Κάθε βιβλίο, ένα καράβι....

Πάμε να ταξιδέψουμε την ψυχή μας....

Γερό σκαρί κάθε βιβλίο, μπορεί να μας φτάσει μακριά....



24 Ιουλίου 2010

Διακοπές μακράς διαρκείας!

Ήρθε η ώρα να πω κι εγώ ένα προσωρινό "Αντίο" στην blogoσφαιρα! Ερήμωσαν οι "γειτονιές" όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, οι παραλίες είναι πιο ελκυστικές από ένα....πληκτρολόγιο! Φέτος έχω σκοπό να κάνω διακοπές μακράς διαρκείας! Πέρσι έφυγα για 5 μέρες και είδα οτι δεν ξεκουράστηκα τελικά. Φορτωμένο το μισό αυτής της χρονιάς και το υπόλοιπό της προβλέπεται ακόμα πιο δύσκολο και κουραστικό.... Έτσι λοιπόν θα φεύγω και θα έρχομαι όλο τον Αύγουστο και η αρχή γίνεται από .... αύριο! Το Πάπιγκο με περιμένει και μετά.... Δεν θα σας πω! Θα τα μάθετε όλα με φωτογραφίες, αργότερα!
Και θα έχω και εκπλήξεις όταν γυρίσω με το καλό.... Σας έχω κρατήσει ένα δύο μυστικά για να τα μάθετε όταν έρθει η ώρα....
Μαζί με μένα, φεύγει και ο.... τελευταίος των Μοΐκανών,  ο Νικόδημος από το blog ΤΕΡΑ ΑΜΟΥ κι αν δεν το έχετε επισκεφθεί έχετε χάσει ένα από τα πλέον βιβλιοφιλικά blogs! Λίγο πριν κλείσει μου έδωσε την χαρά να δω ένα υπέροχο  αφιέρωμά του στο Τελευταίο τσιγάρο που μπορείτε να δείτε εδώ .
Εύχομαι σε όλους σας να περνάτε καλά, όπου κι αν είστε, οτι κι αν κάνετε! Ο υπολογιστής θ' ανοίξει τέλος Αυγούστου, το έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου, στα παιδιά μου, στον άντρα μου. Ούτε blogoσφαιρα, ούτε fb! Πλήρης η αποτοξίνωση φέτος!
Ραντεβού τον Σεπτέμβρη όπως έλεγαν και οι κινηματογράφοι παλιά!

19 Ιουλίου 2010

Κρατήσου απ' τα όνειρά σου.... της Γιόλας Δαμιανού Παπαδοπούλου (ΩΚΕΑΝΙΔΑ)

Τελευταίες αναρτήσεις, κλείνουμε για καλοκαίρι, ραντεβού τον Σεπτέμβρη.... ξέρετε.... Τα γνωστά. Η γειτονιά παίρνει και αδειάζει, πάλι τελευταία θα μείνω μου φαίνεται, αλλά σκοπεύω να εξαφανιστώ για τα καλά γι αυτό.... ότι προλαβαίνω! Μετά από τις φωτιές (δίπλα στο σπίτι μου κυριολεκτικά) επανήλθα δριμύτερη και ελαφρώς.... μπαρουτοκαπνισμένη. Οτι θα έβγαινα να κάνω και...κατάσβεση δεν το φανταζόμουν, αλλά έγινε κι αυτό! Βλέπετε δεν μπορεί και δεν πρέπει κανείς να τα περιμένει όλα από τους άλλους.... Κράτος, πυροσβεστική αστυνομία κλπ. Τι να σου κάνουν όλοι, αν το οικόπεδο το έχεις μέσα στο ξερόχορτο; Τέλος πάντων τα έχουμε πει κι άλλοτε αυτά, αλλού είναι το θέμα μας! Ένα ακόμα βιβλίο....  Ένα ακόμα ταξίδι.... Η Γιόλα Δαμιανού Παπαδοπούλου ξανακτυπά!


Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Η Αφροδίτη και ο Ίκαρος. Ένα ζευγάρι που θα ζήλευαν όλοι. Απόλυτα ερωτευμένοι, νέοι όμορφοι, πλούσιοι. Όλοι οι οιωνοί δείχνουν ότι η ευτυχία τους θα είναι ανεφέλωτη.
Η Αφροδίτη έχει βρει στον Ίκαρο, όσα της έλειψαν από την οικογένειά της. Η μητέρα και οι δύο αδελφές της ποτέ δεν την έκαναν να αισθανθεί μέλος της οικογένειας και μόνο ο πατέρας της , της δίνει την αγάπη που τόσο λαχταρά, αλλά τον χάνει λίγο μετά που γνωρίζει τον Ίκαρο. Η ζωή της αλλάζει μετά τον γάμο της. Τα έχει όλα και πάνω απ’ όλα την λατρεία του άντρα της. Δίπλα της η Μαρίκα, που ξεκινάει σαν οικιακή βοηθός και γίνεται η μάνα που θα ήθελε να είχε και μαζί και η Ρίτα, η παιδική φίλη που στέκει δίπλα της στις χαρές, έτοιμη όμως να την βοηθήσει και στις λύπες.
Η Αφροδίτη μένει έγκυος, η χαρά πλημμυρίζει το ζευγάρι και το περιβάλλον τους και μόνο ο Ίκαρος βλέπει την καταστροφή να τον πλησιάζει. Σε μια στιγμή αδυναμίας, έχει απατήσει την Αφροδίτη με την γραμματέα του, Λούτα, η οποία περιμένει επίσης παιδί και αρχίζει να διεκδικεί την αποκλειστικότητα. Ο Ίκαρος έχει μετανιώσει για ότι έχει γίνει αλλά η επιπολαιότητά του ορθώνεται πλέον απειλητική. Η Λούτα σε μια στιγμή παροξυσμού, παίρνει την Αφροδίτη στο τηλέφωνο και της αποκαλύπτει την σχέση της με τον Ίκαρο, αλλά και την εγκυμοσύνη. Σε μια στιγμή όλα καταστρέφονται. Η Αφροδίτη μετά το σοκ, έχει ένα ατύχημα, χάνει το παιδί της και την πιθανότητα να γίνει μητέρα στο μέλλον. Διώχνει τον Ίκαρο παρ’ όλο που η αγάπη της για εκείνον είναι πολύ βαθιά και όταν η Λούτα πεθαίνει στην γέννα, αρνείται την πρόταση του Ίκαρου να ζήσουν μαζί και να μεγαλώσουν το ορφανό μωράκι. Ακολουθώντας το «ενός κακού μύρια έπονται», η Αφροδίτη, όχι μόνο θα χάσει τον άντρα που λατρεύει, αλλά θ’ αντιμετωπίσει βιοποριστικό πρόβλημα. Και σας επιστέγασμα, έρχεται μια ύπουλη αρρώστια να την κτυπήσει. Ο ερηθυματώδης λύκος αλλάζει την όψη και τη ζωή της. Δίπλα της πάντα η πιστή Μαρίκα και η Ρίτα να την παρακολουθούν να καταρρέει πριν γεννηθεί μέσα από τις στάχτες της….
Δεν είναι τι πρώτο βιβλίο της Γιόλας Δαμιανού Παπαδοπούλου που διαβάζω και δεν με απογοήτευσε. Μετά «Το άλλο μου μισό», ένα βιβλίο που είχα παρουσιάσει και εκθειάσει, έρχεται τώρα το «Κρατήσου απ’ τα όνειρά σου» να συμπληρώσω την θετική εικόνα που έχω για εκείνη σαν συγγραφέα. Η ιστορία της, που σας έδωσα μόνο το ελάχιστο, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και οι ανατροπές συγκινητικές. Οι ήρωές της ολοκληρωμένοι, πολυδιάστατοι, δεν υπάρχει μόνο το καλό και το κακό σ’ έναν άνθρωπο, αλλά και πολλές ενδιάμεσες στάσεις στον χαρακτήρα του, δεν είναι αλάθητοι, δεν έχουν άλλοθι για όλα όσα κάνουν. Η γραφή της φέρει πολλά στοιχεία από την καταγωγή της και κάποιες λέξεις ακόμα, αλλά σίγουρα η Γιόλα Δαμιανού Παπαδοπούλου ξέρει να περιγράφει χωρίς να κουράζει. Από την Κύπρο, μέχρι την Αφρική και την Ελβετία, η πένα της χαρίζει όμορφες στιγμές σ’ αυτό το ανάγνωσμα που είναι πλούσιο και χορταστικό, θα σας αφήσει απόλυτα ικανοποιημένους. Η ψυχολογία των ηρώων σωστά δομημένη, δεν αφήνει κενά στον αναγνώστη, ούτε τον κάνει να μην αναγνωρίζει καταστάσεις και σκέψεις. Η ηρωίδα της, η Αφροδίτη, ένας άνθρωπος πληγωμένος που δίνει όμως ένα σπουδαίο μάθημα για τις αντοχές του ανθρώπου και για όσα μπορεί να καταφέρει με την δύναμη της ψυχής του. Έχει την ειλικρίνεια να δει τα λάθη της και να τα διορθώσει. Λάτρεψα την Μαρίκα που δημιούργησε η Γιόλα, αλλά και την Ρίτα που είναι το πρότυπο της πιστής φίλης… Όταν το διαβάσετε θα ήθελα να ξέρω αν συμφωνείτε με τις απόψεις μου! Καλή ανάγνωση!

 
Λίγα λόγια για την συγγραφέα:
 
Η Γιόλα Δαμιανού-Παπαδοπούλου γεννήθηκε στη Λευκωσία. Έζησε μέρος των παιδικών και εφηβικών της χρόνων στο Κονγκό. Σπούδασε δημοσιογραφία και συνεργάστηκε με τα περιοδικά Ο Κόσμος Σήμερα, Ενημέρωση, Σελίδες, και τις εφημερίδες Αγών, Ασύρματος, Πορεία, Φιλελεύθερος. Συνεργάστηκε επίσης με το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου. Έλαβε μέρος σε ποιητικές εκδόσεις (1968-69) και εξέδωσε το βιβλίο διηγημάτων "Μπατούρε" (1988), το μυθιστόρημα "Ο Ψίθυρος του Δάσους" (1992), βραβείο μυθιστορήματος υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου, την "Αφρικάνικη Νύχτα" (1993), επανέκδοση Νέα Σύνορα-Λιβάνη, τα διηγήματα "Αφρικάνικες Στιγμές" (1998), Πανελλήνια βράβευση, "Το πεπρωμένο μιας ζωής" (2003). Είναι μέλος του Κυπριακού ΠΕΝ και της Εθνικής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών Κύπρου. Από το 1969 μέχρι το 1997 έζησε στη Νιγηρία με την οικογένειά της.
 
Δέχεται επισκέψεις καθημερινά στο: http://yiolap.blogspot.com/

15 Ιουλίου 2010

Δράκος στο χιόνι.... της Καίτης Οικονόμου (ΩΚΕΑΝΙΔΑ)


Σε λίγες μέρες φεύγω για ολιγοήμερες διακοπές στο αγαπημένο μου Πάπιγκο με καλή παρέα και κυρίως τα παιδιά μου, που όπως ξέρετε εδώ και λίγο καιρό, χάρη στο γιο μου, έγιναν τρία! Και κοιτάξτε τι βιβλίο έπεσε στα χέρια μου.... Τυχαίο; Δεν νομίζω!

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Ο Κίτσος Ντούσκος από τα Γιάννενα, για να σώσει την πατρική επιχείρηση, δέχεται να παντρευτεί την πολύ μεγαλύτερή του Αφροδίτη με την ακόμη μεγαλύτερη προίκα. Το πρώτο παιδί της οικογένειας, ο Ράκιας, θα γεννηθεί με νοητική στέρηση και ο κακός χαρακτήρας της Αφροδίτης, θα διώξει από κοντά της τον άντρα της για να βρει τον έρωτα, στην αγκαλιά της όμορφης Αννέτας που δουλεύει στο σπίτι τους. Όταν η Αφροδίτη θα μάθει για την σχέση του άντρα της, θα πετάξει έξω την Άννετα γνωρίζοντας ότι η κοπέλα περιμένει παιδί.
Ο Ντούσκος θα φροντίσει την Άνετα που έχει καταφύγει πάλι στους γονείς της στο χωριό, με τον όρο να μην πατήσει ποτέ στα Γιάννενα και ξεσπάσει σκάνδαλο. Ο γιος που γεννιέται, ο Χρήστος, είναι ίδιος ο πατέρας του και όσο μεγαλώνει του μοιάζει. Οι δυσκολίες θα ξεκινήσουν όταν πάει σχολείο και όλοι τον φωνάζουν «νόθο». Ο Χρήστος δεν το βάζει κάτω, αλλά κάθε μέρα γυρίζει χτυπημένος στο σπίτι από τους καυγάδες που προκαλούνται. Η Άννετα, αψηφώντας τις απειλές του Ντούσκου, γυρίζει στα Γιάννενα και ξενοδουλεύει για να μεγαλώσει τον γιο της. Μόνο που τον αφήνει μόνο του στα 13 του χρόνια όταν πεθαίνει από πνευμονία. Ο μικρός Χρήστος γυρίζει στους δρόμους βρώμικος και πεινασμένος για μήνες, δουλεύει και κοιμάται όπου βρει, μέχρι που τον μαζεύει μια φίλη της μητέρας του η Γιαννούλα. Ο Ντούσκος θα μάθει τον θάνατο την Αννέτας και θα προσφερθεί να βοηθήσει. Προτείνει να φύγει το παιδί να το στείλει σε έναν ξάδελφο για να το μεγαλώσει με την γυναίκα του, αλλά ο Χρήστος αρνείται και μένει με την Γιαννούλα. Κρυφά τότε ο πατέρας του βοηθάει την χήρα να τον σπουδάσει. Ο Χρήστος καταφέρνει να φτιάξει την ζωή του, γίνεται ένας καταξιωμένος δημοσιογράφος, αλλά πάνω απ’ όλα ένας ακέραιος άνθρωπος.
Παράλληλα υπάρχει και η Δήμητρα, κόρη του ιδιοκτήτη του καναλιού που δουλεύει ο Χρήστος και παντρεμένη με βουλευτή. Οι δρόμοι τους δεν ενώνονται πουθενά με τον Χρήστο, εκείνη είναι παντρεμένη και ευτυχισμένη με την ζωή της. Αλλά όλα έχουν ένα τέλος και η ζωή τρελαίνεται να σκαρώνει παιχνίδια….
Πρώτη φορά ήρθα σ’ επαφή με την γραφή της Καίτης Οικονόμου, παρ’ όλο που για το συγκεκριμένο βιβλίο είχα ακούσει πολλά. Λυπάμαι που άργησα τόσο… Είναι ένα εξαιρετικά καλό βιβλίο που δεν κατάφερα να διακόψω την ανάγνωσή του παρά μόνο όταν το τελείωσα. Ο χαρακτήρας του Χρήστου ήταν συναρπαστικός από τα παιδικά του χρόνια. Η αξιοπρέπεια και το ήθος του μοναδικά και σπάνια. Η πλοκή και οι ανατροπές ήταν συγκλονιστικές και οι περιγραφές του χώρου σε μετέφεραν αυτόματα εκεί που περιέγραφε η Καίτη Οικονόμου. Και ήταν το Πάπιγκο αυτό που περιέγραφε τόσο ζωντανά, ένα μέρος που αγαπώ και που είπαμε: σε λίγες μέρες θα βρίσκομαι εκεί!
Εξαιρετικά ευφυής και τρυφερός ο τρόπος που ξεκινάει και ο τρόπος που τελειώνει το βιβλίο, όταν το διαβάσετε θα με καταλάβετε. Ο τίτλος δεν είναι τυχαίος, είναι απόλυτα δεμένος με την όλη ιστορία. Ο χαρακτήρας του Ντούσκου, εμένα με κέρδισε στο τέλος, παρ’ όλα τα λάθη…. Είπαμε έχω αδυναμία στα λάθη….
Ένα πολύ ζωντανό και όμορφο βιβλίο που θα σας κάνει να ταξιδέψετε γλυκά…. Εγώ πάντως το αγάπησα!  Όπως θαυμάζω πάρα πολύ την γυναίκα που το έγραψε και έχω πολύ σοβαρούς λόγους που το λέω. Η ακεραιότητα του χαρακτήρα στις μέρες μας σπανίζει και όταν την βρίσκω χαίρομαι σαν παιδί που ανακάλυψε θησαυρό....

Λίγα λόγια για την συγγραφέα:
 
Η ΚΑΙΤΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται μέχρι σήμερα ως μεταφράστρια δεκάδων βιβλίων για ενηλίκους και παιδιά, μεταξύ των οποίων και της πιο αγαπημένης σειράς παγκοσμίως με τις περιπέτειες του Χάρι Πότερ. Αυτό είναι το τέταρτο μυθιστόρημά της. Tα τρία προηγούμενα, "Ο κήπος με τις μουριές", "Tο σκουλαρίκι της τύχης" και "Μου το είπε ένας άγγελος", κυκλοφορούν επίσης από τις εκδόσεις «Ωκεανίδα». Φέτος η Καίτη Οικονόμου "μετακόμισε"  στις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ, απ' όπου και κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της "Λευκή ορχιδέα"
 
Δέχεται επισκέψεις καθημερινά στο: http://kaitioikonomou.blogspot.com/
αλλα΄διατηρεί και προφίλ στο fb!

7 Ιουλίου 2010

Η δεξιά τσέπη του ράσου... του Γιάννη Μακριδάκη (ΕΣΤΙΑ)

Ένα εντελώς διαφορετικό βιβλίο διάβασα αυτές τις μέρες, ένα βιβλίο που μου το σύστησε η κυρία Στεφανή, όταν έκανα παρουσίαση στο βιβλιοπωλείο της στην Χαλκίδα.
Ο Βικέντιος είναι ένας καλόγερος, που έχει μείνει ολομόναχος σ’ ένα μοναστήρι στην Χίο, αφού όλοι οι υπόλοιποι μοναχοί έφυγαν λόγω γήρατος. Ο ίδιος μπήκε στο μοναστήρι όταν ήταν 17 ετών και στα 40 του, μοναδική του συντροφιά είναι μια σκυλίτσα η Σίσσυ. Ο Βικέντιος ζει από κοντά το ζευγάρωμα της σκυλίτσας του και αμέσως μετά βάζει στην τσέπη του 60 φουντούκια. Κάθε μέρα τρώει και από ένα για να ξέρει πότε να περιμένει την γέννα…
Το βράδυ που ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος αφήνει την τελευταία του πνοή, η Σίσσυ γεννάει τρία κουταβάκια, αλλά αμέσως μετά πεθαίνει. Ο Βικέντιος βιώνει την απώλεια σαν να έχει χάσει έναν δικό του άνθρωπο, πενθεί και παράλληλα προσπαθεί να σώσει έστω κι έναν διάδοχο…. Ένα-ένα όμως τα σκυλάκια πεθαίνουν και ο Βικέντιος τα θάβει δίπλα στην μητέρα τους. Το τελευταίο θα το βάλει στην δεξιά τσέπη του ράσου του για να το έχει πάντα μαζί του, να το προσέχει κάθε στιγμή, να βάζει το χέρι του και να νιώθει την ζεστή μικρή ανάσα στα ακροδάχτυλά του. Ο θρήνος για τον Αρχιεπίσκοπο και η κούρσα της διαδοχής του, βιώνονται μπερδεμένα με τον θρήνο για την Σίσσυ και τον αγώνα για την επιβίωση του διαδόχου…
Έντονα σημειολογική η νουβέλα αυτή, που μπορεί να μην έχει τις ανατροπές ενός μυθιστορήματος, αλλά θα σας κάνει να μην μπορείτε να το αφήσετε από τα χέρια σας, μέχρι να δείτε πού θα καταλήξει ο αγώνας του Βικέντιου. Έπιασα τον εαυτό μου, να αγωνιά για την τύχη των κουταβιών και κυρίως για του τελευταίου, κατανοώντας πόσο μεγάλη σημασία είχε για τον ήρωα που με είχε κερδίσει από τις πρώτες σελίδες. Για μένα, κορυφαία ίσως στιγμή, είναι εκείνη που ο Μάρκος, ο άνθρωπος που προμήθευσε την σκυλίτσα στον μοναχό, όταν την βλέπει πεθαμένη, την παίρνει να την πετάξει στην θάλασσα. Ο Βικέντιος δίνει αγώνα μαζί του για να του την αποσπάσει και παρακολουθούμε τον τρόπο που την θρηνεί, την νεκροστολίζει και τελικά την θάβει κάτω από την σημαία. Και μόνο τότε κατεβάζει την σημαία μεσίστια, όχι πια για τον Αρχιεπίσκοπο όπως οφείλει, αφού αυτές τις εντολές έχει,  αλλά για την Σίσσυ του… Απίστευτα τρυφερή αυτή η νουβέλα, είναι στιγμές που γίνεται συγκινητική και σας τη συστήνω ανεπιφύλακτα. Είναι κάτι διαφορετικό, αλλά όμορφο, ζεστό και απαλό για την ψυχή…. Ο φόβος του Βικέντιου για την μοναξιά είναι ο φόβος που όλοι έχουμε γι αυτήν και ίσως όλοι στην δεξιά  τσέπη του μυαλού μας, να έχουμε κάτι για να την σπρώχνει μακριά....

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:

O Γιάννης Mακριδάκης (akridaki@gmail.com) γεννήθηκε το 1971 στη Xίο και σπούδασε Mαθηματικά. Aπό το 1997, που ίδρυσε το Kέντρο Xιακών Mελετών με σκοπό την έρευνα, αρχειοθέτηση, μελέτη και διάδοση των τεκμηρίων της Xίου, οργανώνει τα ερευνητικά και εκπαιδευτικά προγράμματα του Kέντρου, επιμελείται τις εκδόσεις του και διευθύνει το τριμηνιαίο περιοδικό Πελινναίο.
Έχει γράψει:
• Συρματένιοι, ξεσυρματένιοι? όλοι. Xιώτες πρόσφυγες και στρατιώτες στη Mέση Aνατολή: Mαρτυρίες 1941-1946 (εκδ. K.X.M., Πελινναίο 2006, και προσεχώς από την Εστία)
• 10.516 μέρες: Iστορία της νεοελληνικής Xίου 1912-1940, ιστορικό αφήγημα (εκδ. K.X.M., Πελινναίο 2007).
• Tο πρώτο του μυθιστόρημα Aνάμισης ντενεκές (Eστία 2008) έχει κάνει μέχρι τώρα έξι εκδόσεις, ενώ κυκλοφόρησε τον επόμενο χρόνο (2009) και στα τουρκικά.
• Η νουβέλα του Η δεξιά τσέπη του ράσου (Εστία 2009) βρίσκεται ήδη στην Πέμπτη έκδοση.

3 Ιουλίου 2010

Αγαπώ θα πει χάνομαι.... της Ρένας Ρώσση Ζαΐρη

Αγαπώ θα πει χάνομαι….

Λάτρεψα τον τίτλο από την πρώτη στιγμή. Εκτός από ευφυέστατο, τον βρήκα τόσο τρυφερό, τόσο ρομαντικό, τόσο γεμάτο νοήματα, τόσο γεμάτο από αλήθεια… Και μόλις άνοιξα το βιβλίο, εκεί, μόλις στην πρώτη του σελίδα, έμεινα αρκετή ώρα, να διαβάζω και να ξαναδιαβάζω αυτό που η Ρένα είχε μεταφέρει από τα λόγια του μεγάλου Καζαντζάκη:« Τι είναι αγάπη; Δεν είναι συμπόνια, μήτε καλοσύνη. Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται. Μα στην αγάπη είναι ένας. Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν. Το εγώ κι εσύ αφανίζονται. Αγαπώ θα πει χάνομαι….»
Όταν μπόρεσα να ξεκολλήσω από αυτές τις λίγες φράσεις που όμως ήξερα ότι θα έμεναν για πάντα μέσα μου και προχώρησα, μια νέα έκπληξη με περίμενε. Η Ρένα έγραφε όσα δεκάδες φορές έχω νιώσει κι εγώ. «Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς να γράφω….» ξεκίνησε και συνέχισε αναλύοντας: «Όμως για να ξεκινήσω το ταξίδι, χρειάζομαι μια πρόταση, μια ιδέα, μια χειρονομία, ένα βλέμμα. Όλοι οι άνθρωποι, όλα τα όντα, έμψυχα ή άψυχα, όλα κρύβουν κάτι, κάτι πολύτιμο μέσα τους, που σπρώχνει τον συγγραφέα, που τον ρίχνει πολλές φορές στα βαθιά νερά, χωρίς ούτε να ξέρει να κολυμπάει…» Διαβάστε με πολύ προσοχή αυτή την εισαγωγή, όλοι εσείς που η λέξη «συγγραφέας» σαν δημιουργεί απορίες για τον τρόπο και τον κόπο που δημιουργείται ένα βιβλίο και θα πάρετε όλες τις απαντήσεις.  Μάθετε πόσες φορές είναι οι ήρωες που μας περιπαίζουν, μας εκδικούνται που θεωρούμε εαυτούς μικρούς θεούς της ζωής τους και κάνουν ότι εκείνοι θέλουν τελικά. Αποκτούν σάρκα και οστά και κινούνται αυτόνομα. Διαβάζοντας την εισαγωγή της Ρένας θα καταλάβετε την αίσθηση της απώλειας που συνοδεύει την λέξη τέλος κάθε βιβλίου, θα βιώσετε τους θανάτους που συντελούνται μέσα μας, όταν οι άνθρωποι (γιατί για μας είναι πια άνθρωποι) με τους οποίους ήμασταν καθημερινά για μήνες, φύγουν από κοντά μας. Κι ενώ η εισαγωγή, ο τίτλος με έχουν προκαταλάβει, ενώ ετοιμάζομαι να βυθιστώ σε μια ιστορία αγάπης κι αφού δεν έχω διαβάσει καν το οπισθόφυλλο γιατί δεν μ’ ενδιέφερε, ούτως ή άλλως λαχταρούσα να διαβάσω αυτό το βιβλίο, η συγγραφέας με ρίχνει στα βαθιά με το ξεκίνημα. Ένας θάνατος…. Μια τραγική σκηνή. Μυστήριο, θρήνος, πόνος, αστυνομία, ανακρίσεις.
Μέσα σε λίγες σελίδες η Ρένα με είχε στην κυριολεξία αρπάξει και με είχε κλείσει στο βιβλίο της. Σαν αναγνώστρια, θεωρώ αυτό το προσόν ανεκτίμητο για ένα βιβλίο και είμαι βέβαιη πως συμφωνείτε κι εσείς.
Ο Διονύσης Λέκκας λοιπόν είναι ο νεκρός, τον βρίσκει η οικονόμος του Γεωργία και υποθέτει ότι ο θάνατος ήρθε από την αρρώστια που τον ταλαιπωρούσε, αλλά η αστυνομία πιστεύει ότι δολοφονήθηκε. Το τέλειο σκηνικό για ένα αστυνομικό θα μου πείτε. Η οικονόμος καλεί τις κόρες του εκλιπόντος και…. μέχρι εκεί.
Κάποτε ένα δικό μου βιβλίο το χαρακτήρισαν «βεντάλια» και μου άρεσε ο χαρακτηρισμός. Τώρα που βρέθηκα μπροστά σε κάτι τέτοιο, σ’ ένα μυθιστόρημα που από ένα κομβικό σημείο το βιβλίο «ανοίγει» και παρακολουθεί τις ζωές των ηρώων χωριστά πριν τους ενώσει και πάλι, κατάλαβα πόσο γοητευτική είναι αυτή η δομή για τον αναγνώστη και πόσο τον βοηθάει να καταλάβει χωρίς να μπερδεύεται.
Ο Διονύσης Λέκκας έχει τρεις κόρες και παρακολουθούμε τη ζωή της πρώτης , της Αλεξάνδρας και αμέσως μετά σειρά έχει η δεύτερη κόρη, η Μαρίνα που βρίσκεται στον αντίποδα της αδελφής της και η πρωτοπρόσωπη αφήγηση μας βοηθάει να μπούμε καλύτερα στην ψυχολογία των κοριτσιών. Κι ενώ είναι εκ διαμέτρου αντίθετες οι δυο τους, έχουν ένα κοινό, Δεν συμπαθούν ιδιαίτερα την μικρή τους αδελφή την Ελίνα, ένα πλάσμα διαφορετικό, ιδιαίτερο, ευαίσθητο.
Σειρά στην ιστορία έχει ο Δημήτρης, κατά τα φαινόμενα άσχετος με την υπόθεση και αυτό κεντρίζει ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον του αναγνώστη και τέλος έρχεται η ιστορία της οικονόμου Γεωργίας Λαμπρινού για να βάλει τα κομμάτια του πάζλ στη θέση τους και να προσφέρει την κάθαρση.
Είναι μαγικό που βλέπουμε κάποια από τα γεγονότα κοινά, αλλά κάτω από το πρίσμα κάθε γυναίκας ξεχωριστά. Που καταλαβαίνουμε μια απλή αλήθεια της ζωής. Κάθε τι που συμβαίνει, δεν έχει τις ίδιες επιπτώσεις σε όλους τους ανθρώπους. Μπορεί να το βιώσουν ταυτόχρονα, αλλά αυτό που αφήνει μέσα τους ή οι σκέψεις που δημιουργεί είναι κάτι διαφορετικό. Το μόνο που είναι κοινό, είναι τι μπορεί να κάνει η έλλειψη αγάπης σ’ ένα παιδί. Πόσο κοστίζει στην ενήλικη ζωή του η αδιαφορία μέσα στην οποία μεγάλωσε.
 
Κάθε πρόσωπο αυτού του βιβλίου κρύβει μια τραγικότητα, μια ψυχή βασανισμένη και εκεί που νομίζει ο αναγνώστης ότι μπορεί να ρίξει όλα τα λάθη στον Διονύση και στην Εύα, τους γονείς αυτών των παιδιών που μεγαλώνουν για να γίνουν συναισθηματικά ανάπηροι ενήλικες, έρχεται στο τέλος η επίγνωση της δικής τους τραυματισμένης ψυχής και όλα ανατρέπονται.
Επιπλέον η Αλεξάνδρα, που είναι τόσο η ίδια με τον πατέρα της που νομίζει ότι τον μισεί όταν η απόρριψή του την πληγώνει, ενώ μέσα της τον λατρεύει, θα οδηγήσει την ζωή της στα ίδια λάθος μονοπάτια που οδηγήθηκε και εκείνος.
Η Μαρίνα, τόσο ίδια με την μητέρα της, εγκλωβισμένη σε μια ζωή χωρίς νόημα και κυρίως χωρίς αγάπη. Πρώτη θα μάθει μια αλήθεια της ιστορίας που κρατάει για τον εαυτό της, μια αλήθεια που ανατρέπει την ιστορία, που την βάζει σε άλλο δρόμο.
Η Ελίνα…. Το ιδιαίτερο πλάσμα του βιβλίου που μας διδάσκει πόσο μεγάλος θησαυρός κρύβεται μέσα σε παιδιά που θεωρούμε ίσως και προβληματικά. Μια φιλόσοφος που βλέπει τη ζωή τόσο διαφορετικά και γι αυτό δεν φταίνε τα παράξενα ασπρογάλαζα μάτια της.
Και τέλος η Γεωργία που μέσα από την δική της ιστορία, διδάσκει πως καμιά φορά η αγάπη είναι για πάντα. Είναι για μέχρι τον θάνατο και πέρα από αυτόν.
Για μένα αυτός που έκανε μέσα μου την μεγάλη ανατροπή ήταν ο Διονύσης Λέκκας. Αυτόν ξεχώρισα σαν το πλέον τραγικό πρόσωπο αυτής της ιστορίας, ενώ στην αρχή για μένα ήταν ο απόλυτος θύτης, ο μόνος ένοχος για την καταστροφή των παιδιών του και της οικογένειάς του. Κι όμως στο τέλος, τον πόνεσα πραγματικά που δεν έμαθε, δεν ήξερε, δεν προσπάθησε να ξεφύγει από το κατεστημένο που του δίδαξαν. Ένας άνθρωπος που έχασε την ευτυχία γιατί όσο ισχυρός κι αν φαινόταν, τελικά ήταν ο πιο δειλός…..
Αυτό που χαρακτηρίζει τους ήρωες και οδηγεί την πορεία τους, είναι η παντελής έλλειψη συζήτησης και κυρίως η αποφυγή της αλήθειας. Όλοι την φοβούνται, όλοι την κρύβουν, τα μυστικά γίνονται βουνά και οι βράχοι που ξεφεύγουν από τον σωρό τσακίζουν τις ζωές τους, γίνονται τα εμπόδια προς την ευτυχία.
Θα μπορούσα να μιλάω ώρες γι αυτό το βιβλίο κι αυτό μου συμβαίνει όταν ένα ανάγνωσμα βουτάει βαθιά στην ανθρώπινη ψυχολογία, όταν οι χαρακτήρες του είναι τόσο πολυδιάστατοι, τόσο γοητευτικά γεμάτοι πάθη. Όταν η διαδρομή της ψυχής τους είναι τόσο δαιδαλώδης που ακολουθώντας την ψιθυρίζει δεκάδες μυστικά, αποκαλύπτει σαν διαμάντι πολλαπλές πλευρές.
Οι ήρωες της Ρένας έχουν όλα αυτά τα προσόντα και το αποτέλεσμα είναι ένα βιβλίο που δεν αφήνεις από τα χέρια σου, δεν μπορείς να το κάνεις, είσαι δέσμιος και υποταγμένος ν’ ακολουθείς την εξέλιξή του.
Πεποίθησή μου είναι ότι κάθε βιβλίο είναι ένα καράβι. Γερό σκαρί οι σελίδες του μπορούν να ταξιδέψουν μέχρι τα πέρατα του κόσμου την ψυχή μας. Το βιβλίο της Ρένας, είναι γερό αλλά και όμορφο, γοητευτικό, γλυκόπικρο. Η γραφή της, με την οποία πρώτη φορά συναντήθηκα, έχει μια σαγήνη, γιατί είναι απλή, κατανοητή, μεστή, κάθε λέξη της διαλεγμένη σωστά για να στοχεύσει στην καρδιά και το μυαλό μας.
Την ίδια την ξέρω λίγο…. Συναντηθήκαμε κάποιες φορές τυχαία και ανταλλάξαμε λίγες λέξεις , αλλά ήταν αρκετές για να καταλάβω ότι σαν άνθρωπος έχει την ίδια ευγένεια ψυχής που έχει και το βιβλίο της.

Λίγα λόγια για την συγγραφέα:

Η ΡΕΝΑ ΡΩΣΣΗ - ΖΑΪΡΗ γεννήθηκε στην Αθήνα. Τελείωσε το Αμερικανικό Κολέγιο Αγίας Παρασκευής, τη Σχολή Νηπιαγωγών Αθηνών και το Lοndon Montessori Centre. Είναι μέλος του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου και της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς. Έχει γράψει εκατόν πενήντα παιδικά βιβλία (δικά της και διασκευές), πέντε μυθιστορήματα για ενηλίκους και έχει μεταφράσει πάνω από χίλια τριακόσια βιβλία παιδικής και εφηβικής λογοτεχνίας. Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία για τα βιβλία της και τη μεταφραστική της δουλειά.
Δέχεται επισκέψεις καθημερινά στο: http://renarossizairi.blogspot.com/