για να επισφραγίσουμε την  οντότητά μας. Καμμιά φορά στην ζωή, πρέπει ν' αφηνόμαστε με την αφέλεια ενός παιδιού, με τον ενθουσιασμό ενός εφήβου.... Μην ξεχνάτε οτι η ζωή είναι συλλογή στιγμών... Όσο περισσότερες είναι οι ευτυχισμένες, τόσο το καλύτερο!
Και όπως έλεγε και η Χαρούλα Αλεξίου: "Τι γλυκό να σ' αγαπούν και να σου το λένε"

Βαλεντίνες και Βαλεντίνοι λοιπόν.... ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ!

9 Φεβρουαρίου 2011

Περί ποιότητας.....


Για όσους δεν το ξέρουν, κάθε εβδομάδα, γράφω ένα κείμενο γαι την Σαββατιάτικη κυκλοφορία της free press εφημερίδας ΚΑΡΦΙΤΣΑ που κυκλοφορεί στην Θεσσαλονίκη. Σήμερα η ΜΑριάννα, από τις εκδόσεις Ψυχογιός, μου είπε οτι της άρεσε πολύ το θέμα αυτό και πως έπρεπε να το κάνω ανάρτηση στο ιστολόγιο. ακολουθώ την συμβουλή της λοιπόν:



"Τελευταία και χωρίς να το θέλω, έπεσα σε μια τηλεοπτική κόντρα που θέλω δεν θέλω την παρακολουθώ τις ελάχιστες ώρες που περνώ πια μπροστά στην παλιά μου φιλενάδα που τόσο με πρόδωσε … Αλλά είναι και στιγμές που δεν θέλεις να διαβάσεις, δεν θέλεις να βγεις, θέλεις να καθίσεις απέναντι από την οθόνη και να επιτρέψεις στην βλακεία να βομβαρδίσει τον εγκέφαλό σου. Πάνω σ’ αυτή την κατάσταση λοιπόν με συνέλαβε εξ απήνης, η κόντρα που λέγαμε, με ηθοποιό που ούτε λίγο ούτε πολύ κατηγόρησε συνάδελφο ότι είναι μοντέλο και όχι ηθοποιός! Σε λόγια να βρισκόμαστε δηλαδή! Δεν ήθελε και πολύ να «φουντώσει» το κακό και επώνυμοι πήραν το μέρος του ενός ή της άλλης που εθίγει, αλλά πολύ σοφά, δεν βγήκε να πει τίποτα. Στάθηκα μόνο σε μια δήλωση που μου άρεσε και έχω λόγους δηλαδή που μου άρεσε…. Σε πρωινή εκπομπή ο κύριος Καπουτζίδης, ούτε λίγο ούτε πολύ, είπε ότι ο πολιτισμός δεν απορρέει μόνο από το ποιος είσαι, σε ποιο θέατρο δουλεύεις αν έχεις παίξει μεγάλους ρόλους, αλλά και από το πώς εκφράζεσαι για τους άλλους γύρω σου. Συμφώνησα απόλυτα μαζί του και το επεκτείνω….
 Μπορεί να είσαι μεγάλος και τρανός, μπορεί να έχεις χρήματα, δόξα, μόρφωση, να θεωρείς εαυτόν υπέρμαχο της κουλτούρας και του ραφιναρισμένου. Τίποτα από αυτά δεν είσαι, όταν συμπεριφέρεσαι άσχημα σε αυτούς που θεωρείς κατώτερους. Τίποτα δεν αξίζεις, όταν κακομεταχειρίζεσαι ή μιλάς άσχημα σε όσους δεν έχουν τα …. προσόντα σου ή στην χειρότερη έχουν την ανάγκη σου…. Αυτό που λέμε και ο τρόπος που εκφραζόμαστε, δείχνει ότι από την μόρφωση και την κουλτούρα μας, δεν έμεινε τίποτα άλλο από μια μιζέρια ψυχής και μυαλού. Το να σνομπάρεις όσα είναι διαφορετικά από σένα, δεν σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, το αντίθετο μάλιστα…. Είναι ανοησία να κρίνεις και να κατακρίνεις όσα δεν σου μοιάζουν, αντί να προσπαθήσεις ν’ ανακαλύψεις την δική τους υπεροχή… Καθένας έχει την αξία του και την αποδεικνύει καθημερινά…. Ειδικά σε επαγγέλματα που για να προχωρήσουν χρειάζονται την αποδοχή και την αγάπη του κοινού…."

Όπως πάντα συμπεράσματα και σκέψεις δικά σας....

3 Φεβρουαρίου 2011

Με τίτλο.... (Επιτέλους!)

Επιτέλους!!!! Ήρθε η ώρα που μπορώ πια να σας ενημερώσω για το καινούριο βιβλίο! Βλέπετε για πρώτη φορά τα πράγματα μπερδεύτηκαν λίγο.... Όσοι διαβάσατε το "Τελευταίο τσιγάρο" προσέξατε οτι στο "αυτί" του βιβλίου υπήρχε ο τίτλος του επόμενου..... "Μέχρι την άκρη του ουράνιου τόξου". Πρώτος ο καλός μου ο φίλος από την Νίσυρο ο Νίκος Διακογιάννης που φρόντισε να με ενημερώσει οτι υπήρχε ήδη βιβλίο μ' αυτό τον τίτλο και τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου που με νοιάζεται κι ας είναι τόσο μακριά. (ΣΗΜ: Εντός των ημερών κυκλοφορεί και το νέο του βιβλίο "Ο ύπνος των αγαλμάτων" από την νέα του  στέγη τις εκδόσεις Καλέντη).
Αμέσως μετά και κάποιες αναγνώστριες φρόντισαν να μ' ενημερώσουν για το ίδιο θέμα και έτσι μαζί με την Αγγέλα Σωτηρίου την υπεύθυνη του εκδοτικού αρχίσαμε την αναζήτηση για έναν νέο τίτλο που θα έδενε με το βιβλίο και δεν θα υπήρχε στην βιβλιογραφία! Ένα μήνα τώρα σπάμε το κεφάλι μας, ούτε μπορώ να θυμάμαι πόσοι τίτλοι δεν γεννήθηκαν για ν' απορριφθούν την άλλη μέρα, κάποιοι δεν άρεσαν στην Αγγέλα, κάποιοι σε μένα και κάποιοι σε όλο το εκδοτικό! Μόνο εγώ πρέπει να έστειλα και 30(!) τίτλους.... Τέλος καλό όλα καλά, αυτό δεν λένε;

Κυρίες και κύριοι ο επίσημος πλέον τίτλος του βιβλίου που θα βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία στις 6 Μαΐου είναι:  Χωρίς χειροκρότημα....
Καλή αντάμωση λοιπόν....