Κάθε βιβλίο, ένα καράβι....

Πάμε να ταξιδέψουμε την ψυχή μας....

Γερό σκαρί κάθε βιβλίο, μπορεί να μας φτάσει μακριά....



31 Μαΐου 2010

Οι πρώτες παρουσιάσεις του Τσιγάρου...

Μετά την πρώτη επίσημη παρουσίαση του Τσιγάρου που σας περιέγραψα, ακολούθησαν κι άλλες, και θα έρθουν ακόμα περισσότερες μέσα στον μήνα. Οι προσκλήσεις από βιβλιοπωλεία ανά την Ελλάδα αλλά και την Κύπρο, ήρθαν, δρομολογήθηκαν και άρχισε η...περιπλάνηση που με φέρνει κοντά σας και μου δίνει την χαρά της επικοινωνίας μας.... Μεγάλη χαρά....
Ο λόγος που κάνω την ανάρτηση είναι για όσους δεν μπόρεσαν να είναι κοντά μου και επιπλέον για να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα πήρα μέσα στην εβδομάδα που μας πέρασε...Τοο κακό είναι οτι ....ξεχνάω να παίρνω την φωτογραφική μου μηχανή ή ξεχνάω να ζητήσω να μου στείλουν τις φωτογραφίες που τραβούν άλλοι... Δεν είμαι φωτορεπόρτερ, δεν το΄χω, είναι πια τετελέσμενο το γεγονός και το έχω αποδεχτεί...

Τετάρτη 26 Μαίου: Βιβλιοπωλείο ΔΙΑΜΕΤΡΟΣ, Χαλκίδα
Η Βίκη Στεφανή, έχει δημιουργήσει έναν πολύ όμορφο χώρο στην Χαλκίδα και ήταν για μένα ξεχωριστή χαρά να την ξαναδώ μετά από ενάμιση χρόνο! Όπως είδα και ένα σωρό καλές φίλες, ανάμεσά τους η Βάλλη, η καλή μου η Γεωργία που μου έκανε ένα πανέμορφο δώρο που βρίσκεται πάνω στο γραφείο μου πια και το στολίζει. Όμορφη η κουβέντα μας και αν δεν επενέβαινε η Βίκη, ακόμα νομίζω θα μιλούσαμε!


Έχει αρχίσει η κουβεντούλα...











Και ο κόσμος.....











Η ώρα της υπογραφής...
(Εκεί παίρνω και τα πιο πολλά φιλιά βεβαίως!)









Πέμπτη 27 Μαίου: Βιβλιοπωλείο AGORA, Περιστέρι.
Εκεί έκανα την πρώτη παρουσίαση της Μ. Τζιρίτα πέρσι και είχα υποσχεθεί οτι θα ...επιστρέψω! Τήρησα την υπόσχεσή μου και ανάμεσα στον πολύ κόσμο που ήρθε είχα την χαρά να δω και τον φίλο μου τον Δημήτρη τον Μαμαλούκα που ξεσηκώθηκε για να με δει. Το κοινό ήταν ζεστό και ενθουσιώδες, με γέμισε ενέργεια!
(Ο λόγος που δεν κάθισα στο γραφείο και ήμουν όρθια, ήταν γιατί ήθελα να βλέπω τον κόσμο!)







Και ο κόσμος άκουγε....








 



Και εδώ υπογραφές και φιλιά....





Και μια φωτογραφία από την κόρη μου.....
Παρασκευή 28 Μαίου: Βιβλιοπωλείο ΡΟΚΚΑΣ, Ν. Φιλαδέλφεια
Πρώτη φορά επισκέφθηκα το βιβλιοπωλείο, αλλά κρατώ την απίστευτα ζεστή συμπεριφορά του προσωπικού του! Χάρηκα πολύ εκείνο το απόγευμα, το γεμάτο κόσμο, όμορφο βιβλιοπωλείο, το τόσο καλαίσθητο.

Η ώρα της παρουσίασης.
Οι υπογραφές....
Εδώ κανονικά θα υπήρχαν και πολλές άλλες φωτογραφίες, αλλά σας εξηγήθηκα νομίζω....

Σάββατο 29 Μαίου: Βιβλιοπωλείο ΕΛΥΕΘΡΟΥΔΑΚΗΣ, Πειραιάς
Εδώ μάλλον.... ρέστα έδωσα! Ούτε μία δεν βρήκα το χρόνο να τραβήξω. Οι συζητήσεις δεν άφησαν χρόνο..... Κρατώ όμως στην καρδιά μου την Ευαγγελία, την "μαμά με το πράσινο καρότσι", όπως την έμαθα στην αρχή και μια άλλη συνάντηση.... αυτή ήταν η πιο συγκινητική ίσως... Η blogger, η αγαπημένη μου Γιαγιά Αντιγόνη, που δεν μπόρεσε να έρθει και μου έστειλε με μια γλυκιά απεσταλμένη, δικότ ης άνθρωπο,  ένα όμορφο βραχιόλι που φοράω τώρα που σας γράφω.... Κι αν δεν έχω φωτογραφίες από αυτή την ημέρα, έχω την καρδιά μου γεμάτη....

Κυριακή 30 Μαίου: Βιβλιοπωλείο ΜΠΙΤΣΑΚΟΣ, Βραχάτι

Πρόπερσι πήγα εκεί παραμονές Χριστουγέννων και ο κόσμος αντί να ψήνει...μελομακάρονα, ήρθε να με γνωρίσει.... Απίστευτη βραδιά.
Φέτος στις 12 το μεσημέρι, άφησε την παραλία και θυσίασε την Κυριακή του για τον ίδιο λόγο. Η Σούλα και ο Αλέκος, οι ιδιοκτήτες του βιβλιοπωλείου, δύο χαμόγελα! Ο κόσμος παρ' όλη την ζέστη, είχε διάθεση για συζήτηση...



Κι εγώ σε ποιον να πρωτοπώ ευχαριστώ......

24 Μαΐου 2010

Φίλοι και Εραστές.... του Θοδωρή Καλλιφατίδη (ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ)

Δεν ήξερα αν έπρεπε να κάνω την συγκεκριμένη ανάρτηση και τώρα ακόμα, έχω τους ενδοιασμούς μου. Ακριβώς επειδή δεν είμαι σίγουρη για το συγκεκριμένο βιβλίο θα περιορίσω πάρα πολύ τα δικά μου σχόλια.


Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Ο Γκέοργ Αντρέασον είναι διευθυντής του γραφείου πολιτισμού στη Σουήδια. Από μια ανεξήγητη αρρώστια, χάνει την γυναίκα του και μένοντας μόνος, αναθεωρεί όχι μόνο τη ζωή του, αλλά και την σχέση του. Αφορμή για όλα, η αποκάλυψη ότι η καθ΄όλα άψογη Μάργια, είχε εραστή, έναν μουσικό, από το οποίο χώρισε για να μείνει δίπλα του, από μια αίσθηση καθήκοντος, αλλά και της αγάπης που έτρεφε για τον ίδιο. Ο Γκέοργ, θα φτάσει μέχρι το κατώφλι του θανάτου από  την καρδιά του, δίπλα του πάντα ο Μίλαν, βοηθός του αλλά και φιλόσοφος ουσιαστικά. Στο δρόμο του, θα βρεθεί η κατά πολύ νεότερή του Φάμπια, με τα κατάλοιπα της προηγούμενης  σχέσης της να την βασανίζουν και οι δύο αυτοί άνθρωποι θα έρθουν κοντά, θα προσπαθήσουν να επουλώσουν πληγές και ν' ανοίξουν νέους δρόμους.
Ειλικρινά είναι δύσκολο να μιλήσω γι αυτό το βιβλίο. Σίγουρα δίνει τον τρόπο ζωής της σύγχρονης Σουήδιας. Σίγουρα είναι γραμμένο  με βαθιά γνώση της Ελληνικής γλώσσας και σίγουρα έχει να πάρεις πολλά, από τον τρόπο σκέψης των ηρώων που πολλές φορές με έκαναν να ξαναγυρίσω για να διαβάσω κάποιες φράσεις που έμοιαζαν με γνωμικά. Ο ήρωας ψάχνει να βρει αλήθειες της ζωής που παραγκώνισε και που αυτές γύρισαν και διεκδίκησαν... Έχει χιούμορ και μια γλυκόπικρη άποψη των πραγμάτων.
Το μεγάλο "αλλά" για μένα έρχεται από κάτι ακαθόριστο. Πολύ μακριά από τον Ελληνικό τρόπο σκέψης, με κράτησε σε μια απόσταση που δεν μ' αρέσει, όταν έχω ανάγκη να νιώσω πιο βαθιά τα συναισθήματα του ήρωα. Η διαφορετικότητα της Ελληνικής κουλτούρας αν θέλετε, είναι που με κράτησε να παρακολουθώ την πορεία του Γκέοργ σαν από τζάμι. Ένα λεπτό στρώμα πάγου που μ' έκανε να το τελειώσω χωρίς να θέλω να γυρίσω πίσω, όπως μου συμβαίνει με άλλα βιβλία, που η λέξη "τέλος", με κάνει να νιώθω οτι δεν τέλειωσα τις παρτίδες μου με το συγκεκριμένο ανάγνωσμα.
Διαβάστε το σαν κάτι διαφορετικό και αξιόλογο σίγουρα. Στα συν του η δύναμη του συγγραφέα, να ζωντανεύει τόπους, να τους στήνει κινηματογραφικά φανερώνοντας οτι γνωρίζει πολύ καλά ότι περιγράφει.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:

Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης γεννήθηκε στους Μολάους Λακωνίας το 1938. Δασκαλοπαίδι, ήρθε στην Αθήνα το 1946 και αποφοίτησε από το Πέμπτο Γυμνάσιο Αρρένων. Σπούδασε στη σχολή του Κάρολου Κουν και μετά τη στρατιωτική του θητεία έφυγε για τη Σουηδία, όπου ζει μέχρι σήμερα. Σπούδασε Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης και δίδαξε αργότερα στην ίδια σχολή. Επί τέσσερα χρόνια διηύθυνε το λογοτεχνικό περιοδικό "Μπόνιερς Λιττερέρα Μαγκαζίν". Από το 1976 ζει αποκλειστικά από το γράψιμο. Έχει εκδόσει έντεκα μυθιστορήματα, ποιητικές συλλογές, ταξιδιωτικά δοκίμια, θεατρικά, έχει γράψει σενάρια ταινιών μεγάλου μήκους και έχει σκηνοθετήσει μια ταινία. Βραβεύτηκε με το Μεγάλο Βραβείο Μυθιστορήματος(1981)και το Βραβείο Τιμής της Στοκχόλμης(1992). Για την "Τιμάνδρα απέσπασε το βραβείο Στίνα-Ελντ Έκνταλ της Σουηδικής Ακαδημίας(1989).Βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε 13 γλώσσες.

20 Μαΐου 2010

Η πρώτη παρουσίαση του Τσιγάρου στο ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ!

Όταν κάποιος σου κάνει ένα δώρο, λες "ευχαριστώ"... Τι λες όμως,  όταν νιώθεις ότι σου δίνει την ίδια την καρδιά του; Τι να πω για την χθεσινή βραδιά εγώ;
Για πρώτη φορά, δεν έκανα αυτό που συνηθίζεται στην πρώτη επίσημη κάθε βιβλίου. Δεν επιστράτευσα δηλαδή φίλους και συγγενείς για να γεμίσω μια αίθουσα. Το αποτέλεσμα όμως, ήταν το ίδιο... Η αίθουσα του ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ, γέμισε από φίλους και φίλες, αναγνώστες όλοι, που ήρθαν να με δουν, ν' ανταλλάξουμε δύο λόγια της καρδιάς και μια αγκαλιά μέσα από την ψυχή μας.
Ανάμεσά τους συγγραφείς, όπως ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου που είναι πάντα εκεί σε όλες τις παρουσιάσεις ομότεχνων και μπράβο του, η καλή μου η Πένυ Παπαδάκη μ' ένα δώρο για την γιορτή μου, η Μαρία Χανιώτου, ο Άρης Σφακιανάκης, η Νοέλ Μπάξερ που πέρασε για λίγο και τέλος ο καλός μου ο Νίκος Διακογιάννης από την Νίσυρο!
Με συγκίνησαν απίστευτα η Μαριάνθη με το όμορφο κολάζ της απ' όλα τα βιβλία μου και η Δήμητρα, φίλη από το διαδίκτυο, που μου έφερε ένα πανέμορφο κοσμημα για να το φορώ και να την θυμάμαι!
Πάντα δίπλα μου , με όλη τη σημασία της λέξης, ο εκδότης μου κ. Θάνος Ψυχογιός, η υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων κ. Πόπη Γαλάτουλα (Πόπη μου επι το συντομότερον), καθώς και η διευθύντρια πωλήσεων κ. Ευγενία Σουρλαντζή.
Στο πάνελ ο δημοσιογράφος της Απογευματινής κ. Νέστορας Πουλάκος και η Νατάσσα Βησσαρίωνος, ραδιοφωνική παραγωγός. Αποσπάσματα διάβασε με τον μαγικό τρόπο ο ηθοποιός Αυγουστίνος Ρεμούνδος και καταχειροκροτήθηκε...
Και πριν τις φωτογραφίες, λέω πάλι "ευχαριστώ" και όπως κάθε φορά μου φαίνεται λίγο και φτωχό μπροστά σε όλα όσα παίρνω σε κάθε μου επαφή μαζί σας.... Θέλω να ξέρετε όμως, οτι αυτή η φτωχή και μικρή λέξη, βγαίνει από την καρδιά μου....
Σας αγαπάω όλους πάρα πάρα πολύ..... 

Το πάνελ....

Αυγουστίνος Ρεμούνδος
Εγώ...
Νατάσσα Βησσαρίωνος
Νέστορας  Πουλάκος






Και άλλη μια από την ώρα της παρουσίασης...

Η Νατάσσα Βησσαρίωνος με πολύ κέφι παρουσιάζει το Τελευταίο Τσιγάρο.









Αυγουστίνος Ρεμούνδος.

Ότι κι αν έχω ακούσει να διαβάζει, δικό μου ή άλλων, έχω συγκλονιστεί....














Νέστορας Πουλάκος

Με χιούμορ και πολλά χαμόγελα από το ακροατήριο ξεκίνησε ο δημοσιογράφος της Απογευματινής.











Νίκος Διακογιάννης, Μαρία Χανιώτου και Πένυ Παπαδάκη παρακολουθούν.







 


Το κοινό παρακολουθεί.

Στο βάθος ήταν οι περισσότεροι γιατί εκεί επιτρεπόταν το.... κάπνισμα!









Και η ώρα των υπογραφών!


17 Μαΐου 2010

Η νύφη φορούσε μαύρα.... της Σόφης Θεοδωρίδου (ΨΥΧΟΓΙΟΣ)

Είναι βιβλία που σου κόβουν την ανάσα… που στοιχειώνουν και τα όνειρά σου ακόμα, που δεν μπορείς να τ ’αφήσεις από τα χέρια σου, κι όταν αυτό πρέπει να γίνει, αόρατα σχοινιά σε τραβούν πάλι στις σελίδες τους. Έχεις την αίσθηση ότι οι ήρωες μιλούν μόνο για σένα, μόνο σε σένα. Για ένα τέτοιο βιβλίο θα σας μιλήσω σήμερα με νωπές τις μνήμες από την συγκλονιστική εμπειρία που ήταν η ανάγνωσή του. Όσοι με ξέρετε καλά, καταλαβαίνετε από τα όσα είπα, ότι δεν μιλάμε για βιβλίο, αλλά για αριστούργημα!

Λίγα λόγια για το βιβλίο....

Η Αντριανή ξεκινάει το 22 μαζί με άλλους πρόσφυγες για την Ελλάδα. Μην πείτε μέσα σας: «Ωχ άλλο ένα βιβλίο για την Μικρασιατική καταστροφή», γιατί δεν είναι αυτό που φαντάζεστε!
Η Αντριανή έχει χάσει τον άντρα και τους γονείς της και έρχεται στην Μακεδονία μέσα σ’ ένα μπουλούκι προσφύγων, χωρίς να ξέρει κανέναν και χωρίς να έχει κανένα δικό της. Με τις ανταλλαγές των πληθυσμών εγκαθίσταται σ’ ένα χωριό που θα παλέψουν σκληρά για να κάνουν δικό τους παλεύοντας με τους ντόπιους που κι αυτοί ξεριζώνονται και στέλνονται με το ζόρι στην Ανατολή. Την παίρνουν υπό την προστασία τους ένα ζευγάρι Ποντίων και μαζί και η Ατροπία, η γιάτρισσα του χωριού τους, που συγκεντρώνει έναν ανομοιογενή πληθυσμό, από Πόντιους, Τούρκους, Έλληνες, ακόμα και Αρμένιους.
Η Αντριανή με την καρδιά βαριά από το πένθος της για όσους άφησε νεκρούς πίσω της, με την φρίκη του ξεριζωμού, διαπιστώνει ότι η καρδιά, όσο χτυπάει, διεκδικεί κόντρα στο μυαλό και στην λογική. Όταν ο Τουρκόφωνος Άρης με την Ηράκλεια δύναμη την ζητήσει για γυναίκα του, όλοι θα την πιέσουν να δεχτεί, αλλά εκείνη ξέρει ότι η αποδοχή στην πρόταση του γάμου ξεκινάει από την ίδια την ψυχή της. Ο Άρης είναι κι αυτός χήρος, η γυναίκα του χάθηκε πάνω στο κακό του ξεριζωμού και είναι ερωτευμένος μαζί της. Οι δύο νέοι στήνουν το σπιτικό τους σ’ ένα από τα σπίτια του χωριού και παίρνουν μεγαλύτερο κλήρο στη γη, σαν νιόπαντρο ζευγάρι που θα κάνει οικογένεια. Κανείς δεν θα ξεχάσει όμως και κυρίως η μοίρα, ότι η Αντριανή πήγε νύφη φορώντας το μαύρο φόρεμα του πένθους της …
Μελανό σημείο στη νέα της ζωή τα πεθερικά της που φυσικά ζουν μαζί τους και η ίδια η εποχή, που θέλει την γυναίκα ν’ αξίζει λιγότερο από το τελευταίο ζωντανό. Η αγάπη του Άρη την κάνει ν’ αντέχει, να συνεχίζει παρ’ όλη την κακή συμπεριφορά της πεθεράς της, παρ’ όλη την πλήρη υποταγή του άντρα της στους γονείς του. Οι στιγμές της νύχτας στο μικρό τους δωμάτιο είναι η αποζημίωση και η δύναμή της…. Παράλληλα η γριά Ατροπία, μαθαίνει στην νεαρή κοπέλα όλα τα μυστικά για τα βοτάνια που ξέρει η ίδια και που σώζουν κόσμο.
Ο γιος του Άρη και της Αντριανής δεν θ’ αλλάξει την θέση της, αλλά θα γεμίσει ευτυχία την καρδιά της, μέχρι την τραγική στιγμή που θα εμφανιστεί η πρώτη γυναίκα του Άρη για να τον διεκδικήσει. Από κείνη τη στιγμή η ζωή της Αντριανής θ’ αλλάξει εντελώς, μια νέα γυναίκα γεννιέται μέσα της, αποφασισμένη να επιβιώσει σε μια κοινωνία που είναι φτιαγμένη από άντρες μόνο για άντρες….
Δεν σας είπα τίποτα, ειλικρινά. Είναι αδύνατον να κάνεις μια περίληψη αυτού του έπους. Η πρωτοεμφανιζόμενη Σόφη Θεοδωρίδου, δημιούργησε ένα μικρό διαμάντι που δεν υπάρχει περίπτωση ν’ αφήσει ασυγκίνητο ούτε έναν αναγνώστη. Η ιστορία της Ελλάδας, οι συνθήκες της εποχής, οι χαρακτήρες, όλα έχουν δοθεί με περιγραφές που κόβουν την ανάσα. Οι ανατροπές και τα χτυπήματα της μοίρας, θα κρατήσουν δέσμιο τον αναγνώστη από την πρώτη σελίδα και το σφίξιμο στο λαιμό και στο στομάχι σύντροφος της ανάγνωσης. Η πάλη της Αντριανής με τον κοινωνικό περίγυρο, με την αδικία, με τον ίδιο Τον Θεό, μεγαλειώδης, δίνει μαθήματα ζωής.
Η γραφή της Θεοδωρίδου είναι εκπληκτικής ομορφιάς και αξιοπρέπειας, οι περιγραφές της, έχεις την αίσθηση ότι στήνουν μπροστά σου την οθόνη για να ζωντανέψει το δημιούργημά της. Η Ελληνική γλώσσα γυαλίζει πεντακάθαρη μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, χωρίς ούτε μια λέξη περιττή, χωρίς πονηρά τεχνάσματα. Για μέρες αφού το τελίωσα, δεν μπορούσα ν' αρχίσω να διαβάζω κάτι άλλο, μην τυχόν και έχανα αυτή την αίσθηση που μου άφησε, μην τυχόν και φύγει η Αντριανή από μέσα μου…
Ότι κι αν κάνετε, μην χάσετε αυτό το βιβλίο!

Λίγα λόγια για την συγγραφέα....
Η Σόφη Θεοδωρίδου γεννήθηκε και μεγάλωσε σ' ένα μικρό χωριό της Αλμωπίας, μιας μικρής επαρχίας του Νομού Πέλλας. Σπούδασε νηπιαγωγός στη Θεσσαλονίκη και εργάζεται σε δημόσιο σχολείο της περιοχής απ' όπου κατάγεται και όπου ζει με την οικογένειά της. Αγαπημένες της ασχολίες είναι το διάβασμα, η ζωγραφική και, εδώ και λίγο καιρό, το γράψιμο. Είναι παντρεμένη και έχει δυο γιους. Η ΝΥΦΗ ΦΟΡΟΥΣΕ ΜΑΥΡΑ είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.


Δέχεται επισκέψεις καθημερινά στο: http://sofitheodoridou.blogspot.com/

8 Μαΐου 2010

Μυστικοί αρραβώνες... του Γρ. Ξενόπουλου (ΑΦΟΙ ΒΛΑΣΣΗ)

Στον υπότιτλο του ιστολόγιου, γράφω πως κάθε βιβλίο είναι ένα γερό σκαρί για τα ταξίδια της ψυχής μας. Ειδικά αυτή την εποχή κι αν έχουμε ανάγκη από τέτοια ταξίδια....
Σκέφτηκα να σας γυρίσω λίγο πίσω όμως.... Πέρσι, όταν κυκλοφόρησε ο Έρωτας, έμαθα, οτι η Αναδυομένη του Ξενόπουλου είχε ανέβει θεαματικά σε ζήτηση....  ένιωσα τέτοια χαρά τότε.... Ο αγαπημένος μου συγγραφέας,  αυτός που με συντρόφευσε γλυκά στα χρόναι της εφηβείας μου,  γνωρίστηκε με νέο κόσμο που τον ήξερε αλλά δεν είχε διαβάσει ποτέ κάτι δικό του....
Σκαλίζοντας την βιβλιοθήκη μου για να βρω ένα νέο ταξίδι, έπεσα πάνω στο πιο λατρεμένο που είχα κάνει κάποτε (μετά την Αναδυομένη!) και σκέφτηκα να σας το παρουσιάσω...
Ο Νάσος Ανάστης, ζωγράφος, είναι μυστικά αρραβωνιασμένος με την Καίτη Καστρίτη. Οι δύο οικογένειες ήταν στενά συνδεδεμένες και όταν η Καίτη χάνει τα δύο αδέλφια της, ο Νάσος την αρραβωνιάζεται, αλλά εξαιτίας του πρόσφατου πένθους είναι υποχρεωτικό για ένα διάστημα να κρατήσουν μυστικούς τους αρραβώνες. Ένα βράδυ, ο Νάσος, καλεσμένος σε ένα αποκριάτικο πάρτυ, γνωρίζει την Θάλεια, μια πανέμορφη κοπέλα που της αρέσει η ποίηση και είναι εξαιρετικά ταλαντούχα γράφοντας παράλληλα και δικά της ποιήματα.. Οι δύο καλλιτεχνικές ψυχές θα έρθουν αμέσως κοντά και θα ερωτευθούν. Από τη μια η αίσθηση του καθήκοντος του Νάσου και από την άλλη ο μεγάλος του έρωτας για την Θάλεια οδηγούν σε αδιέξοδα. Ο Στρατίδης είναι ο γαμπρός που θα πλησιάσει την Θάλεια και η οικογένειά της θα προσπαθήσει να την πείσει να τον παντρευτεί.
Η Καίτη από την πλευρά της, εγκλωβισμένη στο βαρύ πένθος της οικογένειας, αλλά με το ένστικτο της ερωτευμένης γυναίκας, έχει καταλάβει και προσπαθεί να αποσπάσει τον αγαπημένο της, από αυτό ή μάλλον αυτήν, που τον απομακρύνει.
Αν ο Νάσος παντρευτεί την Θάλεια, ίσως να γίνει ένας μεγάλος ζωγράφος. Αν παντρευτεί την Καίτη που η τέχνη της είναι άγνωστη και αδιάφορη, ίσως μετατραπεί σ' έναν μικροαστό.
Αν η Θάλεια ενωθεί με τον Νάσο, ίσως γίνει μια μεγάλη ποιήτρια, ενώ αν επιλέξει τον Στρατίδη, θα μετατραπεί σε μια κοσμική κυρία με μόνο της μέλημα τα κοσμήματα, τις δεξιώσεις και τα φορέματα.
Σταυροδρόμι ή μονόδρομος;

Το βιβλίου "Οι Μυστικοί Αρραβώνες" έχει την ωραιότερη ερωτική επιστολογραφία που γράφτηκε ποτέ, γιατί είναι πραγματική κι αληθινή. Κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος είναι ο ίδιος ο Ξενόπουλος και ηρωίδα του έργου είναι η γνωστή ποιήτρια Θεώνη Δρακοπούλου ή Μυρτιώτισσα – μάνα του αξέχαστου ηθοποιού Γιώργου Παππά...
Πρωτοδημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα "Έθνος" από 22 Νοεμβρίου 1915 έως 12 Μαίου 1916 και ήταν τέτοια η αίσθηση που προκάλεσε, που η εφημερίδα αναγκάστηκε να το δημοσιεύσει πάλι έπειτα από λίγα χρόνια από τον Αύγουστο του 1922 μέχρι τον Ιανουάριο του 1923.
Το έργο διασκευάστηκε για την τηλεόραση σε 38 επεισόδια και πρωτοπαίχτηκε από την ΥΕΝΕΔ (ΕΡΤ2) στις 14 Σεπτεμβρίου 1979, με τον Αλέκο Αλεξανδράκη στον ρόλο του Νάσου, την Νόρα Βαλσάμη στον ρόλο της Θάλειας και την Μίρκα Παπακωνσταντίνου στο ρόλο της Καίτης και πλήθος ακόμα καλών ηθοποιών. (Την εποχή που η τηλεόραση πρόσφερε πραγματικά ψυχαγωγία και δενέκανε αναπαραγωγή ευτέλειας)
Ίσως η πιο επιτυχημένη τηλεοπτική διασκευή μυθιστορήματος του Γρηγόρη Ξενόπουλου.
Η σειρά ήταν ασπρόμαυρη.
Το δημοφιλέστερο τηλεοπτικό πρόγραμμα της σεζόν 1979-80.
Η σειρά δεν προβλήθηκε ποτέ σε επανάληψη από την ΕΡΤ.
Η σειρά ΔΕΝ σώζεται στο αρχείο της ΕΡΤ. ( Τι πρωτότυπο! )
Ένα πολύ τρυφερό βιβλίο που σας συτήνω για το πιο ρομαντικό ταξίδι της ζωής σας ίσως....

Και κλείνοντας αντιγράφω λίγα λόγια του ίδιου του Ξενόπουλου, που κάτι μου θυμίζουν....
"... Εγώ γράφω διηγήματα για τον κόσμο και θέλω να τα χαίρεται ο κόσμος. Ο κόσμος με νιώθει, ο κόσμος με διαβάζει, ο κόσμος με αγοράζει. Μου αρέσει κάθε μου γραφτό, να είναι στην μορφή του τόσο απλό, ώστε με την ιδια σχεδόν άνεση να το διαβάζει κι ένα μαθητής του Γυμνασίου και ο κύριος Παλαμάς. Δεν αγαπώ τα σύννεφα και τα σκοτάδια, με τραβά περισσότερο η ξαστεριά , το φως....."

6 Μαΐου 2010

Για πρώτη φορά εδώ και καιρό φοβάμαι... Νιώθω να μου κλέβουν κάτι πιο σημαντικό από τα δις που άλλαξαν τσέπες....Μου παίρνουν το χαμόγελο, μου κλέβουν την ελπίδα, μου μακελεύουν το δικαίωμα στο αύριο, με ακυρώνουν σαν Ελληνίδα, με κάνουν να ντρέπομαι.....

Όταν χθες το πρωί έκανα την ανάρτηση για την ημέρα της μητέρας δεν μπορούσα να ξέρω πόσο τραγικά επίκαιρη θα ήταν τελικά.... Όχι μόνο μάνες έκλαψαν για τα παιδιά τους που χάθηκαν άδικα, άσκοπα, μάταια, ανήθικα, αλλά και μια γυναίκα που θα γινόταν η ίδια μητέρα χάθηκε γιατί κάποιοι θέλησαν.... Αλλά τι θέλησαν; Τι νόμιζαν οτι έκαναν πετώντας μολότωφ σ' ένα κτήριο που δούλευαν άνθρωποι των κάποιων λίγων ευρώ. Όχι κεφαλαιούχοι, αλλά μισθωτοί.
Φυσικά δεν θα είχε νόημα ακόμα και αν μέσα σ' αυτό το κτήριο ήταν μαζεμένοι όλοι οι πολιτικοί μαζί, οι υπαίτιοι και πρωτομάστορες των δεινών μας. Η βία ούτε έργο επιτελεί, ούτε προσφέρει στην κοινωνία.
Οι σκέψεις πολλές και σκόρπιες από χθες που παρακολουθούσα σε όλα τα κανάλια  να συμβαίνει ένα κακό που δεν μπορώ να πω οτι ήταν χωρίς προηγούμενο αφού το έργο το έχουμε ξαναδεί.....
Ένας κυκεώνας γύρω μας, οι πληροφορίες δεν ξέρω αν μας λύνουν απορίες ή δημιουργούν ακόμα περισσότερες. Όλος ο κόσμος παρακολουθεί παγωμένος τις εξελίξεις, προσπαθεί ν' ακούσει κάτι που θα του δώσει την δύναμη να συνεχίσει, ν' αγωνίζεται, να δουλεύει, να προχωρεί, ν'  αγαπάει..... Φως από πουθενά, νέα, πιο σκληρά μέτρα, η χρεωκοπία σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας, ανασφάλεια....
Και για όλα αυτά που δεν φταίμε, αλλά πληρώνουμε, πάει στο καλό! Γεροί να είμαστε και να παλεύουμε, αυτό δεν έλεγαν οι γιαγιάδες μας; Όταν όμως χάνονται τόσο άδικα ζωές, για ποιο πράγμα να ελπίσεις;
Που η πατρίδα μας έγινε ξαφνικά στόχος;
Που από χθες όλα τα ξένα τηλεοπτικά δίκτυα δείχνουν μια Αθήνα σαν εμπόλεμη ζώνη; Που στην Ευρώπη μας θεωρούν απατεώνες και βάζουν στοιχήματα αν θα τα καταφέρουμε να μην πτωχεύσουμε;
Κολοσσαίο η Ευρώπη, και εμείς οι Χριστιανοί που όταν τα λιοντάρια μας κατασπαράξουν, θα ζητωκραυγάσουν οι δήμιοι;
Πώς την κατάντησαν έτσι την πατρίδα μας; Και γιατί ούτε ένας στο σκαμνί του κατηγορούμενου; "Δεν είναι ώρα για απόδοση ευθυνών" λένε όλοι.... Φταίω τώρα να επαναλάβω αυτό που είπε ο Λαζόπουλος και θα συμφωνήσω μαζί του;
"Ναι, έχουμε πόλεμο! Αλλά και επί καιρό πολέμου γίνονται στρατοδικεία!"

Βδομάδες τώρα, αναβάλω αυτή την ανάρτηση... Και τώρα που την γράφω, δεν ξέρω γιατί το κάνω.... Λόγια χιλιοειπωμένα, κατάντησαν γραφικά....Δεν θέλω να υπάρχει όμως στο blog μου ένα κείμενο σαν το προηγούμενο, σαν να μην έγινε τίποτα... έγινε... χάθηκαν άνθρωποι και δεν ξέρω, δεν θέλω ίσως να ξέρω την συνέχεια.... Πάντως δεν τελειώσαμε....

Για πρώτη φορά εδώ και καιρό φοβάμαι... Νιώθω να μου κλέβουν κάτι πιο σημαντικό από τα δις που άλλαξαν τσέπες....Μου παίρνουν το χαμόγελο, μου κλέβουν την ελπίδα, μου μακελεύουν το δικαίωμα στο αύριο, με ακυρώνουν σαν Ελληνίδα, με κάνουν να ντρέπομαι.....

Και επειδή μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις.... Αυτή την πήρα από το troktiko (http://troktiko.blogspot.com/) .




Εμείς θα ξεχάσουμε... Ήδη από σήμερα όλα αρχίζουν και μπαίνουν στους ρυθμούς τους. Αύριο κάτι άλλο θα γίνει.... Για τις οικογένειες όμως αυτών που χάθηκαν, ο χρόνος σταμάτησε χθες....
 5 Μαίου 2010....

5 Μαΐου 2010

Η μανούλα....


Την Κυριακή 9 Μαίου είναι η γιορτή της μητέρας....
Αφιερωμένο λοιπόν το παρακάτω κείμενο.... Σε όλες μας....


Αυτό πάλι, δεν το περίμενε…..Πώς την κύκλωσε έτσι η μοναξιά χωρίς να το καταλάβει καν; Και τι είδους παράπονα μπορούσε να έχει; Όλα ήρθαν βολικά, όλα όπως τα ήθελε εκείνη και ο Ανδρέας, ο άντρας της…..Όλα τα όνειρά τους έγιναν πραγματικότητα, όλα αυτά για τα οποία πάλευαν τόσα χρόνια, πραγματοποιήθηκαν…..τι ζητούσε τώρα;
Ο Κωνσταντίνος, γεννήθηκε πρώτος, πριν είκοσι χρόνια και δεν τους κούρασε ούτε για μια στιγμή…..Ακόμα και όταν ήταν η ώρα του να φάει, εκείνος περίμενε υπομονετικά να εμφανιστεί η μαμά του με το μπιμπερό στα χέρια. Όταν έβγαζε δόντια, αυτή η περίοδος που όλοι οι γονείς τρέμουν, πάλι ο Κωνσταντίνος κατέπληξε τους πάντες με την στωικότητά του, πηγαίνοντας κόντρα σε όλες τις δυσοίωνες προβλέψεις συγγενών και φίλων…..Στο σχολείο, υπήρξε άριστος μαθητής, υπόδειγμα για όλους και ο χαρακτήρας του αποσπούσε πάντα τα καλύτερα σχόλια….
Δύο χρόνια αργότερα, γεννήθηκε ο δεύτερος γιος της ο Λάζαρος και όλοι, με μια ελαφρώς χαιρέκακη διάθεση, της είπαν ότι αρκετά είχε σταθεί τυχερή και πως ότι είχε γλιτώσει από τον πρώτο, θα τα πλήρωνε στον δεύτερο…..Απατήθηκαν όλοι…..
Ενάντια σε όλες τις προβλέψεις, ενάντια σε όλες τις γνώσεις της ψυχολογίας, ο Λάζαρος, ακολούθησε πιστά τα βήματα του μεγάλου του αδελφού…..Ήρεμος, ήσυχος, καλόβολος και πάνω απ’ όλα χαμογελαστός…..εδώ ήταν το σημείο που υπερτερούσε του Κωνσταντίνου που κατά γενική ομολογία, υπήρξε πιο «βαρύς»…..Στο σχολείο, αποδείχτηκε κι αυτός ούτε λίγο ούτε πολύ διάνοια….Το σπουδαιότερο όμως, ήταν ότι η ίδια ποτέ δεν υπέστη καμιά ταλαιπωρία από αυτές που άκουγε να περνούν άλλοι γονείς μέχρι να στρώσουν τα βλαστάρια τους στο διάβασμα….
Η εξαδέλφη της για παράδειγμα, ήξερε απ’ έξω κι ανακατωτά όλα τ’ ανώμαλα ρήματα, ήταν άριστη στην ιστορία και οι γνώσεις σε φυσική, χημεία ήταν αξιοζήλευτες, ενώ το δυνατό της σημείο ήταν σίγουρα η γεωγραφία. Όλα αυτά χάρη στα παιδιά της που η ίδια είχε αναλάβει να διαβάζει για να μην μείνουν αναλφάβητα μια χαρά παιδιά…..Μαζί, μάνα, γιος και κόρη, έβγαλαν το γυμνάσιο, μαζί θα έβγαζαν και το λύκειο!
Εκείνη πάλι, πότε έρχονταν οι εξετάσεις, πότε περνούσαν, ούτε που το καταλάβαινε και στο τέλος έπαιρνε και το ενδεικτικό με άριστους βαθμούς και φυσικά καμάρωνε….
Ήρθε η ώρα για τις εξετάσεις του Λυκείου….Καμιά αλλαγή….Όλοι οι βαθμοί σκαρφάλωναν ψηλά, το Πανεπιστήμιο, όπως όλα έδειχναν, θ’ άνοιγε σύντομα τις πόρτες του για να υποδεχτεί κατ’ αρχήν τον Κωνσταντίνο….Μόνο που δεν ήταν στην Αθήνα…..
Όταν έμαθε ότι ο γιος της έπρεπε να εγκατασταθεί στην Ξάνθη για να σπουδάσει μηχανολόγος ηλεκτρολόγος, δεν ήξερε αν έπρεπε να χαρεί ή να βάλει τα κλάματα, αλλά προτίμησε να χαρεί, αφού ήταν για το καλό του….Του ετοίμασαν το σπίτι που βρήκαν, του το επίπλωσαν και ο Κωνσταντίνος έφυγε….
Στην αρχή, η έλλειψή του, ήταν ανεκτή….Μετά δυσκόλεψαν τα πράγματα. Κάθε φορά που του μιλούσε στο τηλέφωνο, νόμιζε ότι το παιδί δεν ήταν καλά, ότι ακουγόταν άκεφο και κείνη ξενυχτούσε παλεύοντας σκληρά να μην πάρει το αυτοκίνητο για να τρέξει κοντά του να τον αγκαλιάσει όπως τότε που ήταν παιδάκι και να τον κρατήσει σφιχτά για να κρατήσει ταυτόχρονα μακριά κάθε κακό…..Ο Αντρέας, πολλές φορές τα έβαζε μαζί της, την έλεγε «υπερπροστατευτική» και «υπερβολική» ….. σε τίποτα δεν την καταλάβαινε.  Το αγαπημένο του πείραγμα ήταν εκείνο το «μανούλα» που της έλεγε με τόση τρυφερότητα, χωρίς να μπορεί όμως να κρύψει και μια δόση επιτίμησης, ίσως-ίσως και ειρωνείας….
Κάθε φορά που εκείνη πήγαινε στην Ξάνθη, να δει τον Κωνσταντίνο, να τον περιποιηθεί, να του μαγειρέψει κανένα φαγάκι από αυτά που του άρεσαν, εκείνος κατέβαζε τα μούτρα ή την ειρωνευόταν….Λίγο την ένοιαζε….Εκείνη ανάσαινε μόνο που κοιτούσε το παιδί της, μόνο που έβλεπε τα μάτια του να λάμπουν από χαρά γιατί του είχε φτιάξει το αγαπημένο του κέικ με σοκολάτα……
Μετά ο Λάζαρος, πέρασε στα Γιάννενα…..Άδειασε το σπίτι….Ερήμωσε η ζωή της….Πού να πρωτοτρέξει; Στην Ξάνθη ή στα Γιάννενα; Ποιον να πρωτοφροντίσει; Τον Κωνσταντίνο ή τον Λάζαρο; Για ποιον να πρωτοστεναχωρηθεί; Και για τους δύο……
Έξαλλη γινόταν όταν κάποιες μακάριζαν την τύχη της που τα παιδιά της σπούδαζαν…. Τέτοιες σπουδές, να έλειπαν…..Αυτό ήθελε να τους πει αλλά ντρεπόταν και να το εκστομίσει…..
Τελευταία ο Κωνσταντίνος, της είχε ζητήσει να μην ανεβαίνει στην Ξάνθη απροειδοποίητα και την είχαν ζώσει τα μαύρα φίδια…..Για να της λέει ένα τέτοιο πράγμα το παιδί της, ήταν ηλίου φαεινότερο….Με κάποια είχε μπλέξει! Όταν το είπε στον Αντρέα, εκείνος έβαλε τα γέλια και την έβγαλε από τα ρούχα της.
- Δηλαδή τόσο αστείο σου φαίνεται που ο γιος σου έμπλεξε τόσο νέος; τον είχε ρωτήσει νευριασμένη.
- Μα καλή μου…..μανούλα, είναι απόλυτα φυσιολογικό! Της είχε απαντήσει με κατανόηση ο Αντρέας. Να σπουδάσει τον στείλαμε, όχι να…μονάσει! Τόσες κοπέλες γύρω του, τυφλός δεν είναι, αναμενόμενο λοιπόν!
- Και δεν σε ανησυχεί που ο γιος σου έχει μπλέξει;
- Αντιθέτως με καθησυχάζει! Η εποχή του είναι! Έπειτα με όποια και να έμπλεξε, θα του φτιάχνει ίσως και κανένα φαγητό της προκοπής!
- Μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάσαι! Οι σημερινές ούτε αυγό δεν ξέρουν να βράσουν! Το μόνο που θα καταφέρει η λεγάμενη, είναι να τον εξαντλήσει!
- Βρε γυναίκα, έλα στα καλά σου! Είκοσι χρονών άντρας είναι πια ο γιος μας! 
- Ποιος άντρας χριστιανέ μου! Αυτός ακόμα παιδί είναι! Κι έπειτα αν έμπλεξε, με τι μυαλό θα σπουδάσει;
- Με το ίδιο που τόσα χρόνια έχει και βλέπεις πόσο καλά τα πάει! Ηρέμισε γυναίκα…..Μεγάλωσε ο Κωνσταντίνος….Είναι ώρα να τον αφήσεις να φύγει από τα φουστάνια σου….
Δεν είχε συνεχίσει την συζήτηση…..Ήταν μάταιο…..Ο άντρας της δεν την καταλάβαινε!
Ο Λάζαρος, από την πλευρά του, δεν έδειχνε και τόση χαρά με τις επισκέψεις της μητέρας του και με πολύ ευγενικό τρόπο της το είπε μετά από λίγο καιρό που έμενε μόνος του στο διαμέρισμα που του νοίκιασαν στο κέντρο των Ιωαννίνων.
- Μανούλα, δεν είναι σωστό να αφήνεις κάθε λίγο και λιγάκι τον μπαμπά μόνο του και να έρχεσαι εδώ πάνω…..
- Μα να μην σε περιποιηθώ αγόρι μου; τον είχε ρωτήσει με παράπονο.
- Μπορώ και μόνος μου μαμά! Για κοίταξε στο ψυγείο μου…..
Τέτοιο σοκ, είχε χρόνια να περάσει. Μέσα στο ψυγείο του γιου της, υπήρχε κρέας κοκκινιστό, μακαρόνια και ένα μπολ πατάτες φούρνου με κοτόπουλο.
- Πού τα βρήκες αυτά; τον ρώτησε σαστισμένη.
- Τι θα πει πού τα βρήκα; Τα μαγείρεψα!
- Εσύ!! Εσύ μαγείρεψες όλα αυτά;
- Γιατί σου φαίνεται τόσο παράξενο; Κατέβασα από το ίντερνετ ένα σωρο συνταγές! Όπως βλέπεις λοιπόν, ούτε πεινάω, ούτε υποφέρω! Γι αυτό σου λέω, δεν χρειάζεται να ταλαιπωρείσαι! Τα καταφέρνω και μόνος μου!
- Και πότε θα σε βλέπω;
- Όταν μπορώ να έρχομαι εγώ στην Αθήνα! Υπάρχουν και οι διακοπές Χριστουγέννων, Πάσχα και φυσικά το καλοκαίρι!
Άρρωστη γύρισε από τα Γιάννενα εκείνη τη φορά, αλλά δεν τόλμησε και να ξαναπάει, γιατί ο Λάζαρος της το είχε ξεκαθαρίσει…..Θα τα έλεγαν από το τηλέφωνο…..
Εκείνο το απόγευμα μόνο…..Πριν μια εβδομάδα…… Του τηλεφώνησε να δει τι κάνει….
- Έλα Λάζαρε….Τι κάνεις παιδί μου; τον είχε ρωτήσει.
- Μια χαρά μαμά….Εσείς τι κάνετε; Ο μπαμπάς;
- Καλά είμαστε όλοι, μην ανησυχείς!.....Μόνο που έχει κρύο…είπαν που θα χιονίσει….Τι καιρό κάνει στα Γιάννενα;
- Ε…Κρύο κι εδώ…Ψιλοχιονίζει κιόλας….Όμορφα είναι!
- Έφαγες;
- Έφαγα μαμά!
- Τι έφαγες;
- Είχα κάνει σούπα…Δεν σου είπα να μην ανησυχείς; Δεν θα πεθάνω από πείνα! Τώρα σε λίγο θα βγω….Θα πάμε για πίτσα με τα παιδιά….
Έκλεισε το τηλέφωνο και άνοιξε την τηλεόραση. Τι το θελε; Ανταποκρίσεις απ’ όλη την Ελλάδα. Μεγάλη κακοκαιρία στην Βόρεια Ελλάδα, χωριά αποκλεισμένα και στα Γιάννενα πολύ χιόνι και δεν είχε ρεύμα! Το ρεύμα κτύπησε εκείνη….Πήρε πάλι τηλέφωνο.
- Λάζαρε!
- Έλα καλέ μαμά! Τι είναι πάλι;
- Τι μου είπες παιδί μου πριν από λίγο; Τι «ψιλοχιονίζει» που χαλάει ο κόσμος εκεί πάνω από τα χιόνια! Τώρα τα είδα στην τηλεόραση!
- Ε, καλά! Υπερβολές των δημοσιογράφων!
- Ποιες υπερβολές βρε Λάζαρε; Με τα μάτια μου τα είδα τα βουνά από το χιόνι! Κι έπειτα λέει δεν έχετε ρεύμα!
- Και λοιπόν; Δεν είναι και τόσο τραγικό αυτό!
- Καλά, θα με τρελάνεις; Χωρίς ρεύμα σημαίνει ότι δεν έχετε θέρμανση!
- Και είπα εγώ ότι έχω; Και τώρα που σου μιλάω, κάτω από το πάπλωμα είμαι!
- Τότε τι μαύρα καλά μου είπες ότι είσαι;
- Μα αφού είμαι καλά, ψέματα να σου πω; Και ούτε θα πάθω τίποτα με μια μέρα!
- Και πώς θα βγεις για πίτσα με τέτοιο χιόνι;
- Δίπλα είναι η πιτσαρία μαμά και πριν ανησυχήσεις και πάλι, σου λέω ότι έχει γεννήτρια το μαγαζί και δουλεύει κανονικά! Ησύχασες τώρα;
- Όχι!
- Δεν μπορώ να σε βοηθήσω περισσότερο! Καληνύχτα!
Πώς την εννοούσε την καληνύχτα; Πώς να είναι καλή μια νύχτα όπου εκείνη θα ήταν μέσα στη ζέστη της και το παιδί της κουκουλωμένο κάτω από ένα πάπλωμα να τουρτουρίζει;
- Ηρέμισε γυναίκα, της είπε πάλι ο άντρας της και πάλι την νευρίασε.
- Πώς να ηρεμίσω Αντρέα; Το παιδί μου υποφέρει!
- Απ’ ότι μου είπες, μάλλον εσύ υποφέρεις…μανούλα και όχι ο Λάζαρος! Για έναν νέο, αυτό είναι μια ακόμα περιπέτεια, μια ακόμα αφορμή για να γελάσει με τους φίλους του που θ’ ανταλλάσσει, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, παθήματα!
- Να το! Το είπες και μόνος σου! Παθήματα!
- Μα έτσι είναι! Και ούτε μπορείς μια ζωή να είσαι ένα βήμα μπροστά από τα παιδιά για να τα προστατεύεις! Άντρες είναι! Δηλαδή τι θα γίνει όταν θα πάνε φαντάροι; Θα πας μαζί τους;
Τι το ήθελε και της το είπε αυτό; Τι της το θύμισε; Δεν έφταναν όλα όσα περνούσε;
Θυμήθηκε την κύρια Εύη….Την είχε γνωρίσει στο κομμωτήριο…. Ο γιος της υπηρέτησε τσολιάς. Κάθε μέρα η κυρία Εύη, όταν είχε φρουρά ο γιος της στο Σύνταγμα, πήγαινε και κείνη και τον καμάρωνε. Τα μάτια της δεν έπαιρνε από πάνω του….Στο τέλος την πήραν είδηση όλοι, αλλά το μυαλό τους πήγε στο πονηρό….
- Ρε συ….του είπε ένας φίλος μια μέρα. Έχεις πάρει χαμπάρι αυτή που σου κάνει καμάκι;
- Μα τι λες τώρα; ο νεαρός είχε γίνει κατακόκκινος.
- Καλά! Κοιμάσαι κακομοίρη μου! Δεν την βλέπεις την ώριμη που στήνεται κάθε φορά και σε τρώει με τα μάτια;
- Η μάνα μου είναι….είχε απαντήσει ο κακόμοιρος ακόμα πιο κόκκινος ενώ ο φίλος του είχε γελάσει μέχρι δακρύων….
Βέβαια μετά η κυρία Εύη, είχε ακούσει από τον γιο της τα εξ αμάξης και σταμάτησε το χάζι στο Σύνταγμα, αλλά ότι την καταλάβαινε, την καταλάβαινε την καημένη την…. μανούλα…..
Κατέφυγε στα άλμπουμ. Τελευταία όλο και περισσότερο τα ξεφύλλιζε και άφηνε το μυαλό της να γυρίζει πίσω στα όμορφα χρόνια.
Γιατί καμιά μάνα δεν συνειδητοποιεί, πόσο πολύτιμα είναι αυτά τα χρόνια που έχει κοντά της, στην αγκαλιά της το παιδί της;
Γιατί εκνευρίζεται με τις παιδιάστικες φωνούλες που την ζαλίζουν όλη μέρα;
Γιατί δεν έχει τον χρόνο ν’ απολαύσει αυτό που τόσο σύντομα θα της στερήσει το γεγονός ότι τα παιδιά μεγαλώνουν και φεύγουν;
Έπειτα ήταν και το άλλο…..Πώς βρέθηκαν ξαφνικά τόσες ώρες ελεύθερες;  Γιατί παλιά δεν της έφτανε η μέρα και τώρα δεν ήξερε πώς να την κάνει να περάσει;
Το μαγείρεμα ήταν μια υπόθεση λίγων λεπτών….
Το πλύσιμο και το σίδερο που πριν λίγο καιρό ήταν ένα τακτικό και πολύωρο μαρτύριο, τώρα γινόταν μέσα σε μια μέρα και για λίγη ώρα….ε, βέβαια! Ποιος να λερώσει ρούχα και πόσα;
Η καθαριότητα και το μάζεμα του σπιτιού γινόταν περισσότερο από συνήθεια, παρά από πραγματική ανάγκη…ε, βέβαια; Ποιος να κάνει άνω κάτω το σπίτι, αφού οι συνήθεις ύποπτοι, έλειπαν;
Όλα ήταν ίδια και όμως όλα είχαν αλλάξει…..Ακόμα και ο άντρας της, της φαινόταν διαφορετικός και αν ήθελε να είναι δίκαιη, έπρεπε να παραδεχτεί ότι δικό της ήταν το λάθος που δεν τον αναγνώριζε. Φαίνεται πως τόσα χρόνια, όλη της η ενέργεια πήγαινε στα παιδιά, όλη της η προσοχή ήταν στραμμένη στους γιους της και τώρα που είχαν φύγει, ξαφνικά μπόρεσε να δει ξεκάθαρα τον άνθρωπο που τόσα χρόνια ζούσε μαζί του, χωρίς να τον βλέπει όμως…..Κι άλλες τύψεις……
Έπρεπε να κάνει κάτι. Έπρεπε να πάρει σημαντικές αποφάσεις. Ο Αντρέας είχε δίκιο, η…. «μανούλα» έπρεπε να ξαναγίνει σύζυγος και σύντροφος. Τα παιδιά είχαν μεγαλώσει ήταν ώρα να τ’ αφήσει να πετάξουν από την φωλιά και κείνη να μείνει πίσω, να τα καμαρώνει και να δεχτεί όλα τα εύσημα γιατί τους είχε μάθει να πετούν όμορφα και προς την σωστή κατεύθυνση. Ήξερε τον σωστό δρόμο, όπως ήξερε και πόσο δύσκολο ήταν να τον βαδίσει.
Αν τουλάχιστον δεν ένοιωθε αυτό το βάρος να την πιέζει στο στήθος….. Αν τουλάχιστον δεν αισθανόταν τόσο….αχρησιμοποίητη…..
Πήρε βαθιά ανάσα. Τίποτα δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο φαινόταν! Είχε καταφέρει πολύ πιο δύσκολα πράγματα στη ζωή της, θα κατάφερνε κι αυτό. Αυτή η κατάσταση δεν μπορούσε να συνεχιστεί……Έγραψε με μαρκαδόρο ένα χαρτί και το κόλλησε στο ψυγείο της.
Ο Αντρέας που γύρισε στο σπίτι το απόγευμα χαμογέλασε όταν διάβασε αυτό που η γυναίκα του είχε γράψει με όμορφα καλλιγραφικά γράμματα:
« Δεν μπορεί……Θα στρώσει»!