Κάθε βιβλίο, ένα καράβι....

Πάμε να ταξιδέψουμε την ψυχή μας....

Γερό σκαρί κάθε βιβλίο, μπορεί να μας φτάσει μακριά....



30 Απριλίου 2009

Το καλύτερο δώρο γενεθλίων!!!!!!!



Είναι από τις λίγες φορές, που θα δυσκολευτώ απίστευτα να βγάλω από μέσα μου όσα συναισθήματα, όση χαρά, όση συγκίνηση.....
Σήμερα είναι τα γενέθλιά μου, οι περισσότεροι μου στείλατε κιόλας τις ευχές σας μαζί με την αγάπη σας. Στο μεσημεριανό οικογενειακό τραπέζι κόψαμε και την τούρτα που έφερε ο άντρας μου....
Και κει που καθόμασταν παρέα για τον καφεδάκο μας, αυτόν που συνηθίζουμε κάθε μέρα τέτοια ώρα, το αναπάντεχο! Οργανωμένο από ανθρώπους που μπήκαν στη ζωή μου και την κατέκτησαν με έφοδο. Από εκείνους που έγιναν μια δεύτερη οικογένεια για μένα, που οι δεσμοί μαζί τους άρρηκτοι πλέον.....
Το ΠΡΩΤΟ αντίτυπο από το βιβλίο μου, είχε έρθει στην πόρτα μου! Και μαζί μια μικρή αφίσα από το εξώφυλλο, γεμάτη με τις υπογραφές τους! Όλοι οι συνεργάτες και αγαπημένοι από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ, είχαν κάνει την μεγάλη έκπληξη!
Όσα κι αν πω, θα είναι λίγα, αλλά θα το τολμήσω. Είναι όμορφο να ξέρεις ότι σε αγαπούν τόσο, ότι φροντίζουν για σένα και την δουλειά σου. Που αντικρίζεις το χαμόγελό τους να φτάνει μέσα από τα μάτια και στην ψυχή.... Όλοι ικανότατοι, ακούραστοι και με το χαμόγελο στα χείλη, ν' αντιμετωπίζουν εμάς και τις....ιδιοτροπίες μας! (Ποιος είπε ότι είμαστε εύκολα πλάσματα εμείς οι συγγραφείς;)
Τη σημερινή μέρα την κρατώ, πολύτιμη ανάμνηση από τις χιλιάδες καλές που έχω από την συνεργασία με την Αγγέλα (Το αγγελάκι του εκδοτικού), την Κλειώ (Τo Κλειάκι του marketing), την Πόπη ΜΟΥ (και ας με συγχωρήσουν οι άλλοι συγγραφείς), την Αννούλα (της επιμέλειας, που είναι μέσα στο μυαλό και στην καρδιά μου), την Χρυσούλα (για τα ονειρεμένα εξώφυλλα), τον Διονύση (τον αυστηρό μου Διονύση των πωλήσεων), τον Σάκη (τέτοιο γλυκό χαμόγελο δεν έχετε ξαναδεί) και για πρώτη φορά φέτος, τον Γιώργο (που επιμελήθηκε την γραμματοσειρά μου). Μαζί να μην πω τίποτα για τον Νίκο και την Πένυ; Άξια παιδιά ενός υπέροχου ανθρώπου: του εκδότη μου. Για εκείνον, δεν κουράζομαι ποτέ να λέω πόσο τον θαυμάζω και τον εκτιμώ.....
Και εκτός αυτών, ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου για όλους, όσους δουλεύουν για τις εκδόσεις Ψυχογιός, που έχω την χαρά και την τιμή ν' ανήκω! (Ψυχή και μυαλό!)

28 Απριλίου 2009

Το σταυροδρόμι των ψυχών..... της Χρυσηίδας Δημουλίδου (ΨΥΧΟΓΙΟΣ)



Με την Χρυσηίδα, είχαμε κάτι κοινό προτού έρθει στις εκδόσεις Ψυχογιός. Ξεκινήσαμε κι οι δύο από τις εκδόσεις Λιβάνη, μόνο που εγώ...έφυγα νωρίς..... Εκείνη συνέχισε και έβγαλε πολλά βιβλία, 14 τον αριθμό και μαζί 4 παιδικά. Πολυγραφότατη και πολυτάλαντη. Φέτος έκανε το μεγάλο βήμα και άλλαξε εκδοτικό οίκο, ήρθε στην οικογένεια του Ψυχογιού και είμαι σίγουρη ότι δεν θα το μετανιώσει! Το νέο της βιβλίο που κυκλοφόρησε τον Μάρτιο είναι το "Σταυροδρόμι των ψυχών".....
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Το βιβλίο ξεκινάει στην Αμοργό, στην Ιερά Μονή της Παναγιάς της Χοζοβιώτισσας το 2005, όπου βρίσκεται και παρακολουθεί το πέλαγος ο μοναχός Ιερώνυμος. Είναι ο πρώτος που θα δει έναν "κόκκινο λεκέ" στην θάλασσα. Αμέσως μετά η ιστορία μας πηγαίνει στο 1912 στον Ατλαντικό ωκεανό όπου ο Τιτανικός χάνεται στα σκοτεινά νερά του στο πρώτο του ταξίδι. Ανάμεσα στους επιβάτες που δεν θα φτάσουν στον προορισμό τους, η Κάρολ και ο Τζον Μπάριμορ, ένα νεαρό ερωτευμένο ζευγάρι που περιμένει το πρώτο τους παιδί..... Αναδρομικά παρακολουθούμε την μέχρι τώρα ζωής τους και τον μεγάλο έρωτα που τους ένωσε....
Στο επόμενο κεφάλαιο, επιστρέφουμε στο 2005, αλλά στην Αμερική όπου ζει η Ελληνοαμερικανίδα Κάσι (Κασσάνδρα) Πάλμερ, σύζυγος διάσημου πλαστικού χειρούργου.
Η Κάσι ζει την πολυτελή ζωή της, ανάμεσα σε σταρ, στο Μπέβερλι Χιλς, απόλυτα ικανοποιημένη απ' όσα την περιτριγυρίζουν. Η Ελληνική της καταγωγή, από την πλευρά του πατέρα της, είναι καλά θαμμένη από την μητέρα της, που ποτέ δεν συμπάθησε την Ελλάδα. Το μόνο πρόβλημα της Κασσάνδρας είναι η ανεξήγητη φοβία της για το νερό και τα περίεργα όνειρα που τον τελευταίο καιρό την βασανίζουν. Σε όλα, ξυπνάει παγωμένη και με την αίσθηση της έλλειψης οξυγόνου. Η Κασσάνδρα θ' αποφασίσει ένα ταξίδι στο ελληνικό παρελθόν της πηγαίνοντας διακοπές στην Αμοργό. Τελευταία στιγμή ούτε ο γιος της Άλεξ θα την συνοδέψει, ούτε ο άντρας της που έχει αναλάβει μια διάσημη σταρ να την κάνει ξανά νέα με το νυστέρι του. Η Κασσάνδρα δεν μπορεί να ξέρει ότι αυτό το ταξίδι θ' αλλάξει για πάντα τη ζωή της Η επιστροφή δεν είναι μόνο στο δικό της παρελθόν, αλλά κάτι πολύ πιο δυνατό και ανατρεπτικό. Το σώμα της, σταυροδρόμι για άλλες ψυχές που διεκδικούν ότι εκείνες δεν πρόλαβαν να χαρούν. Τον έρωτα που αποδεικνύεται αθάνατος..... Εκεί, στην Αμοργό, όταν συναντηθεί με τον Ορέστη, το "τότε" θα γίνει "τώρα", και το "τώρα" θα απαιτήσει τα πάντα....
Φυσικά και δεν πρόκειται να σας δώσω άλλες πληροφορίες, μόνο θα προσθέσω την δική μου άποψη για όσα διάβασα.... Κατ' αρχήν έτσι όπως είναι η δομή του βιβλίου, δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο και ούτε είναι εύκολο να το αφήσεις από τα χέρια σου καθώς οι ραγδαίες εξελίξεις και οι ανατροπές, αποδεικνύονται αόρατα σχοινιά που σε κρατούν δέσμιο. Η ιστορία ρέει χωρίς χαοτικές περιγραφές, αλλά σίγουρα παραστατικές. Η ζωή της Κάσι στην Αμερική, έχει κάτι από το Sex & the City , αλλά οι περιγραφές της Αμοργού, σε κάνουν να θες να επισκεφτείς το νησί, άμεσα! Είναι φανερό ότι η συγγραφέας, το αγάπησε και το περπάτησε βήμα βήμα.... Καταφέρνει να το ζωγραφίσει για τον αναγνώστη με τρόπο που να τον κάνει ν θέλει να δει με τα μάτια του τις ομορφιές του.
Η πλοκή άριστα δομημένη, καθόλου κουραστική, παρ' όλο που καταλαβαίνεις από την αρχή ότι κάτι μεταφυσικό υφαίνεται, δεν μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου, μέχρι να δεις που θα σε οδηγήσει η συγγραφέας και τι τέλος επιλέγει για τους ήρωές της. Έχοντας διαβάσει κάποια από τα βιβλία της, θα έλεγα ότι σ' αυτό εδώ βρίσκεται στην καλύτερη φάση της καριέρας της.....

Λίγα λόγια για εκείνη....

Κανονικά εδώ μπαίνει το βιογραφικό του συγγραφέα, αλλά για την Χρυσηίδα θα κάνω μια εξαίρεση. Είναι πασίγνωστη στα Ελληνικά συγγραφικά δρώμενα, δεν χρειάζεται συστάσεις, είναι καθιερωμένη στη συνείδηση των αναγνωστών της που είναι φανατικοί.... Θεωρώ όμως επιβεβλημένο, ν' αντιγράψω λέξη προς λέξη κάποια αποσπάσματα από τον πρόλογο, όπως υπάρχει στο βιβλίο της....
"Αγαπημένοι φίλοι αναγνώστες,
Ξέρω ότι πολλοί θα έχετε ξαφνιαστεί με την απόφασή μου όχι μόνο ν' αλλάξω εκδοτικό οίκο, αλλά και το όνομά μου. Δεν είμαι άνθρωπος των αλλαγών. Μ' αρέσουν τα οικεία και γνώριμα μονοπάτια... Όταν όμως αυτά τα μονοπάτια παύουν να σε οδηγούν στον προορισμό σου, τότε δεν έχεις παρά να διαλέξεις άλλο δρόμο. Το όνομα "Χρυσηίδα", είναι το πραγματικό μου όνομα. Είναι αυτό που διάλεξε να μου δώσει ο εκλιπών πατέρας μου, ο Δημόκριτος Δημουλίδης, αλλά δεν το δέχτηκε η Εκκλησία μας, ως μη χριστιανικό.... Δεν θα το σχολιάσω. Ποτέ όμως δεν είναι αργά να διεκδικήσεις κάτι που επιθυμείς πολύ και σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι εσύ. Η ζωή είναι πολύ σύντομη για να την σπαταλάμε περιμένοντας ευκαιρίες. Οι ευκαιρίες δεν έρχονται συχνά, γι αυτό λοιπόν πρέπει να τις αναζητούμε οι ίδιοι...."
Και παρακάτω γράφει ακόμα:
".... Είχα πει στο τελευταίο μου βιβλίο "Σουίτα στον Παράδεισο", ότι μπορεί και να μην ξαναγράψω. Κι αν δεν γίνονταν αυτές οι αλλαγές, θα το τηρούσα. Δεν μπορείς να γράψεις αν πρώτα απ' όλα δεν νιώθεις ελεύθερος. Ο συγγραφέας και κάθε δημιουργός επιθυμεί να είναι πάνω απ' όλα απεγκλωβισμένος από πνευματικά όρια και απερίσπαστος από κάθε τι που τον ενοχλεί και τον εμποδίζει. Διαφορετικά βαλτώνει. Και είναι ντροπή κάποιοι να προσπαθούν να τον εμποδίσουν...."

Θα κλείσω με μια μόνο πρόταση: Καλώς όρισες Χρυσηίδα...

Δέχεται επισκέψεις καθημερινά στο: http://clubs.pathfinder.gr/chrysa_dimoulidou

24 Απριλίου 2009

Επέστρεψα....

Χριστός Ανέστη! Χρόνια πολλά σε όσους γιόρταζαν! Και του χρόνου να είμαστε καλά!
Πάνε οι ευχές! Πάει και το Πάσχα! Μπροστά μας τώρα τι; Μα φυσικά το καλοκαίρι! Γεμάτο υποσχέσεις κι αυτό, για ξενοιασιά, ήλιο, θάλασσα και μην ξεχνιόμαστε: πολλά, πολλά, πολλά βιβλία!
Οι μέρες που έφυγαν ήταν έτσι όπως τις περίμενα και έτσι όπως τις είχα ήδη περιγράψει. Το καινούριο για φέτος, ήταν ένα ταξίδι αστραπή μέχρι την Θεσσαλονίκη. Για πρώτη φορά όχι για δουλειά, αλλά για ψυχαγωγία.... για να δω από κοντά φίλους αγαπημένους.... Κι εδώ νιώθω την ανάγκη να πω κάποια πράγματα....
Αυτά τα χρόνια που τα βιβλία μου μ' έκαναν γνωστή και άνοιξε δίαυλος επικοινωνίας με τους αναγνώστες, γνώρισα εκατοντάδες ανθρώπους και με εκατοντάδες αντάλλαξα mails, κάποιους από αυτούς τους γνώρισα, ενώ κάποιοι ξέφυγαν από το αναγνωστικό κοινό και ήρθαν ακόμα πιο κοντά μου. Απροσδιόριστο πράγμα η χημεία, ανάμεσα στους ανθρώπους, μυστήριο μέγα που δεν εξηγείται, που δεν αναλύεται, που δεν το μπορείς να το ψάξεις όσο κι αν το θέλεις.... Όλοι ξεκίνησαν από την ίδια αφετηρία: Με μια κριτική που έστειλαν στις εκδόσεις Ψυχογιός και που εγώ απάντησα. Πώς έγινε το θαύμα, δεν θυμάμαι... Με την Βάλη ας πούμε, όλα ξεκίνησαν από μια διαφωνία μας, πάνω σε μια κριτική που είχα γράψει για τα Δάκρυα του Θεού της Δημουλίδου! Αυτό το θυμάμαι. Με τους υπόλοιπους όμως, η μνήμη μου με γελάει. Κι όμως ήρθαν πολύ κοντά. Και συναντηθήκαμε και μετά άρχισε η αλληλογραφία συχνή και επί της ουσίας. Δεν γίνεται πάντα, δεν ξέρω αν θα ξαναγίνει. Μία η Κλημεντίνη, ένας ο Περικλής, ένα το Αεράκι και μία και μοναδική η Θάλεια..... Εκεί ήμουν το διήμερο που πέρασε. Για να την δω, να γνωρίσω τους γονείς της που μιλάμε από το τηλέφωνο αλλά δεν τους ήξερα. Και ήρθα ν΄ αντιμετωπίσω μια μεγάλη αγκαλιά και την αίσθηση μιας δεύτερης οικογένειας. Σαν να βρήκα συγγενείς που είχα χάσει. Η Ειρήνη και ο Στέλιος, οι γονείς της, που η λέξη "φιλοξενία" είναι το δεύτερο όνομά τους. Και δίπλα μου πάντα η Θάλεια, να με κοιτάζει και να μην πιστεύει ότι έκανα 500 χιλιόμετρα για χάρη της, λες και δεν ήταν εκείνη που έκανε το ίδιο πέρσι για να είναι κοντά μου στην πρώτη παρουσίαση του νομίσματος! Πώς τρύπωσε αυτό το κορίτσι μέσα μου, δεν το κατάλαβα ποτέ. Περάσαμε ώρες στα τηλέφωνα, ζήσαμε μαζί απίστευτες καταστάσεις, κλάψαμε και γελάσαμε μαζί, χτυποκάρδισα για τα προβλήματα που αντιμετώπισε. Είναι μόλις 25 χρονών και κάθε φορά το ξεχνάω και αφήνομαι μαζί της σε συζητήσεις που θα έκανα μόνο με μια συνομήλικη... Γι αυτό της έκανα την έκπληξη και πέρασα ένα υπέροχο διήμερο με την οικογένειά της και τις φίλες της που με άκουγαν αλλά δεν με ήξεραν... Αυτό που πήρα μαζί μου φεύγοντας εκτός από την αγάπη τους, τα χαμόγελα και τις αγκαλιές, ήταν ότι με αντιμετώπισαν σαν την Λένα και όχι σαν την Μαντά.... (Είναι πολύ σημαντικό αυτό, τον τελευταίο καιρό για μένα και όσοι κατάλαβαν, κατάλαβαν τι εννοώ....)
Κλείνοντας, οφείλω να πω, ότι αυτά τα χρόνια, κάποιοι (ευτυχώς λίγοι) ξεπέρασαν τα όρια, είχαν πολύ περισσότερες απαιτήσεις από μένα, στις οποίες δεν μπόρεσα ν' ανταποκριθώ και θύμωσαν γιατί δεν κατάλαβαν σε πόσο δύσκολη θέση μ' έφεραν και πως αναγκάστηκα να βάλω φρένο, πριν....εκτροχιαστούν εντελώς τα πράγματα. Αγάπη υπάρχει για όλους, αλλά η χημεία, είναι κάτι που όπως ήδη είπα, δεν αναλύεται, ούτε επιβάλλεται. Κάποιοι με κατηγόρησαν για...Δημόσιες σχέσεις και ήταν έξω από την λογική μου κάτι τέτοιο. Δεν πειράζει, τους κατάλαβα κατά βάθος, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.... Και ούτε θ' αλλάξω τακτική. Απλώς λυπάμαι....

14 Απριλίου 2009

Καλό Πάσχα!

Να που ήρθαν και αυτές οι μέρες, από τις πιο μεγάλες της Ορθοδοξίας μας.....
Ανάμεσα στις δουλειές και στα τρεχάματα, λίγοι από μας κατανοούν πλέον το νόημα και τη σημασία τους.... Λίγοι από μας, μπορούν να θυμούνται για ποιο λόγο έγινε η υπέρτατη θυσία του Θεανθρώπου.... Η συγνώμη και η αγάπη έννοιες και λέξεις ξεχασμένες στις μέρες μας.....
Και κείνο το φιλί της Ανάστασης, βιαστικό και τυπικό, οι πιο πολλοί έχουν το νου τους στην ζεστή μαγειρίτσα που περιμένει....
Παρ' όλα αυτά, φίλοι και συγγενείς θα βρεθούν στο ίδιο τραπέζι, θα γελάσουν, θα πιουν ένα ποτήρι κρασί και θα θυμηθούν ότι στα απλά και στα ανθρώπινα κρύβεται το μεγαλείο της ζωής.....
Κάποιοι ακόμα δακρύζουν όταν ακούν το "Ω γλυκύ μου Έαρ, γλυκύτατο μου τέκνο" κι ας πήγαν γκρινιάζοντας ίσως στον Επιτάφιο....
Έγινε και το Πάσχα μια γιορτή σαν όλες τις άλλες, με κουνελάκια, παπάκια, αυγά και κορδέλες.... Δεν με πειράζει.... Αλήθεια σας λέω... Κι εγώ άλλωστε το κάνω και στολίζω το σπίτι σαν να έχουμε γιορτή και όχι πένθος....



Ανάβω όμως το καντήλι μου κάθε βράδυ, καίω λίγο λιβάνι και το βλέπω να στέλνει τις τολύπες του καπνού του σε όλο το σπίτι και τα παιδιά κάνουν ότι γκρινιάζουν, αλλά αν δεν το έκανα, θα με κοιτούσαν σαν να ήμουν άρρωστη. Και την Μ. Πέμπτη θα πάμε όλοι μαζί στην εκκλησία και το πρωί για να κοινωνήσουν τα παιδιά και το βράδυ για ν' ακούσουμε το "Σήμερον κρεμάται επί ξύλου". Και είναι η μέρα που πρέπει να γίνουν τα τσουρέκια και να βαφούν τα αυγά και μετά η κόρη μου να αναλάβει να τα διακοσμήσει κι εγώ να γκρινιάζω που κάνει έναν κόσμο άνω κάτω μαζί με την βαφτιστήρα μου, που έχω την χαρά να την έχω μαζί μου κάθε Πάσχα από τότε που ήταν μωρό και τρόμαζε με τα βαρελότα της Ανάστασης....
Και η Μ. Παρασκευή που ξημερώματα τρέχω σ' εκείνους που έχουν φύγει και που αναπαύονται στου Ζωγράφου και στο Καπανδρίτι, ν' ανάψω τα καντήλια και να βάλω λίγα λουλούδια. Και μετά ο Επιτάφιος.... Εκείνη η απόκοσμη ατμόσφαιρα, με τα πρόσωπα φωτισμένα από τα κεριά και η βραδιά λίγο μελαγχολική παντα, και ο θρήνος της μάνας να δονεί την νύχτα....
Το Μ. Σάββατο γεμάτο δουλειές και τρεχάματα και προετοιμασίες για την μεγάλη γιορτή και γλυκά και γέλια και ένα σπίτι γεμάτο κόσμο.... Και δίπλα μου τα παιδιά και η κουμπάρα μου και οι άντρες να ετοιμάζουν ψησταριές και να μελετούν σχολαστικά αν τα κάρβουνα θα φτάσουν και επειδή σχεδόν πάντα η ετοιμηγορία είναι αρνητική, μας κοιτάζουν ένοχα και φεύγουν τάχα για ν' αγοράσουν κι εμείς ξέρουμε οτι πάλι για ουζάκια θα πάνε για ν' αποφύγουν την νερόβραστη σούπα του μεσημεριού.... Και το βράδυ στην πόρτα, ένας ένας περνούν από μπροστά μου για να τους δώσω τις λαμπάδες τους και να ετοιμάσω το καντήλι που θα δεχτεί στην επιστροφή μας το Άγιο Φως. Και πάλι ο άντρας μου θα κάνει πως βιάζεται αμέσως μετά το πρώτο "Χριστός Ανέστη" για την μαγειρίτσα κι εγώ θα κάνω πως τον αγριοκοιτάζω και τα παιδιά θα χαμογελούν πονηρά.....
Κι όλα αυτά έχουν μια γλύκα ανείπωτη κι ας επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο τα ίδια.... Καμιά κούραση, καμιά πλήξη, μόνο προσμονή....
Κι εγώ με τα πόδια συνήθως να βγάζουν φλόγες από την κούραση πάντα, κάθε χρόνο, κοιτάζω ψηλά και ευχαριστώ Τον Θεό που μ' αξίωσε μια τέτοια χαρά.... Να περνάω τις μέρες μου ήσυχα και όπου γυρίζω να κοιτάξω ν' αντικρύζω πρόσωπα αγαπημένα.
Καλή Ανάσταση καλοί μου φίλοι....

3 Απριλίου 2009

Καθρέφτες στο χώμα... του Νίκου Διακογιάννη (ΑΡΜΟΣ)


Μέσα από το διαδίκτυο, μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω πολλούς ανθρώπους. Κάποιοι είναι συγγραφείς… Κάποιοι έγιναν φίλοι, κάποιοι μίλησαν και στην καρδιά μου, αφού πρώτα την άγγιξαν τρυφερά με την γραφή τους.
Νίκος Διακογιάννης…. Μετά το Τερα Άμου, επέστρεψε για να με πάρει από το χέρι και να με ταξιδέψει στην Αρκαδία. Από την προβέντζα και την πλατεία της Ηλικιωμένης στην Νίσυρο, μου έδειξε έναν αλλιώτικο ουρανό. Έναν ουρανό ανάμεσα από βουνά…. Έτσι όπως τον φανέρωναν… ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ ΣΤΟ ΧΩΜΑ….

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Η Αργυρώ, γεννιέται σ’ ένα ορεινό χωριό της Αρκαδίας, είναι το δεύτερο παιδί της Μάρθας και του Κανέλλου μετά την Βενιώ την πρωτότοκη. Στο ίδιο σπίτι μένει και η Υακίνθη, μια προσφυγοπούλα που μάζεψαν οι γονείς του Κανέλλου στον Πειραιά, μαζί με την αδελφή της Μυγδαλιώ. Η Υακίνθη έμεινε στο σπίτι της Μάρθας και η αδελφή της πήγε στο διπλανό. Πολύ γρήγορα οι οικογένεια θ’ αναγνωρίσει την Υακίνθη ως ψυχοκόρη και θα την αγκαλιάσει σαν πραγματική της κόρη.
Η Αργυρώ μοιάζει να μην έχει καλές σχέσεις με την μητέρα της, κάποιο μεγάλο μυστικό θαμμένο στην Δημητσάνα, την πατρίδα της Μάρθας αρχίζει να φαίνεται, η Βενιώ ερωτεύεται, η Υακίνθη κάποιον συναντάει κρυφά στον αχυρώνα και οι οικογένεια ετοιμάζεται για ένα ταξίδι στον γενέθλιο τόπο της Μάρθας, ένα ταξίδι που μοιάζει επιστροφή στο παρελθόν, διάθεση για να βγουν στο φως επιτέλους πληγές που πονάνε… Και πάνω σε όλα και ο έρωτας της Αργυρώς με τον Σπήλιο, ο πόλεμος, ο εμφύλιος…
Ειλικρινά θεωρώ πολύ φτωχά τα λόγια για ένα τέτοιο βιβλίο. Μετά από την Μάρω Βαμβουνάκη που το χαρακτήρισε "Βιβλίο - συντριβάνι", τι να πεις;
Χαμογέλασα, βούρκωσα, πόνεσα με τούτο το ανάγνωσμα, που μοιάζει να γράφτηκε μόνο από καρδιάς… Ξεχειλίζει από τρυφερότητα, την ίδια στιγμή που μπορεί να γίνει σκληρό, όσο σκληρή στάθηκε η Αργυρώ με την μάνα της, πριν μάθει την αλήθεια… Όσο το διάβαζα, μπορούσα να νιώθω, να βλέπω, ν’ ακούω όσα και η Αργυρώ…. Ο ήλιος μου ζέσταινε την πλάτη γλιστρώντας ανάμεσα στα πετρόχτιστα σπίτια, σαν να ήπια κι εγώ νερό από τους νερόλακκους που έπαιζαν τα κορίτσια σαν ήταν μικρά, αυτές τις μικρές λίμνες που έμοιαζαν…. Καθρέφτες στο χώμα….
Όσοι από σας νιώσατε το τρυφερό άγγιγμα της γραφής του Νίκου στο Τέρα Άμου, όταν διαβάσετε και αυτό το βιβλίο, θα καταλάβετε ότι η ψυχή αυτού του ανθρώπου είναι γεμάτη ρομαντισμό και η γραφή του γεμάτη λυρισμό και… ταλέντο! Οι χαρακτήρες τόσο όμορφα δοσμένοι, οι καταστάσεις τόσο παραστατικά αναδύονται από τις 330 σελίδες του και κείνη η γνώριμη γλύκα που αφήνουν τα γραφόμενα του Νίκου πάντα...
Κλείνοντας θα τολμήσω να πω και κάτι ακόμα…. Κάτι που το έχω πει και στον ίδιο, πολλές φορές και θα το πω πολλές ακόμα… Είναι πολύ μικρός ο "Αρμός" για ν’ αντέξει το ταλέντο σου Νίκο μου…

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Νίκος γεννήθηκε στη Νίσυρο της Δωδεκανήσου. Δάσκαλος στο επάγγελμα και αφού εργάστηκε για ένα διάστημα ως ξεναγός, ζει τα τελευταία χρόνια στον γενέθλιο τόπο του.
Στα γράμματα εμφανίστηκε το 2007 με το μυθιστόρημα Τέρα Άμου, εκδόσεις "Αρμός", το οποίο προτάθηκε στα 15 επικρατέστερα για το Athens Prize for Literature του λογοτεχνικού περιοδικού Δέκατα. Κατά περιόδους αρθρογραφεί στο περιοδικό Ο Διαβάτης της Νισύρου, ενώ συμμετείχε στη διασκευή του σεναρίου για την ταινία "Η Νοσταλγός" της Ελένης Αλεξανδράκη. Οι Καθρέφτεςστο Χώμα είναι η δεύτερη λογοτεχνική του κατάθεση.
Επειδή δε, τα βιογραφικά λένε μόνο τα απαραίτητα, αλλά όχι και τα πιο σημαντικά, οφείλω να προσθέσω αυτά που για μένα είναι και τα κυριότερα. Ο Νίκος Διακογιάννης, ο Νικόδημος της blogοσφαιρας, είναι ένας πολύ σεμνός άνθρωπος, με μια ηθική που σίγουρα απορρέει από την ανατροφή του και την κουλτούρα που έχει, ένα τρυφερό και ευαίσθητο πλάσμα, πολύ περισσότερο από όσο χρειάζεται για το καλό του.... Έχω την χαρά να μιλάω πολύ τακτικά μαζί του από το τηλέφωνο, να ξέρω τις ανησυχίες του, τα παράπονά του, να μαθαίνω τα... "μαχαιρώματα" πισώπλατα και μη, που έχω νομίζω το δικαίωμα να του πω... Γλυκιέ μου Νικόδημε, αν από την Δημητσάνα που ταξίδεψες, συνάντησες τους νερόλακκους της Αργυρώς και της Βενιώς, πήρες τουλάχιστον να πιείς λίγο από το νερό τους; Ίσως αυτό να σου δώσει την ώθηση να πετάξεις για πιο ψηλά, όπως σου αξίζει.... Και μια και έμαθα τι σημαίνει πια... Κλείνω μ ' ένα...αμηνοφιλί.....
Ο Νικός Διακογιάννης, διατηρεί ένα από τα πιο όμορφα ιστολόγια που αξίζει τον κόπο να δείτε και θα καταλάβετε πολύ περισσότερα για κείνον σαν άνθρωπο...
Δέχεται επισκέψεις καθημερινά στο : http://tera-amou.pblogs.gr/