Κάθε βιβλίο, ένα καράβι....

Πάμε να ταξιδέψουμε την ψυχή μας....

Γερό σκαρί κάθε βιβλίο, μπορεί να μας φτάσει μακριά....



30 Σεπτεμβρίου 2010

Φεγγάρι από πέτρα.... Μένιος Σακελλαρόπουλος (ΛΙΒΑΝΗΣ)

Ετοιμάζοντας βαλίτσες αφού φεύγω αύριο για Γερμανία, βρήκα λίγο χρόνο γι αυτή την ανάρτηση, για ένα ακόμα βιβλίο.

Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Η Σμαράγδα Γιατράκου, γεννημένη και μεγαλωμένη στην Μάνη, δουλεύει σαν ξεναγός στην Αθήνα και σε μια ξενάγηση, γνωρίζει και παντρεύεται τον Αλέξανδρο Χολέβα. Κάνει μαζί του και δύο παιδιά. Η ζωή τους κυλάει στην αρχή όμορφα και μέσα στον πλούτο που ο Αλέξανδρος παρέχει στην οικογένειά του. Αλλά τα σύννεφα έρχονται και είναι κατάμαυρα στην ζωή της Σμαράγδας. Πολύ γρήγορα όλα αλλάζουν και κυρίως ο άντρας της που μετατρέπεται σ’ έναν άγνωστο και επικίνδυνο άνθρωπο. Πολύ γρήγορα η Σμαράγδα θα καταλάβει ότι για πολλά χρόνια βρισκόταν σε βαθύ λήθαργο. Θ’ ανακαλύψει πολλά για το σκοτεινό επάγγελμα του άντρα της και ο ίδιος θα γίνεται μέρα με την μέρα τόσο βίαιος που θ’ αναγκαστεί να τον εγκαταλείψει. Αλλά ο Αλέξανδρος Χολέβας ότι έχει το κρατάει και δεν είναι διατεθειμένος ν’ αφήσει την γυναίκα του που νομίζει ασήμαντη να ξεφύγει τόσο εύκολα. Με τις γνωριμίες και τα λεφτά του θα βγάλει την Σμαράγδα ανίκανη σαν μητέρα και θα της πάρει τα παιδιά. Τότε όμως η Μάνη επιτέλους ξυπνάει και δείχνει για ποιο ακριβώς είναι ικανή αυτή η παράξενη ράτσα. Τα αδέλφια της Σμαράγδας αναλαμβάνουν δράση και ο Αλέξανδρος Χολέβας παίρνει μια δόση από το δικό του φάρμακο…..
Το βιβλίο κατ’ αρχήν είναι πολύ καλό! Κι επειδή έχει γίνει πολύς λόγος για ανδρική και γυναικεία λογοτεχνία, διαβάστε το και κρίνετε μόνοι σας σε ποιο από τα δύο είδη ανήκει, αλλά εμένα με ξάφνιασε που βγήκε από την πένα ενός άντρα, δημοσιογράφου μάχιμου και γνωστού. Αν το είχε γράψει γυναίκα θα την «έτρωγαν» χωρίς τύψεις, κατηγορώντας την για….ροζ! Ο κ. Σακελλαρόπουλος πάντως, τον οποίο δεν γνωρίζω, έχει γράψει ένα ανάγνωσμα γεμάτο ανατροπές, βαθιά γνώση της γυναικείας ψυχολογίας με γλαφυρό και ωραίο λόγο, ενδιαφέρον και τόση αγωνία που δεν το αφήνεις. Όσο το διάβαζα, μόνο ένα άγχος είχα, μην μου χαλάσει το τέλος που τελικά με ικανοποίησε απόλυτα, μαζί και την αίσθηση δικαίου που επέβαλλε την τιμωρία σε όσους αδίκησαν…. Βέβαια υπάρχουν στιγμές που η…ανδρική πένα «είδε» πιο επίπεδα κάποιες καταστάσεις που ήθελαν ίσως πιο βαθιά «κατάδυση», αλλά το ενδιαφέρον που είχε η ίδια η ιστορία σ’ έκανε να θέλεις να πάς παρακάτω να δεις τι θα γίνει….
Η Σμαράγδα με κέρδισε από την πρώτη στιγμή, μ’ έκανε να νιώσω όσα κι εκείνη κι αυτό οφείλεται φυσικά στον συγγραφέα που απέδωσε με εξαιρετική ευκρίνεια τα συναισθήματά της, την οδύνη της, αλλά και τον αγώνα της. Θα περάσετε πολύ πολύ καλά με την συντροφιά αυτού του βιβλίου, για το μόνο που διαφωνώ είναι το εξώφυλλο που έχει την συγκεκριμένη λογική του συγκεκριμένου εκδοτικού, που όμως κάνει το βιβλίο να δείχνει φθηνό, ενώ δεν είναι. Και επιπλέον θα το έλεγα και …άσχετο εντελώς με το θέμα. Μένουμε όμως στο ίδιο το βιβλίο και σε όσα μου έδωσε το ταξίδι του.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:

Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος παλεύει με τις λέξεις και τη δημοσιογραφία 30 χρόνια, από το καλοκαίρι του 1979, όταν ξεκίνησε να αρθρογραφεί στο Φως, μαθητής λυκείου ακόμα.Σπούδασε στη Νομική Θράκης, αλλά άφησε για τους άλλους… νόμους κι αστυνόμους.
Μύρισε το μελάνι στις εφημερίδες Βραδυνή, Έθνος, Αθλητική, Sportime και Derby, γνώρισε τα ερτζιανά (ΕΡΑ, Sport FM, Sentra FM), ενώ από το 1992 είναι στο MEGA Channel. Έκανε τρεις φορές το γύρο της Ευρώπης με εκατοντάδες ρεπορτάζ και μεταδόσεις. Είναι μέλος της Ένωσης Συντακτών και του Πανελληνίου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου.

24 Σεπτεμβρίου 2010

Μια ακόμα συνέντευξη και μια απίθανη φωτογράφηση!

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου, Ζάππειο, στην έκθεση βιβλίου.... Η πιο δύσκολη (ήταν πολύς κόσμος) αλλά και η πιο όμορφη φωτογράφηση που έχω κάνει για το περιοδικό ΕΓΩ. Χίλια ευχαριστώ στην Νέτη Φίλια για την συνέντευξη που μου πήρε μια μέρα νωρίτερα και ένα ακόμα μεγάλο ευχαριστώ στον Δημήτρη Αραμπατζάκη τον φωτογράφο που είχε την υπομονή να με ανεχτεί.... Μάλλον τον δυσκόλεψα τον άνθρωπο γιατί όταν έχω αμηχανία μιλάω συνεχώς και εκείνη την ημέρα είχα πολλή αμηχανία...

















































































































































21 Σεπτεμβρίου 2010

Ο κουρσάρος της καρδιά ςμου.... της Φανής Πανταζή (ΩΚΕΑΝΙΔΑ)

Περίεργες συμπτώσεις καμιά φορά με κάνουν να χαμογελώ. Το καλοκαίρι βρισκόμουν με την Καίτη Οικονόμου για παρουσιάσεις στην Κρήτη και μου είπε για ένα βιβλίο που είχε γράψει η αδελφή της με τίτλο Ο κουρσάρος της Καρδιάς μου και διηγιόταν την πραγματική ιστορία της προ-προ-προγιαγιάς της… Ψέματα δεν θα πω, το είχα ξεχάσει. Πριν αρκετό καιρό, μια φίλη μιλούσε για βιβλία που διάβασε και της άρεσαν και μέσα σ’ αυτά και ο κουρσάρος. Καμπανάκι υπενθύμισης και έτρεξα να προμηθευτώ το βιβλίο….

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Η Ασημίνα Βικέλα, μεγαλώνει στην Σύρα μαζί με τους γονείς της , την δέσποινα και τον Πετρή και τα αδέλφια της Φώτω και Αρτέμη. Πλούσια οικογένεια με αυστηρές αρχές και κανόνες που τους ακολουθούν όλοι, εκτός από την ατίθαση Ασημίνα. Παράλληλα στο νησί και ο Τζώρτζης Σαλβάγος, που οι γονείς του πνίγηκαν σε ναυάγιο και τον μεγαλώνει ο παππούς του. Εχθρός της οικογένειας ο Λουκάς, ένας συγγενείς που επιβουλεύεται την περιουσία των Σαλβάγων και φθάνει ν’ απαγάγει τον ανιψιό του και να τον δώσει σε πειρατές πριν εκείνος κλείσει τα 14. Ο Τζώρτζης όμως μετά από οκτώ, αν δεν κάνω λάθος, χρόνια, θα γυρίσει στον τόπο του για να διεκδικήσει όσα του έκλεψαν. Ο παππούς έχει πεθάνει από τον καημό του, αλλά η πιστή Ροδούλα που τον μεγάλωσε είναι εκεί και πρόθυμη να βοηθήσει. Ο Λουκάς όχι μόνο θα φύγει από το εργοστάσιο που ανήκει στον Τζώρτζη, αλλά θα φυλακισθεί για την εγκληματική του ενέργεια. Οι δύο νέοι θα γνωριστούν και θ’ αγαπηθούν. Μόνο που η οικογένεια της Ασημίνας, δεν θέλει να δώσει την κόρη της σ’ έναν ….πειρατή, γιατί αυτό πιστεύουν ότι είναι ο Τζώρτζης. Ούτε η Ασημίνα όμως είναι από τις κοπέλες που υποτάσσονται, πολύ δε περισσότερο, όταν η καρδιά της, λέει και προστάζει άλλα…. Κλέβονται και παντρεύονται μακριά από τους γονείς της και όταν επιστρέφουν εκείνοι πια δέχονται το μοιραίο και κατά βάθος ευγνωμονούν την τύχη τους που ο Τζώρτζης είναι τόσο έντιμος ώστε να παντρευτεί την κόρη τους. Το μέλλον τους διαψεύδει, γιατί το ζευγάρι ζει αρμονικά και αγαπημένα και κάνει και δύο απιδιά. Ο Τζώρτζης όμως, τα χρόνια που έζησε στην θάλασσα δεν μπόρεσε να τα ξεχάσει και επιστρέφει στην αγαπημένη του, σαν καπετάνιος πια με την συγκατάθεση της Ασημίνας που ξέρει ότι μόνο αν συγκατατεθεί, δεν θα χάσει τον άντρα της… Είναι η στιγμή που ο Λουκάς αποφυλακίζεται και αποφασίζει να εκδικηθεί. Χτυπάει τον Τζώρτζη εκεί που πονάει πιο πολύ. Απαγάγει την Ασημίνα και την στέλνει σκλάβα στο χαρέμι του Σουλτάνου στην Πόλη. Ένα παράτολμο και επικίνδυνο σχέδιο θα επιστρατευθεί για να σωθεί η Ασημίνα και αμέσως μετά μαζί με την μητέρα, την αδελφή της και τα παιδιά τους το ζευγάρι εγκαθίστανται για πάντα στην Αλεξάνδρεια για να γλιτώσουν την οργή του σουλτάνου. Μια νέα ζωή ξεκινάει εκεί και εμείς πια παρακολουθούμε την συνέχειά της με τα παιδιά του Τζώρτζη και της Ασημίνας να κάνουν τα δικά τους επώδυνα λάθη….

Το βιβλίο είναι εξαιρετικό και αποκτά πρόσθετο ενδιαφέρον αφού ο αναγνώστης γνωρίζει εκ προοιμίου ότι πρόκειται για αληθινή ιστορία. Συναρπαστικό και αγωνιώδες και οι ενστάσεις που έχω είναι, ότι όταν πρόκειται για βιογραφίες, πολλές φορές ο συγγραφέας εγκλωβίζεται σε μια καταγραφή και δεν φτάνει σε μια απογείωση καταστάσεων και συναισθημάτων. Για μένα έπρεπε να γίνουν δύο βιβλία, με τον ίδιο τρόπο που χωρίζονται τα κεφάλαια σε πρώτο και δεύτερο βιβλίο. Στο πρώτο είναι η Ασημίνα και ο Τζώρτζης, στο δεύτερο τα παιδιά τους. Επειδή ήδη είναι πολύ μεγάλο(588 πυκνογραμμένες σελίδες) δεν θα μπορούσε να απλωθεί κι άλλο, ενώ αν γινόταν δύο βιβλία θα είχε το χώρο και τον χρόνο που του άξιζε, γιατί πραγματικά είναι πολύ καλό το ανάγνωσμα αυτό! Τώρα βέβαια, υπάρχει και η περίπτωση, επειδή μου άρεσε πολύ να ήθελα να κρατούσε …. λίγο ακόμα! Έχω ξεκαθαρίσει ότι σε αυτό το ιστολόγιο μιλάει μια φανατική αναγνώστρια και δεν μπαίνω στα χωράφια της βιβλιοκριτικής που δεν μ’ αρέσουν κιόλας….

Το απόλαυσα πάντως και είμαι σίγουρη ότι το ίδιο θα νιώσετε και εσείς. Οι ανατροπές είναι τακτικές και κρατούν πολύ καλά στην μαγεία τους τον αναγνώστη, ενώ παράλληλα τον ταξιδεύουν στην Σύρα, στην Πόλη και στο περίφημο Ντολμά Μπαχτσέ, στην Αλεξάνδρεια και μετά στην Ελλάδα. Καλή ανάγνωση!

Λίγα λόγια για την συγγραφέα:

Η Φανή Πανταζή γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε οικονομικές επιστήμες στη Νομική Σχολή Αθηνών. Εργάστηκε σε γνωστές πολυεθνικές εταιρείες και ασχολήθηκε ένα διάστημα με τη διαφήμιση. Κύρια απασχόλησή της είναι η λογοτεχνική μετάφραση. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά.Αυτό είναι το δεύτερο μυθιστόρημά της. Το πρώτο, το Κυνήγι της αλεπούς κυκλοφορεί επίσης από τις εκδόσεις «Ωκεανίδα».

17 Σεπτεμβρίου 2010

Μια συνέντευξη....

Στο περιοδικό People η συνέντευξη μαζί με αυτή της Χρυσιήδας Δημουλίδου και της Κατερίνας Παπανικολάου.




































12 Σεπτεμβρίου 2010

Το δάκρυ του κρίνου.... της Γιώτας Φώτου (ΨΥΧΟΓΙΟΣ)

Μια που η έκθεση βιβλίου στο Ζάππειο συνεχίζεται και χθες ήταν τόσο όμορφα εκεί με τον κόσμο να πηγαινοέρχεται και ν' αγοράζει  βιβλία, λέω να προχωρήσω λίγο πιο γρήγορα και να σας "συστήσω" ακόμα ένα....

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Η Γεσθημανή Μακρή, η Μένη όπως την φωνάζουν, διακόπτει τις σπουδές της και έρχεται στην Ελλάδα για την κηδεία της Νονάς της Μερόπης Ζήγρα, παρ’ όλο που είναι πολύ θυμωμένη μαζί της. Η Μερόπη κλείστηκε στο σπίτι της και δεν ξαναμίλησε σε κανέναν μετά τον θάνατο του άντρα της Μέμου Ζήγρα. Η Μένη αισθάνθηκε προδομένη, παρ’ όλα αυτά, ένας δικηγόρος την ενημερώνει για τον θάνατο και τις τελευταίες επιθυμίες της Μερόπης. Λίγο πριν την κηδεία, η Μένη συναντά και τον Αντώνη Πάσχο, προστατευόμενο της νονάς της. Πολύ γρήγορα οι δύο νέοι θα διαπιστώσουν ότι ένα μυστήριο καλύπτει την υπόθεση. Μυστήριο που θα γίνει πιο πυκνό αλλά και μακάβριο, όταν την ώρα της κηδείας, διαπιστώνουν ότι θα είναι οι μόνοι που θα την παρακολουθήσουν. Επιπλέον, δίπλα στον τάφο της Μερόπης, υπάρχουν δύο άλλοι που γράφουν τα ονόματά τους: «Γεσθημανή Μακρή» και «Αντώνης Πάσχος» τα ονόματα στις δύο παλιές ταφόπλακες. Από κει και μετά αρχίζουν να ξεδιπλώνουν την συναρπαστική ιστορία μιας γυναίκας που γρήγορα καταλαβαίνουν πόσο λίγο γνώριζαν τελικά.

Εξαιτίας της φύσης και της δομής του βιβλίου αυτού, δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο παρά μόνον αυτό: ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!

Η Γιώτα Φώτου, μετά τα «Βιολιά της χαράδρας» που με είχε συνεπάρει, προχώρησε σ’ ένα βιβλίο που συγκλονίζει πραγματικά. Απίστευτη πλοκή, συναρπαστική ιστορία, η Μερόπη συναγωνίζεται επάξια ηρωίδα αρχαίας τραγωδίας. Δωρικής ομορφιάς η μορφή αυτής της γυναίκας που η μοίρα στάθηκε πολύ σκληρή στο παιχνίδι που της έπαιξε και κείνη δεν είχε την δύναμη να παλέψει να κόψει τα νήματα που οι Ερινύες έπλεξαν γύρω της και την κράτησαν δεμένη μια ζωή. Το δάκρυ του κρίνου στην δεξιά της παλάμη, αυτό το δάκρυ που μόνο εκείνη έβλεπε και ήταν αρκετό για να μην την αφήνει να ξεχάσει… Αυτός ο κρίνος που κλεισμένος σ’ ένα κουτί έγινε στην αρχή ο δρόμος για την καταστροφή της πριν φτάσει να γίνει η λεωφόρος για την επιτυχία που θα έκανε πραγματικότητα τα όνειρά της για εξιλέωση. Ένα βιβλίο που θα σας κρατήσει το ενδιαφέρον και δεν θα το αφήσετε πίσω σας εύκολα. Εγώ πάντως δεν το άφησα…

Λίγα λόγια για την συγγραφέα: 

Η ΓΙΩΤΑ ΦΩΤΟΥ γεννήθηκε στο Δροσάτο Καρδίτσας και μεγάλωσε στη Λάρισα, όπου σπούδασε αρχικά στην Παιδαγωγική Ακαδημία. Στη συνέχεια συμπλήρωσε τις σπουδές της στο ΑΠΘ και στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός, ενώ διατέλεσε για πέντε χρόνια Σχολική Σύμβουλος στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Είναι παντρεμένη και μητέρα τριών παιδιών. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά της για ενηλίκους ΤΑ ΒΙΟΛΙΑ ΤΗΣ ΧΑΡΑΔΡΑΣ και ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΟΥ ΚΡΙΝΟΥ, καθώς και τα μυθιστορήματά της για παιδία: Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛ, ΜΙΑ ΚΑΡΦΙΤΣΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ (και τα δύο τιμήθηκαν με το Βραβείο Μυθιστορήματος από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά και βρέθηκαν στη βραχεία λίστα των Κρατικών Βραβείων Παιδικής Λογοτεχνίας), Η ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΚΑΙ Η ΝΕΡΑΪΔΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ, ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΑΥΓΟ ΤΗΣ ΓΑΒΡΙΕΛΑΣ, ΜΑΣΑΣ ΦΥΣΑΣ ΚΑΙ ΝΙΚΑΣ και ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΓΑΒΡΙΕΛΑΣ.

Δέχεται επισκέψεις καθημερινά στο:

7 Σεπτεμβρίου 2010

Δύο βιβλία, ίδιο θέμα, άλλη προσέγγιση!

Μέσα στο καλοκαίρι και τα δύο και μάλιστα το ένα μετά το άλλο, έτσι τα διάβασα αυτά τα βιβλία! Πρώτα του Θοδωρή Παπαθεοδώρου «Οι κόρες της Λησμονιάς» και μετά του Νικόλαου Αραπάκη «Το δίκιο». Ας ξεκινήσουμε με την σειρά που τα διάβασα λοιπόν, για να μην έχουμε παρεξηγήσεις!

Λίγα λόγια για το βιβλίο:  Η Αγγέλα από το Μυριόφυλλο της Πίνδου, η Μέλπω από την Θεσσαλονίκη και η Αριάδνη από την Αθήνα. Τρεις γυναίκες από διαφορετικά μέρη, με διαφορετική μόρφωση, που κάτω από κανονικές συνθήκες, ούτε θα γνωρίζονταν, ούτε θα ζούσαν κοινή ζωή. Έχουν όμως ένα κοινό…. Γυναίκες του Εμφυλίου…. Σε μια εποχή που η ουδετερότητα ήταν έγκλημα ίσως και η επιλογή της πλευράς το ίδιο. Οι δύο από τις τρεις έχουν άντρες που πολεμούν με τους αντάρτες, η άλλη έχει άντρα στην αντίθετη πλευρά. Μέσα από τα μάτια τους ο εμφύλιος και μείς μαθαίνουμε μια πλευρά αυτής της άδικης αιματοχυσίας που κανείς δεν μας δίδαξε. Ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου έγραψε ένα έπος σκαλίζοντας με υπομονή την πιο άγνωστη πλευρά της ιστορίας, αυτή που καταχωνιάστηκε από όσους την έγραψαν ή την είπαν με μισόλογα. Η περιγραφική του δεινότητα νομίζω ότι φάνηκε αρτιότερη από κάθε άλλη φορά. Το βιβλίο κατάφερε να με «αρρωστήσει», να με συγκλονίσει με τις περιγραφές του και κυρίως να με συγκινήσει για το βάθος των συναισθημάτων αυτών των γυναικών που ο πόλεμος δεν έχει νόημα, δεν τις νοιάζει ο νικητής, φτάνει οι άντρες τους και τα παιδιά τους να επιστρέψουν και να γίνουν πάλι οικογένεια. Για κάποιες από αυτές τίποτα δεν θα είναι ίδιο, όλα έχουν καταστραφεί και πρέπει να βρουν τρόπο να βαδίσουν στα συντρίμμια της ζωής και της πατρίδας που μοιάζει να εκδικείται τα παιδιά της. Ο εμφύλιος, το ειδεχθέστερο από τα είδη πολέμου, σαρώνει αθώες υπάρξεις και ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου φαίνεται κάτι παραπάνω από ικανός για να περιγράψει την φρίκη. Ένα βιβλίο που μαθαίνει χωρίς να διδάσκει, που συγκλονίζει με την αλήθεια του, που τελειώνει χωρίς να θέλεις να γίνει κάτι τέτοιο, που επιθυμείς λίγο ακόμα…. Και έρχεται τον Οκτώβριο η συνέχεια του έπους. «Οι κόρες της λησμονιάς» συνεχίζονται με τις «Μάνες της άδειας αγκαλιάς» και το περιμένω με αγωνία….
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ γεννήθηκε στα Δίκαια του Έβρου, αλλά κατοικεί στην Αθήνα. Έχει εκδώσει τέσσερα μυθιστορήματα ενηλίκων, ένα νεανικό μυθιστόρημα και δύο βιβλία για παιδιά πρώτης σχολικής ηλικίας. Ασχολείται επίσης με τη συγγραφή σεναρίων και θεατρικών έργων. Το μυθιστόρημά του ΟΙ ΕΦΤΑ ΟΥΡΑΝΟΙ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ τιμήθηκε με το Βραβείο Σύγχρονου Ελληνικού Μυθιστορήματος. Το μυθιστόρημά του ΤΟ ΑΣΤΡΟΛΟΥΛΟΥΔΟ ΤΟΥ ΒΟΣΠΟΡΟΥ έχει τιμηθεί με το Βραβείο Καλύτερου Έργου Μνήμης 2003-2004 στα πλαίσια του 20ου Πανελλήνιου Συμποσίου Ποίησης και Πεζογραφίας.





Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Το βιβλίο μου το συνέστησε ένας από τους πωλητές του Λιβάνη και το πήρα με επιφύλαξη, την αμαρτία μου την λέω. Κακώς! Διαδραματίζεται την ίδια χρονική περίοδο, αλλά εδώ τα πράγματα είναι από την άλλη πλευρά. Ο Μηνάς βγαίνει στο βουνό να εκδικηθεί τους αδικοχαμένους αδελφούς του και βρίσκεται στη μέση της δίνης που λέγεται εμφύλιος. Ο πατέρας του τον ξεγράφει, ο αδελφός του είναι στην … άλλη πλευρά και κείνος παραδέρνει ανάμεσα σε δυνάμεις πιο ισχυρές από εκείνον. Ο έρωτας παραμονεύει στο πρόσωπο της Κρινιώς. Δύο νέα παιδιά που δεν πρόλαβαν να αγαπηθούν γιατί ο πόλεμος θεωρεί ορκισμένο του εχθρό την αγάπη και προσπαθεί να την τσακίσει, αλλά εκείνη τελικά είναι πιο δυνατή από τα κανόνια και το αίμα. Ο αδελφός της Κρινιώς, Διονύσης, ορκισμένος εχθρός του Μηνά και Χίτης, τον κυνηγάει ανελέητα, κάθε στιγμή της ζωής του, είναι μπροστά του να βάζει εμπόδια, να προσπαθεί ακόμα και τον θάνατο του γαμπρού του. Στα όρια της παράνοιας το μίσος του γιατί κάποια στιγμή ο Μηνάς τον έσωσε από βέβαιο θάνατο, που του στέρησε το προνόμιο να πεθάνει σαν ήρωας, σύμφωνα με το άρρωστο μυαλό του. Το βιβλίο δεν σ’ αφήνει να πάρεις ανάσα, αυτή είναι η αλήθεια και απόλαυσα κάθε σελίδα του, αν και η λέξη «απόλαυσα» δεν συνάδει ούτε με το θέμα, ούτε με τα συναισθήματα που αυτό το βιβλίο μου γέννησε.


Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:

Ο Νικόλαος Αραπάκης γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1969. Έχει εργαστεί ως δημοσιογράφος σε διάφορα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Κυκλοφορεί επίσης το μυθιστόρημά του Και στη Μέση η Θάλασσα.





 
 
 
 
 
 
 
Και τα δύο βιβλία, τολμήστε να τα βάλετε στην βιβλιοθήκη σας και να τα διαβάσετε, προχωράνε βαθιά στην ψυχή και στο μυαλό και αφήνουν τόσα πολλά που θα κάνετε μέρες να προχωρήσετε στο επόμενο ανάγνωσμα!


Θερμά συγχαρητήρια και στους δύο συγγραφείς!