Κάθε βιβλίο, ένα καράβι....

Πάμε να ταξιδέψουμε την ψυχή μας....

Γερό σκαρί κάθε βιβλίο, μπορεί να μας φτάσει μακριά....



27 Δεκεμβρίου 2009

Άγιος Βασίλης έρχεται.....!

Τα Χριστούγεννα είναι πια πίσω μας. Ο μικρός Χριστούλης περνάει τις πρώτες του μέρες στη γη και ένας επίσης μικρούλης νέος χρόνος περιμένει να γεννηθεί και να μας γεμίσει με την ελπίδα οτι όλα θα πάνε καλύτερα. Το άγνωστο είναι πάντα γεμάτο προκλήσεις και οτι έρθει με το 2010 δεν το ξέρουμε, ίσως το φοβόμαστε, ίσως και αδυμονούμε να το μάθουμε. 'Άλλωστε το τέλος, εμπεριέχει μια θαυμάσια ευκαιρία: Να κάνεις μια νέα αρχή....

Ο πρώτος επισκέπτης όμως κάθε νέου χρόνου είναι αυτός ο γεράκος, που ντυμένος στα κόκκινα και φορτωμένος με δώρα περιμένει να περάσει από την καμινάδα μας και να μας γεμίσει δώρα.....


Ξέρω τι θα πείτε και δεν μ' ενδιαφέρει! Ναι, είναι ξενόφερτος, ναι κουβαλάει μαζί του το...κιτς, ναι ίσως και να μην υπάρχει.....
Κλείνω τα αυτιά μου και αρνούμαι ν΄ακούσω ότι θα μου χαλάσει την διάθεση! Ακόμα και τα παιδιά μου υποτάχτηκαν στην παράνοια της μητέρας τους που χαίρεται περισσότερο και από αυτά την Πρωτοχρονιά! Ακόμα και τα παιδιά μου χαμογελούν και αναστενάζουν στωικά που γέμισα το σπίτι με Άγιους Βασίληδες σε όλα τα μεγέθη και σε όλα τα χρώματα....



Να κι άλλος ένας στο τραπεζάκι του καθιστικού..... Και μπροστά του είναι και τασάκι με Άη Βασίλη.... Οι καπνιστές να μην γιορτάσουν;










Να κι άλλος ένας, χρυσός αυτή τη φορά στο τραπεζάκι!


(Ευτυχώς έχουμε πολλά!)






Και το τζάκι δεσπόζει στο καθιστικό γεμάτο στολίδια και μικρότερους Άη Βασίληδες..... Αλλά και χιονάνθρωπους και τάρανδους και ..... Απ' όλα έχει.... Και στο κέντρο ένα τραπέζι φορτωμένο σοκολατάκια και γλυκά, δεν θα έχει παράπονο ο Άγιος Βασίλης όταν έρθει. Θα βρει να φάει απ' όλα ....


Και φυσικά υπάρχει το δέντρο... Μεγάλο όπως κάθε χρόνο και από κάτω αραδιασμένα τα δώρα με κορδέλες και φιόγκους. Μικροί μεγάλοι καθώς περνούν από δίπλα του, ρίχνουν και μια ματιά.... άραγε ποιο απ' όλα να είναι δικό τους; Και θα γεμίσει το σπίτι πάλι με φίλους αγαπημένους, με φωνές και γέλια....

Η πίτα, το φλουρί, το ποτήρι με το νερό που θα σπάσω στην αυλή για να πάρει μαζί του ο παλιός ο χρόνος όσα άσχημα έφερε, όσα πόνεσαν και κάθε αναποδιά.....το ρόδι που θα σπάσω στην πόρτα, για φέρει μέσα στο σπίτι το μπερεκέτι που έλεγε η γιαγιά μου. Και μετά, πριν τα δώρα, η τούρτα για τον άντρα μου που γεννήθηκε εκείνη την ημέρα, λίγα λεπτά μετά την έλευση του 1957. Θα του τραγουδήσουμε και εκείνος χαμογελαστός, σαν τον Άγιο Βασίλη, θα σβήσει τα κεράκια του....

Ίδια και απαράλλαχτα όλα, 27 χρόνια τώρα..... Και είναι η πιο γλυκιά, η πιο όμορφη ρουτίνα που δεν θέλω ν' αλλάξει, που κανέναν δεν κουράζει, που όλοι την περιμένουν κάθε χρόνο και τα παιδιά λένε ότι αν κάτι απ' όσα έχουν μάθει να κάνω, δεν γινόταν, θα τους χαλούσε η διάθεση.....

Εμείς θα τα πούμε πια με τον καινούριο χρόνο... Εύχομαι σε όλους σας καλή χρονιά... όμορφη χρονιά... Και το κυριότερο: Όσα προβλήματα κι αν έρθουν να είναι από αυτά που λύνονται, από αυτά που, μετά από χρόνια, θα μπορούμε να θυμόμαστε και να καμαρώνουμε ότι τα ξεπεράσαμε....

Καλή χρονιά σε όλους σας!!!!!!!

22 Δεκεμβρίου 2009

Ακόμα στην αναζήτηση οι τρεις μάγοι…..



Σε λίγες μέρες έρχονται Χριστούγεννα. Πάλι οι τρεις μάγοι θα βγουν ν’ αναζητήσουν το Θείο Βρέφος, αυτό που γέννησε την ελπίδα στον κόσμο, αυτό που ήρθε να φωτίσει αξίες και ιδανικά που όλοι είχαν ξεχάσει. Και λοιπόν; Το Θείο Βρέφος ήρθε, ανδρώθηκε και σταυρώθηκε από τους ίδιους που τον επευφημούσαν. Και οι αξίες και τα ιδανικά πέθαναν μαζί Του….
Στο σήμερα τι άλλαξε; Ακόμα ο άνθρωπος πονάει, ακόμα υποφέρει και είναι εκείνος που σταυρώνεται καθημερινά. Παιδιά σκοτώνονται στον δρόμο, παιδιά πεθαίνουν από την πείνα σε ξεχασμένες μεριές του πλανήτη, η γη αργοπεθαίνει, ο πόλεμος δεν σταμάτησε ποτέ, δείχνει συνεχώς το πρόσωπό του και νέες αρρώστιες εμφανίζονται ενώ οι γιατροί σηκώνουν τα χέρια ψηλά, αδυνατούν να τις αντιμετωπίσουν
Τι έμεινε; Το σπουδαιότερο ίσως…. Η ελπίδα… Αυτή που πάντα βρίσκει το δρόμο της στις ψυχές, αυτή που μας κρατάει όλους και συνεχίζουμε…. Η ελπίδα ότι κάποτε οι τρεις μάγοι θα βρουν το Θείο Βρέφος και οι άνθρωποι δεν θα το σταυρώσουν… Η ελπίδα ότι η αγάπη που έφερε, θα βρει μόνιμη θέση στις καρδιές μας… Η ελπίδα ότι όλα θ’ αλλάξουν και ο δρόμος για τον χαμένο Παράδεισο θ’ ανοίξει….
Καλά Χριστούγεννα σε όλους….

13 Δεκεμβρίου 2009

Οι πωλήσεις είναι γένους θηλυκού....


Όπως κάθε χρόνο το βιβλιοδρόμιο στα ΝΕΑ, κλείνει την χρονιά μ' έναν απολογισμό πωλήσεων των βιβλίων που κυκλοφόρησαν Η χαρά μου φέτος είναι διπλή γιατί εκτός από το γεγονός ότι για τρίτη συνεχόμενη χρονιά το όνομά μου φιγουράρει στην πρώτη θέση, δείτε προσεκτικά και θα καταλάβετε ότι οι εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ μέσα στην πρώτη δεκάδα έχουν άλλους τρεις συγγραφείς τους!
Δημουλίδου, Καρακάσης και Τραυλού!


Είναι πραγματικά μεγάλη η χαρά μου γιατί οι επιτυχίες συνεχίζονται για τον εκδοτικό μου οίκο και για φίλους, αγαπημένους συγγραφείς. Απόσπασμα όπως ακριβώς υπάρχει στο βιβλιοδρόμιο στα ΝΕΑ:

" Στις πωλήσεις της ελληνικής λογοτεχνίας, η Λένα Μαντά είναι, όπως συμβαίνει σταθερά τα τελευταία χρόνια, η αδιαμφισβήτητη πρωταγωνίστρια Το τελευταίο της μυθιστόρημα Έρωτας σαν βροχή (Ψυχογιός) πούλησε 96.000 αντίτυπα από τον Μάιο, ενώ το μεγαλύτερο μπεστ σέλερ της, Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι, έχει φτάσει τα 190.000 αντίτυπα από τον Μάιο του 2007.
Στις ίδιες εκδόσεις οι μπεστελερίστες συγγραφείς κάνουν πλέον σειρά:
Χρυσηίδα Δημουλίδου (Το σταυροδρόμι των ψυχών) 76.000 αντίτυπα,
Κώστας Καρακάσης (Ο Βιολονίστας) 41.000 αντίτυπα,
Πασχαλία Τραυλού (Έστω μια φορά) 39.000 αντίτυπα,
Μαρία Τζιρίτα (Μάτια μου) 29.000 αντίτυπα,
Μάρω Βαμβουνάκη (Χορός μεταμφιεσμένων) 27.000 αντίτυπα,
Σοφία Βόικου (Το κόκκινο σημάδι) 26.000 αντίτυπα,
Ελένη Τσαμαδού (Της ζωής και της αγάπης) 22.000 αντίτυπα,
Γιώργος Πολυράκης (Λύτρωση, κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο) 15.000 αντίτυπα.
Διαβάστε περισσότερα στο: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=4550821
Κλείνοντας αυτή την ανάρτηση, θέλω να πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ από τα βάθη της καρδιάς μου, σε όλους εσάς που με την αγάπη σας, με κρατάτε εδώ και τρία χρόνια στην κορυφή. Όλοι εσείς, καταφέρατε να φτιάξετε μια μεγάλη σκάλα και με βοηθήσατε ν' ανέβω σκαλί σκαλί στην πρώτη θέση. Όλοι εσείς σταθήκατε δίπλα μου και γίνατε η ασπίδα για όσα κακόβουλα έχουν ειπωθεί και γραφτεί για μένα και παράλληλα είστε η δύναμή μου για όσα γίνουν από δω και πέρα!Αυτή την πρώτη θέση, μαζί την φτάσαμε, μην το ξεχνάτε! Εσείς, ο εκδότης μου κύριος Ψυχογιός με το επιτελείο του και εγώ...
Ευχαριστώ.....

9 Δεκεμβρίου 2009

Συνέντευξη στην ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

Να το πρώτο στοιχείο από την Κέρκυρα! Στο Λιστόν σε συνέντευξη!

Κριτικές διαδικτύου

Μόλις γύρισα από το ονειρεμένο μου ταξίδι στην Κέρκυρα, αλλά ακόμα δεν είμαι έτοιμη για ανάρτηση, συγκεντρώνω στοιχεία και φωτογραφίες!
Μέχρι τότε όμως, διαβάστε στις παρακάτω συνδέσεις όμορφα λόγια για έναν έρωτα και ένα ποτάμι.....
http://bookeater-bookeater.blogspot.com/2009/07/blog-post_31.html
http://bookeater-bookeater.blogspot.com/2009/07/blog-post_7575.html

5 Δεκεμβρίου 2009

Φεύγω αλλά για πού;;;;;;



Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω, ακόμα κρατώ την αναπνοή μου μήπως κάτι συμβεί την τελευταία στιγμή και χάσω αυτό το θαύμα!
Και ότι έλεγα ότι φέτος δεν κατάφερα να βρεθώ στην Κέρκυρα και ότι γκρίνιαζα στον άντρα μου που δεν καταφέραμε να είμαστε πιστοί φέτος στο ραντεβού που δίνω κάθε χρόνο με την λατρεία μου, ήρθε αυτή η αναπάντεχη πρόσκληση!
Παρουσίαση του Έρωτα στην Κέρκυρα!!!!!
Το βιβλιοπωλείο ΜΟΥΣΤΑΚΗΣ, Δημ. Καββαδά 16, μου έδωσε την μεγάλη χαρά να με καλέσει για να παρουσιάσω το Έρωτα στον τόπο που γεννήθηκε και στο τόπο που ανήκει ουσιαστικά!
Την παρουσιάση θα κάνει ο ομότεχνός Νίκος Παργινός που το τελευταίο του βιβλίο "Με τον έρωτα περνάει ο καιρός με τον καιρό περνάει ο έρωτας" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σύγχρονοι ορίζοντες.
Αποσπάσματα θα διαβάσει η καλλιτεχνική διευθύντρια του ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας Κατερίνα Πολυχρονοπούλου.
τι άλλο να πω; τι άλλο να ζητήσω; Νομίζω οτι φέτος πήρα το καλύτερο δώρο και πριν καν έρθουν οι γιορτές! Ραντεβού μόλις γυρίσω με νέα και φωτογραφίες!
Κέρκυρα, έρχομαι!!!!!

2 Δεκεμβρίου 2009

Η ποινή.... της Έλσης Τσουκαράκη (ΨΥΧΟΓΙΟΣ)

Επανέρχομαι μ' ένα βιβλίο που είχα την χαρά να διαβάσω το καλοκαίρι, χειρόγραφο ακόμα, όταν μου ζητήθηκε να γράψω μια κριτική για το "αυτί" του βιβλίου. Το ενδιαφέρον ήταν οτι επρόκειτο για μια νέα ανακάλυψη των εκδόσεων Ψυχογιός και ήμουν πολύ περίεργη να δω τι καινούργιο είχε να πει.... Πολλά...
Με μεγάλη χαρά δέχτηκα όχι μόνο να γράψω την κριτική αλλά και να το παρουσιάσω! Έτσι το Σάββατο 5 Δεκεμβρίου στον ΙΑΝΟ στις 6 το απόγευμα θα είμαι δίπλα στην Έλση μαζί με την Θάλεια Ματίκα που θα κάνει την ανάγνωση!
Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Στο ξεκίνημά του, στις πρώτες-πρώτες γραμμές του, μιλάει για ένα αγόρι, γεννημένο σ’ ένα από τα χιλιάδες χωριό της πατρίδας μας και μου έκανε εντύπωση που σ’ αυτό το πρώτο μικρό κεφάλαιο, υπογράμμισα νοερά τις λέξεις που θα έδιναν το στίγμα ολόκληρου του βιβλίου. Λέξεις όπως: «ξερό και άγονο», «δύσκολα παιδικά χρόνια», «δυστυχία», «Μαύρο, απέραντο κενό» και τόσες άλλες που μου τράβηξαν την προσοχή, ίσως γιατί ήταν δυσανάλογα πολλές σε σχέση με την έκταση του πρώτου αυτού κεφαλαίου.

Στο επόμενο κεφάλαιο το τοπίο άλλαζε εντελώς. Γέμισε καταιγίδα, φόβο και αγώνα για την επιβίωση. Κάποιος πάλευε με τα κύματα μέσα στην νύχτα και ήταν ένας κατάδικος προφανώς‧ το μυαλό μου πήγε σε μια θεαματική απόδραση, όταν σκάλωσε στις νέες λέξεις που έφερναν στο προσκήνιο την παρουσία μιας λιλιπούτειας ύπαρξης. Ένα μωρό καταμεσής στο πέλαγος, κλεισμένο σε μια περίεργη σωστική λέμβο. Ο ήρωας θα τα χάσει με την παρουσία του αλλά η αντίδρασή του δεν είναι αναμενόμενη. Ανεβαίνει στην βάρκα θυμωμένος που ο ίδιος παράδερνε όλη νύχτα στα κύματα κι εκείνος, ο μικρός επιβάτης της βάρκας είχε σωθεί χωρίς καμιά προσπάθεια… Στο λαιμό του μωρού ένας χρυσός σταυρός και ο άντρας τον αρπάζει και σκοπεύει να πετάξει το μωρό στη θάλασσα, έχοντας αποφασίσει να είναι ο μόνος επιζών στην μικρή λέμβο, αλλά τον προλαβαίνει η εξάντληση της ολονύχτιας πάλης του με τα κύματα. Λιποθυμά κρατώντας σφιχτά τον χρυσό σταυρό….
Η συνέχεια είναι ακόμα πιο παράξενη, απότομη η εναλλαγή σε κάτι γλυκό και τρυφερό, όπως η προσευχή , η κουβεντούλα θα έλεγα του γέρου Θωμά με Τον Θεό, με το πρωινό του ξύπνημα στο ξεχασμένο από Θεό και ανθρώπους νησάκι που μένει με λίγους, ελάχιστους ακόμα συμπατριώτες του. Τον άφησε η κυρά του για να ταξιδέψει κοντά στον Πλαστή τους και ο γιος του μπάρκαρε στα 18 του και δεν τον ξαναείδε πια. Μόνο μάθαινε πως είχε διαλέξει να βγάζει το ψωμί του με τρόπο που η αστυνομία δεν τον άφηνε να στεριώσει….Παρηγοριά του η Βέρα, μια νέα κοπέλα που είναι αρραβωνιασμένη με ναυτικό και τρέμει τις καταιγίδες και τις φουρτούνες που βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή του αγαπημένου της.
Παράλληλη είναι η εξέλιξη του ήρωα και ο αναγνώστης παρακολουθεί την ζωή του να κομματιάζεται από τον σκληρό πατέρα, το ξύλο και την μοναξιά του. Το όνειρό του είναι η φυγή και η θάλασσα.
Και να η στιγμή που οι ζωές του Θωμά, της Βέρας και του άγνωστου άντρα θα συναντηθούν. Ο ναυαγός με το μωρό, θα βρεθούν από εκείνους του αγαθούς και καλούς ανθρώπους. Ο Θωμάς θ’ αναλάβει τον άντρα και η Βέρα το μωρό‧ θα δώσουν μάχη για να τους σώσουν και θα υποθέσουν το πιο αλλόκοτο σενάριο… Ότι ο ναυαγός ήταν ο πατέρας του βρέφους που πάλεψε με τα κύματα για να σώσει τον γιο του….
Τα κεφάλαια εναλλάσσονται, πηγαίνουν τον αναγνώστη μια στο σήμερα μια στο χθες. Στο σήμερα κυριαρχεί η άδολη αγάπη και η προσφορά φτωχών ανθρώπων που πιστεύουν ότι μόνο καλό υπάρχει στην καρδιά κάθε ανθρώπου. Στο χθες υπάρχει μόνο το σκοτάδι ενός πληγωμένου παιδιού που αντρώνεται με την βεβαιότητα ότι μόνο με το κακό θα επιβιώσει…Και αυτό το κακό το κάνει παντού. Γίνεται κλέφτης όχι μια αλλά πολλές φορές μέχρι που η ατυχία τον σπρώχνει και στην φυλακή και από κει στο αναμορφωτήριο.
Στο σήμερα βλέπουμε τον άντρα να γίνεται όλο και καλύτερα. Παίρνει απόφαση ότι πρέπει να προσποιηθεί ότι πραγματικά το παιδί είναι δικό του για να σωθεί. Ο Θωμάς του παρέχει την αγάπη του και την πλήρη κατανόησή του κι εκείνος τον γεμίζει ψέματα για τον δήθεν θάνατο της γυναίκας του πάνω στην γέννα…. Κάθε μέρα αφήνουν τον μικρό δίπλα του και φεύγουν για να τον κάνουν να συναισθανθεί την ευθύνη του για το μικρό πλασματάκι που νομίζουν παιδί του. Το θαύμα συντελείται χωρίς να το θέλει και χωρίς να το έχει καταλάβει. Παίζοντας τον ρόλο του πατέρα που στην αρχή του φαίνεται βουνό, αρχίζει να δένεται με το μωρό που τον λατρεύει. Για πρώτη φορά μια ανθρώπινη ύπαρξη του δίνει όσα του έλειψαν. Εμπιστοσύνη και αγάπη χωρίς ανταλλάγματα..
Θα ήταν άδικο να συνεχίσω ν’ αφηγούμαι ένα βιβλίο που ειλικρινά έχει να πει πολλά και να διδάξει ακόμα περισσότερα, όλους εμάς που σταθήκαμε πολύ πιο τυχεροί στη ζωή μας, από αυτό το παιδί που έγινε άντρας χωρίς να γνωρίσει ποτέ την αγάπη. Και είναι δίδαγμα για όλους εμάς η επίγνωση του τι μπορεί να προκαλέσει στην ψυχή ενός ανθρώπου η έλλειψη της. Πόσο απότομα μπορεί να στεγνώσει, ν’ αποξηράνει την ανθρώπινη ύπαρξη και να την οδηγήσει στο έγκλημα. Επιπλέον έρχεται η στιγμή που όλοι καταλαβαίνουμε, όσο προχωρεί η ανάγνωση, πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η αγάπη όταν επιτέλους έρχεται χωρίς να ζητάει τίποτα, μόνο προσφέρει μια καινούρια αρχή σε μια ζωή γεμάτη από το φως της....

Το βιβλίο είναι εξαιρετικό, αυτό μόνο θα μπορούσα να πω και όσοι με ξέρετε, κατανοείτε και πόσο πολύ το εννοώ!
Η εναλλαγή του χθες και του σήμερα, αυτό το συνεχές πήγαινε έλα στο παρόν και στο παρελθόν, αντί να γίνει κουραστικό γίνεται μια τεράστια απόχη, ένα μαγικό δίχτυ που δεν αφήνει τον αναγνώστη να εφησυχάσει ή να βαρεθεί. Είναι τόσο γλυκά δομημένο το βιβλίο που είναι αδύνατον να μην σας γοητεύσει.
Η κατάδυση στον κόσμο που μάθαμε να βάζουμε την ταμπέλα και ν’ αποκαλούμε «περιθώριο» ξεμπερδεύοντας με τις όποιες σκέψεις θα μπορούσε να μας προκαλέσει είναι σκέτη αποκάλυψη. Φτάνει τον αναγνώστη ν’ αναρωτηθεί αν έχει μερίδιο της ευθύνης για όλα τα παιδιά που καταλήγουν σε αναμορφωτήρια και βγαίνουν από κει ολοκληρωμένοι και τελειοποιημένοι εγκληματίες.
Θυμήθηκα μια καθηγήτριά μου , τότε που σπούδαζα και που στην πρώτη της παράδοση μας είχε πει: «Να θυμάστε πάντα ότι η αγάπη δεν έβλαψε ποτέ κανέναν παιδί. Αντίθετα η έλλειψή της κατέστρεψε χιλιάδες και δημιούργησε πληγωμένες ψυχές. Και οι πληγωμένες ψυχές φτάνουν πολύ εύκολα να γίνουν πρωταγωνιστές στον θίασο του κακού». Δεν ξέρω πού βρίσκεται πια εκείνη η καθηγήτρια, αλλά αν ήξερα θα της έστελνα δώρο αυτό το βιβλίο…..
Είναι δεκάδες οι σκέψεις που μου δημιουργήθηκαν όσο διάβαζα την Ποινή…. Και είναι ο τίτλος που θα δικαιωθεί στις τελευταίες σελίδες του. Κλείνοντας το βιβλίο ένιωσα μια γαλήνη να μπερδεύεται με την θλίψη και το αίσθημα της δικαίωσης . Δεν νομίζω ότι θα ταίριαζε να κλείσει διαφορετικά αυτή η περιπέτεια μιας βασανισμένης ψυχής, καταδικασμένης από τη μέρα που γεννήθηκε.
Στην συγγραφέα, αξίζουν συγχαρητήρια και για έναν ακόμα λόγο που θεωρώ πολύ σημαντικό όταν διαβάζω ένα βιβλίο του οποίου η επιτυχία εξαρτάται από πόσο αυτός που το γράφει έχει καταφέρει την κατάδυση στην ανθρώπινη ψυχή. Η Έλση Τσουκαράκη κατάφερε λοιπόν αυτό ακριβώς. Να με κάνει κοινωνό των συναισθημάτων , της Βέρας, του Θωμά ακόμα και του ήρωα την εποχή που συμπεριφερόταν σαν πληγωμένο θηρίο χωρίς ηθική, χωρίς αξίες.

Και κάτι ακόμα… Μια ερώτηση με δεδομένο ότι το πρώτο βιβλίο ενός συγγραφέα, το… άγουρο έργο του δεν είναι ποτέ το καλύτερό του αφού με τα χρόνια ωριμάζει η γραφή του και βελτιώνεται. Με αυτό το δεδομένο λοιπόν, αν η Ποινή είναι το πρώτο της και το έγραψε έτσι, αναρωτιέμαι τι θα είναι το δεύτερο! Καλή επιτυχία!


Λίγα λόγια για την συγγραφέα:

Η ΕΛΣΗ ΤΣΟΥΚΑΡΑΚΗ γεννήθηκε στο Κάιρο και μεγάλωσε στην Αθήνα. Από παιδί είχε τον τρόπο της να επικοινωνεί με τις λέξεις. Σπούδασε γερμανική και γαλλική φιλολογία. Δίδαξε σε σχολεία, ασχολήθηκε με μεταφράσεις, έγραψε διηγήματα και σενάρια, και σήμερα εργάζεται ως καθηγήτρια γερμανικών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Αν και το θεωρεί μεγάλη τύχη να συναναστρέφεται παιδιά και εφήβους, θα της άρεσε να δηλώνει "επάγγελμα: ονειροπόλα". Έχει δύο κόρες. Η ΠΟΙΝΗ είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.

13 Νοεμβρίου 2009

Πάτερ ημών....

Ένα ακόμα κείμενο από το παλιό blog που το έγραψα με κέφι και.... μου φτιάχνει το κέφι ακόμα και σήμερα!


"Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς....."
Τώρα που το θυμήθηκα….με τον επί γης πατέρα, πως τα βλέπεις τα πράγματα Μεγαλοδύναμε; Θα μπορέσει επιτέλους να ηρεμήσει μήπως ηρεμήσουμε και εμείς όλοι στο σπίτι; Γιατί κάποτε πρέπει να καταλάβει ότι τόσο εγώ όσο και ο αδελφός μου, μεγαλώσαμε πια και δεν γίνεται κάθε φορά που είναι να βγούμε να μας περνάει από Ιερά Εξέταση:
« Πού θα πάτε;», «Τι ώρα θα γυρίσετε;», «Με ποιους θα είστε;», «Να παίρνετε και κανένα τηλέφωνο, υπάρχουν άνθρωποι που ανησυχούν πίσω σας!» Έχει σπάσει τα νεύρα όλων και πολύ περισσότερο της καημένης της μαμάς, που προσπαθεί να μας καλύψει και βρίσκει τον μπελά της από πάνω!
Αλήθεια Μεγαλοδύναμε, γιατί όλοι οι πατεράδες θεωρούν καθήκον τους να φαίνονται αυστηροί έως και κακοί; Ξέρεις τι έχουμε τραβήξει εμείς με τον δικό μας;
Όταν είμαστε μικρά, καλά τα πηγαίναμε….τώρα που το σκέφτομαι όμως, ξέρω και την αιτία! Τα πηγαίναμε καλά, γιατί ως μικρά, δεν είχαμε άποψη! Ότι έλεγε ο μπαμπάς, είχε δίκιο, αντίρρηση καμία! Μετά μεγαλώσαμε, αρχίσαμε να έχουμε γνώμη και ο μπαμπάς μας έλεγε ότι «βγάζουμε γλώσσα» πράγμα εντελώς αναληθές, απλώς δεν του άρεσαν οι απόψεις μας μάλλον! Και να σκεφτείς καλέ μου Θεούλη, ότι υπήρξαμε κι εγώ και ο αδελφός μου, υπόδειγμα μαθητών, αλλά ούτε και με αυτό ήταν ευχαριστημένος ο μπαμπάς!
«Γιατί δέκα επτά, και όχι δέκα οκτώ στην Βιολογία;», « Γιατί μόνο δέκα οκτώ μαθηματικά;», « Στάσιμη η βαθμολογία σας στην Ιστορία βλέπω»!
Πού να το πάω το είκοσι Πανάγαθε; Δεν έχει παραπάνω, δεν το ήξερε; Αλλά να πει και ότι να ‘ναι! Και μετά σου λέει φταίει ο έφηβος! Τι να σου κάνει και ο έφηβος όταν τον έχεις έτοιμο για ηρεμιστικά;
Το τι περάσαμε μέχρι να μπούμε σ’ αυτό το έρημο το Πανεπιστήμιο, μόνο εμείς το ξέρουμε! Ξέχασα να σου πω, μαζί με τον Περικλή μπήκαμε, όπου βλέπεις Περικλής είναι ο αδελφός μου και είμαστε δίδυμοι…..αλλά αυτό μάλλον το ξέρεις……. Όπως θα ξέρεις ότι με λένε Ασπασία…..Περικλής και Ασπασία γιατί ο πατέρας μου ήταν λάτρης του Χρυσού Αιώνα καθότι φιλόλογος και μπορώ να σε διαβεβαιώσω Παντοδύναμε, ότι ακόμα, σ’ αυτόν το αιώνα βρίσκεται και εκεί επιμένει να ζει! Το ότι ο κόσμος έχει προχωρήσει, ελάχιστα έως καθόλου δεν τον αφορά και δεν καταλαβαίνει γιατί δεν τον….καταλαβαίνουμε, γιατί δεν συμμεριζόμαστε τις αρχαίες απόψεις του!
Τέλος πάντων, μπήκαμε που λες Θεούλη μου στο Πανεπιστήμιο και μάλιστα Αθήνα! Για να καταλάβεις τι φυτά ήμασταν και εγώ και ο Περικλής, αλλά του άρεσε;…. ΟΧΙ! Και δεν του άρεσε, γιατί δεν του άρεσαν οι κλάδοι στους οποίους είχαμε επιτυχία! Ήθελε καλά και σώνει να μας κάνει και τους δύο φιλόλογους για να συνεχίσουμε λέει την δουλειά του! Έχω ακούσει Πάνσοφε για γονείς που έχουν επιχειρήσεις και δικαίως θέλουν οι απόγονοί τους, να συνεχίσουν τους κόπους μιας ζωής…. Όταν είσαι ένας απλός φιλόλογος στο Γυμνάσιο, τι ακριβώς πρέπει ο απόγονός σου να συνεχίσει;
Ματαίως προσπαθήσαμε να τον κάνουμε να καταλάβει….Μήπως εσύ μπορείς να κάνεις κάτι καλύτερο;
Ο Περικλής, για να καταλάβεις, θέλει να γίνει δημοσιογράφος… Για τον πατέρα μας όλοι οι δημοσιογράφοι είναι ψεύτες και δεν καταλαβαίνει πως είναι δυνατόν να θέλεις να σπουδάσεις την ψευτιά, λες και αυτό διδάσκουν σε ολόκληρο Πανεπιστήμιο και πώς είναι δυνατόν επίσης, να θέλεις να γίνεις επαγγελματίας ψεύτης! Άντε να συνεννοηθείς!
Εγώ τώρα, πέρασα και θα γίνω οικονομολόγος..Για τον πατέρα μου, οικονομολόγοι έφεραν την χώρα σ’ αυτά τα χάλια, είναι όλοι κλέφτες και κατά την άποψή του, δεν χρειαζόμαστε άλλους για να πάμε κατά διαόλου…..Συγνώμη….. Ξεχάστηκα!
Αλήθεια πού είχα μείνει;

«….’αγιασθήτω τό όνομά σου, ‘ελθέτω η Βασιλεία σου, γενηθήτω το θέλημά σου,ως εν ουρανώ και επί της γης……»

Να! Αυτό ακριβώς που θέλει ο πατέρας μου Κύριε! Να γίνονται όλα όπως εκείνος τα θέλει! Και καλά, εσύ είσαι Θεός, δικαίως το απαιτείς! Εκείνος όμως;
Είναι σίγουρος, ότι μόνο εκείνος έχει δίκιο, μόνο εκείνος ξέρει το σωστό και ντρέπομαι που το λέω Μεγαλοδύναμε, αλλά φταις κι εσύ που δεν του έχεις δώσει φώτιση, είναι Βασιλικός; το πιστεύεις; Να το πιστέψεις γιατί λέω την αλήθεια! Σε όλα του οπισθοδρομικός Θεούλη μου! Σε όλα! Ιστορικό απολίθωμα και έτσι και μας ανακαλύψουν οι αρχαιολόγοι, χρυσές δουλειές θα κάνουν με το προϊστορικό….όν που έχουμε για πατέρα!
Για να καταλάβεις, έτσι και κάνει και δείξει η τηλεόραση τον τέως, μόνο που δεν βουρκώνει από συγκίνηση! Πέρσι το καλοκαίρι που πήγαμε διακοπές στην Κέρκυρα, τέσσερις ώρες φάγαμε μέσα στο Μον Ρεπό, με ξεναγό τον μπαμπά, να προσπαθεί να μας ζωντανέψει το παρελθόν, λες και εκείνος ήταν παρών όταν έκαναν τις βόλτες τους οι γαλαζοαίματοι μέσα στους κήπους! Κουρέλια βγήκαμε από το βασιλικό ανάκτορο! Τρία όρθια πτώματα, η μαμά, ο Περικλής κι εγώ , αλλά ο ξεναγός μας, έλαμπε από….εθνική υπερηφάνεια, άγνωστο για ποιο λόγο!
Εδώ που τα λέμε μας αδίκησες Θεούλη μου….Όχι, δεν βλασφημώ, αλλά πρέπει να παραδεχθείς ότι θα μπορούσες να μας δώσεις έναν μπαμπά, έστω συντηρητικό, όλοι οι μπαμπάδες είναι, αλλά όχι κι έτσι! Το ξέρεις ότι μέχρι πριν από λίγα χρόνια, είχαμε την φωτογραφία του Κωνσταντίνου και της Άννας Μαρίας στο καθιστικό και έπεφταν τα μούτρα μας, αν ερχόταν άνθρωπος στο σπίτι;Δεν ξέρω τι μαγικά έκανε η μαμά, αλλά ευτυχώς οι φωτογραφίες βγήκαν από κει! Τώρα τις έχουν στο δωμάτιό τους βέβαια, αλλά τουλάχιστον εκεί δεν μπαίνει κόσμος!
Και μην νομίσεις ότι δεν τον αγαπάω που μιλάω έτσι! Τον λατρεύω, αλλά ώρες-ώρες, μάρτυς μου ο Θεός…..δηλαδή Εσύ, με βγάζει από τα ρούχα μου με τις απόψεις του!
Προχθές ακόμα μου είπε, πως τώρα που μπήκα στο Πανεπιστήμιο, πρέπει να κοιτάξω να τυλίξω κανένα καλό γαμπρό, γιατί προορισμός της γυναίκας είναι μόνον ο γάμος!Και δεν έχω αντίρρηση να παντρευτώ Παντοκράτορα, αλλά έτσι όπως μου τα λέει ο μπαμπάς, λέω να το καθυστερήσω….
Τι είναι ο άντρας Παντογνώστη μου για να τον τυλίξω; Η μαμά τυλίγει ντολμαδάκια, που μου αρέσουν, δεν λέω, αλλά όσο να πεις, άλλο το ντολμαδάκι, άλλο ο άντρας! Και γιατί να τον τυλίξω; Δηλαδή εκείνος δεν θα θέλει και εγώ θα τον εξαπατήσω για να με παντρευτεί;Τι είμαι Θεέ μου; Ελαττωματικό εμπόρευμα που το δίνεις πριν πάρει χαμπάρι ο αγοραστής;
Και τι έχεις να μου πεις για την δήλωση ότι «προορισμός της γυναίκας είναι μόνο ο γάμος;» Γι’ αυτό μας έφτιαξες δηλαδή; Τώρα, εδώ που τα λέμε, κάνεις και Εσύ κάτι λάθη….Μην κοιτάς που Θεός είσαι και δεν μπορεί να Σου προσάψει κανείς τίποτα…..Γιατί δηλαδή η Εύα να βγει από το πλευρό του Αδάμ; Γιατί δεν την έφτιαξες και κείνη από πηλό, όπως τον άλλον και βγαίνουν οι απόγονοί του αιώνες τώρα και μας παριστάνουν τους έξυπνους; Λίγη λάσπη λυπήθηκες; Τέλος πάντων, δεν θα εμβαθύνω άλλο, αλλά εγώ έτσι δεν παντρεύομαι! Και ούτε έβγαλα τα ματάκια μου στο διάβασμα για να μπω στο Πανεπιστήμιο και μετά να το παρατήσω όπως τόσες πριν από μένα και ποιος ξέρει πόσες άλλες μετά από μένα….Εγώ Κύριε, πρώτα θα σπουδάσω, μετά θα βρω μια καλή δουλειά για να είμαι ανεξάρτητη και μετά αν βρεθεί κανένας καλός, πολύ ευχαρίστως να το κάνω το…απονενοημένο!
Γιατί μην μου πεις, ότι για μας τις γυναίκες δεν είναι πιο δύσκολα τα πράγματα……
Εσύ και Δίκαιος Είσαι και Πάνσοφος Είσαι και τα λάθη Σου, αυτά που λέγαμε, τα ξέρεις καλύτερα από μας! Για μας τα ζόρια για κείνους τα….χουζούρια….Μάτια έχω και βλέπω!
Είκοσι ώρες έχει η μέρα, τριάντα έξι τις κάνουν οι γυναίκες και μετά λένε ότι δεν γίνονται θαύματα στην εποχή μας…. Και δεν ξέρω τι λένε κάποιοι, ότι άλλαξαν τα πράγματα και ότι ο ρόλος της γυναίκας αναβαθμίστηκε, εγώ βλέπω, ότι αυτή η …αναβάθμιση ήταν μασκαρεμένη και έκρυβε απλώς περισσότερη ανάβαση! Και δεν ήταν λίγες αυτές που κλατάρισαν σαν λάστιχο και έστειλαν και τον γάμο και τον άντρα στον διάολο! Συγνώμη….Ξεχάστηκα!
Πού είχα μείνει;…

«……τον άρτον ημών τον επιούσιον,δος ημίν σήμερον…….»

Αλήθεια Θεέ μου, έχεις σκεφτεί ποτέ, πως όσα είπε ο Γιος Σου, τελικά χρησιμοποιήθηκαν εναντίον Του; Άσε που τα παρερμήνευσαν, τα διαστρέβλωσαν και δεν αναγνωρίζονται πλέον τα λόγια Του;
Εδώ μια απλή προσευχή σαν το «Πάτερ ημών» και δεν σου λέω ποιος την κάνει πια αυτή την προσευχή, άστο αυτό, αλλά δεν νομίζω ότι όταν λέμε «τον άρτον ημών τον επιούσιον» Εσύ και ο Γιος Σου να εννοούσατε τα σημερινά χάλια….. Διότι πας στο φούρνο να πάρεις ψωμί και αισθάνεσαι ότι μπήκες σε σούπερ μάρκετ με τριάντα έξι είδη μουστάρδας! Και το λέω αυτό, γιατί μονίμως εγώ πηγαίνω για ψωμί και δεν ξέρω τι να διαλέξω!....πολύσπορο, οκτάσπορο, με λάδι, με σίκαλη, πολυτελείας, χωριάτικο και μην συνεχίσω και Σε ζαλίζω άδικα….Άσε που αν κάνω και διαλέξω κάτι πιο…..περίπλοκο, έχουμε και τον μπαμπά μας που πρώτα φωνάζει, μετά μας κάνει διάλεξη για τον καταναλωτισμό που μας έχει κυριεύσει και μπορεί να έχει δίκιο, αλλά στο μεταξύ το φαγητό κρυώνει και οι φακές άμα κρυώσουν είναι σκέτα σκάγια για μπεκάτσες….. Τώρα είπα «φακές» και θυμήθηκα…..Αμάν Παντοδύναμε! Δεν ξέρεις τι είναι να ζεις σε σπίτι θεοσεβούμενου πατέρα! Οι μισές μέρες νηστεία καλέ μου Θεούλη και αν δεν ήταν και η μαμά να μας δίνει κρυφά λεφτά για σουβλάκια, σαν παιδιά της Κατοχής θα είχαμε γίνει! Αυτό το Πάσχα, καλύτερα να μην ερχόταν και συγνώμη κιόλας που βαρυγκωμώ, εδώ άνθρωπος σταυρώθηκε και ας ήταν και Θεάνθρωπος, αλλά σαράντα μέρες νηστεία, δεν αντέχεται! Ο καημένος ο Περικλής μας, πέρσι, κόντεψε να μείνει το παιδί! Σαν τον Ορέστη Μακρή, τον αείμνηστο, στον Μεθύστακα πήγαινε, από την ζαλάδα! Βλέπεις ψηλώνει το παλικάρι μας και ψηλώνει και απότομα. Γυμνάζεται κιόλας σκληρά για να φτιάξει σώμα…..ξέρεις τώρα πώς κάνουν τ’ αγόρια για να «φουσκώσουν», να τους κοιτάζουν τα κορίτσια…..πώς να…..αντεπεξέλθει με το στομάχι άδειο….Του έπεσε και το σίδηρο στο αίμα και ευτυχώς η μαμά, πάλι με τα μαγικά της, έπεισε τον μπαμπά εμείς τα παιδιά να νηστεύουμε μόνο Τετάρτη και Παρασκευή και φυσικά όλη την Μεγάλη Εβδομάδα, που και εμείς πια δεν είμαστε τόσο αναίσθητοι να φάμε κρέας εκείνες τις μέρες!
Ευτυχώς Πανάγαθε, που υπάρχει πάντως αυτός ο «άρτος ο επιούσιος» εκείνες τις μέρες, γιατί δεν μας έβλεπα καλά….Με τα κιλά έρχεται στο σπίτι το ψωμί και ο Περικλής που είναι γλυκατζής, το τσακίζει με μισό κιλό χαλβά στην καθισιά……Τώρα φταίω να σου πω και ένα ακόμα λάθος Σου ή θα μου θυμώσεις τελικά;Αλλά δεν είναι δίκαιο Θεούλη μου, όπως και να το δεις το θέμα! Εγώ έτσι και φάω όσα τρώει ο Περικλής, δεν θα χωράω να περάσω από την πόρτα! Γιατί εδώ είναι η αδικία που σου έλεγα….Γιατί Θεούλη μου εμείς οι γυναίκες να παχαίνουμε τόσο εύκολα, ενώ οι άντρες όχι;
Γιατί ένας άντρας με δέκα κιλά παραπάνω να μην ιδρώνει το αυτί του και εμείς με τα ίδια επιπλέον κιλά να λεγόμαστε «χοντρές»;
Γιατί όταν ένας άντρας κάνει δίαιτα, χάνει τα κιλά με μεγαλύτερη ευκολία απ’ ότι σπάει ένας πρωταθλητής το κατοστάρι και εμείς οι γυναίκες να….σπάμε τελικά το κατοστάρι μαζί με το κεφάλι μας για να χάσουμε μισό κιλό;
Κι αυτός ο «άρτος ο επιούσιος» που είναι ιερός, ποιος διεστραμμένος κατέληξε ότι παχαίνει και πρέπει να τον κόψει κάθε άνθρωπος και κυρίως γυναίκα που κάνει δίαιτα;Και μετά θολώνει το μάτι από την πείνα, πας στο ψυγείο, το κατεδαφίζεις, πάει η δίαιτα στον διάολο…..Συγνώμη….Ξεχάστηκα!
Αλήθεια πού είχα μείνει;

«……….και άφες ημίν, τα οφειλήματα ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών……»

Τώρα πειράζει που κι εδώ έχω ένσταση; Δεν θέλω να με παρεξηγήσεις, αλλά ανεδαφικό το βρίσκω το παραπάνω και θέλω να δείξεις κατανόηση….Εντάξει Σου ζητάμε να μας συγχωρήσεις τις αμαρτίες μας…..Αντιπαρέρχομαι του γεγονότος ότι ποιον να πρωτοπρολάβεις να συγχωρήσεις που οι αμαρτίες πέφτουν σαν το χαλάζι δις και τρις μην σου πω και τετράκις την ώρα, αλλά αυτό το «ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών» είναι διασταυρωμένο; Γιατί εγώ δεν έχω δει μέχρι σήμερα κανέναν τόσο μεγαλόθυμο που να συγχωρεί τον απέναντι ούτε για κάτι απλό, όπως ότι του έφαγε την θέση στο παρκάρισμα….
Γιατί Παντοδύναμε, όταν μένεις στην Κυψέλη, όπου αυτό ισούται με μια θέση για παρκάρισμα το μήνα και αν υπάρξει κι αυτή, πώς να συγχωρήσεις τον άλλον που σου έφαγε αυτή την θέση; Και η δική σου θέση ποια είναι; Να γυρίζεις ένα μήνα γύρω-γύρω, μέχρι να βρεις την θέση του επόμενου μήνα;
Και τι γίνεται με τους πραγματικούς…οφειλέτες; Αυτούς που σου χρωστούν λεφτά και δεν στα δίνουν….Τους συγχωρείς κι αυτούς; Κι αν η επιταγή που σου έδωσαν είναι ακάλυπτη; Γιατί δεν νομίζω να το είχες προβλέψει αυτό το κακό με τις επιταγές που θα γινόταν κάποτε….
Και ενώ είμαι μικρή, επειδή δηλαδή από φέτος ψηφίζω, τι γίνεται με τους πολιτικούς Θεούλη μου; Γιατί αυτοί κι αν μας οφείλουν και δεν δίνουν! Ούτε αυτά που υποσχέθηκαν Κύριε δεν δίνουν και δεν Σε βλέπω να παίρνεις θέση, εδώ και αιώνες…..Και μπορεί ο μπαμπάς μου να βρίζει και να τους λέει όλους κλέφτες, αλλά όταν έρθει η ώρα της κάλπης, εγώ τι κάνω μου λες; Συγχωρώ δηλαδή τους πάντες και ψηφίζω; Θα μου πεις και οι κυβερνήσεις πώς βγαίνουν τόσα χρόνια; Μάλλον συγχωρούν οι πολίτες….Μόνο τον γείτονα δεν συγχωρούν που έπλενε το αυτοκίνητο και τους λέρωσε το πεζοδρόμιο…… Πού να πάμε και στα δύσκολα δηλαδή….
Γιατί κι εγώ, αδυνατώ να συγχωρήσω την Ελπίδα και η αμαρτία πάνω μου, που έχει βάλει στο μάτι τον Αλέξη από το τρίτο έτος, ενώ ξέρει ότι αρέσει σε μένα….
Και όλο αυτό, μου θυμίζει και κάτι ακόμα…… Τι γίνεται Πανάγαθε, όταν σου «φάει» τον άντρα η καλύτερή σου φίλη; Την συγχωρείς ή της δίνεις το μαλλί στο χέρι, να έχει να πορεύεται όμορφα και πολιτισμένα; Τον άντρα; Τον συγχωρείς κι αυτόν που υπέκυψε στα κάλλη της άλλης ή του ρίχνεις βιτριόλι όπως έκαναν παλιά; Γιατί απ’ όσο ξέρω από κάτι φίλες, δεν ακουμπάς το βιτριόλι, αλλά αυτόν, το στέλνεις στον διάολο…..Συγνώμη…. Ξεχάστηκα!
Αλήθεια πού είχα μείνει;

«…….. και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού…….»

Εδώ χρειάζεται και η παντοδυναμία Σου και η μεγαλοθυμία Σου και ότι άλλο Σου βρίσκεται πρόχειρο Κύριε, γιατί δύσκολα τα πράγματα για όλους μας……Κακά τα ψέματα Θεούλη μου, πολύ αδύναμους μας έκανες όλους…..Αντιστάσεις μηδέν και Εσένα μάλλον απασχολημένο σε βρίσκω στο «μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν»….Διότι, μην θυμώσεις, αλλά την κρίσιμη στιγμή που κάποιος είναι στο «να πέσω να μην πέσω στον πειρασμό», όλο τα στραβά μάτια κάνεις! Εμένα Θεούλη μου, γιατί δεν με σταμάτησες όταν αντέγραψα στην Τρίτη Γυμνασίου από την διπλανή μου, στο διαγώνισμα των αρχαίων; Το ξέρεις…..δηλαδή τι Σε ρωτάω, σίγουρα θα ξέρεις, ότι μετά είχα τύψεις και δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ; Ακόμα το θυμάμαι!
Κι αφού Σε παρακαλάμε να μας γλιτώσεις από το πονηρό, γιατί άφησες τον κύριο Θανάση, που έμενε από πάνω μας, να μπλέξει με τον πειρασμό από την Ρωσία και να παρατήσει την γυναίκα του και να γράψει στην μις…Μόσχα όλο το δίπατο στο Μενίδι; Θα μου πεις, ο κύριος Θανάσης μπορεί να μην έλεγε το «Πάτερ ημών»….Το να είχε ξεχάσει τα λόγια τόσων χρονών άνθρωπος, το λαμβάνουμε υπόψη ή το παραβλέπουμε;
Για να μην θυμηθώ την θεία Πιπίτσα που δεν άφηνε εκκλησία που να μην τρέξει, εικόνα που να μην προσκυνήσει και τελικά από γιο Δημήτρη κατέληξε με κόρη Δήμητρα και άντρα με διπλό εγκεφαλικό όταν τον….την είδε! Ούτε η θεία Πιπίτσα έλεγε το «Πάτερ ημών»;
Γι αυτό Σου λέω Κύριε….κάνε κάτι κι Εσύ να βοηθήσεις την κατάσταση….Δεν λέω πληθύναμε και πού να πρωτοτρέξεις, ποιον να πρωτοσυνδράμεις, σε ποιον να πρωτοδώσεις φώτιση…. Εδώ η μαμά μου διαμαρτύρεται που έχει δυο παιδιά όχι Εσύ που Έχεις εκατομμύρια…..Σε καταλαβαίνω κι ας είμαι μικρή….Αλλά να τα θυμάσαι όλα αυτά και να δείχνεις μεγαλύτερη κατανόηση….. Ακόμα και ο μπαμπάς μου, που τόσο εμπεριστατωμένα σου περιέγραψα και δίνει συγχωροχάρτι σε ορισμένα που του κάνουμε….Όπως τότε με τον Περικλή που όταν ήταν μικρός, ήπιε την κολόνια της μαμάς, γιατί του άρεσε το άρωμα και μέθυσε και τρόμαξε ο μπαμπάς και τον έτρεξαν στο Παίδων…. Τον συγχώρησε και γλίτωσε το ξύλο ο Περικλής και χάρηκα πολύ, γιατί μπορεί να είναι αδελφός μου και να μου σπάει τα νεύρα, αλλά τον αγαπάω και δεν θέλω να βρίσκει τον μπελά του…..
Έτσι και Εσύ Μεγαλοδύναμε ή βοήθα ή μετά συγχώρα…..Τι είναι για Εσένα, μόλις δεις τον πειρασμό να μας πλησιάζει να του δίνεις μια ν’ απομακρύνεται;
Τώρα βέβαια που το σκέφτομαι, Εσύ επειδή Είσαι Παντογνώστης και Πάνσοφος, δεν μπορεί, κάτι παραπάνω θα ξέρεις και εγώ δεν θέλω ν’ ανακατεύομαι σε ξένες δουλειές γι αυτό δεν θα εμβαθύνω άλλο…..
Συγνώμη….Ξεχάστηκα!.....Όχι δεν είπα κάτι ανεπίτρεπτο, αλλά πραγματικά ξεχάστηκα….
Αλήθεια πού είχα μείνει;

« …….Αμήν»

Τελείωσα νομίζω, αλλά….πώς την έκανα έτσι την προσευχή; Για ένα «Πάτερ ημών» ξεκίνησα και κοίτα πού κατέληξα……
Καλέ μου Θεούλη, τόσα σου είπα, πειράζει μετά το «Αμήν» να πω και μια κουβέντα ακόμα; Την λέω συχνά όταν όλα πάνε κατά διαόλου…..Συγνώμη….Ξεχάστηκα!
Αλήθεια που είχα μείνει;

«Δεν μπορεί…..Θα στρώσει….»

2 Νοεμβρίου 2009

Αυτό που δεν είμαι εγώ.... της Λίτσας Καραμπίνη (ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΜΟΣ)

Όλοι πλέον ξέρετε φαντάζομαι ότι όταν γράφω δεν διαβάζω τίποτα απολύτως! Το συγκεκριμένο βιβλίο το διάβασα το καλοκαίρι όμως και είχα κρατήσει στον υπολογιστή μου αυτή την κριτική για να την αναρτήσω κάποια στιγμή! Δευτέρα σήμερα, σε καινούριο μήνα, έκανα μια εκκαθάριση στον υπολογιστή και.... ιδού η ανακάλυψη! όπως ακριβώς την έγραψα τότε!
"Ένα εξαιρετικό βιβλίο έπεσε στα χέρια μου αυτές τις μέρες και το διάβασα απνευστί! Μια περίεργη αλλά όμορφη ιστορία γραμμένη από μια συγγραφέα που διαβάζω για πρώτη φορά έργο της. Λίτσα Καραμπίνη και «Αυτό που δεν είμαι εγώ».
Σε μια φτωχή οικογένεια με άλλα δύο κορίτσια, έρχονται άλλα δύο δίδυμα να προστεθούν. Η γιαγιά, από την πλευρά του πατέρα, που «φιλοξενεί» την οικογένεια, από την πρώτη στιγμή θα ξεχωρίσει τα δύο μωρά που κατά τα άλλα είναι πανομοιότυπα και θα θελήσει να διώξει από την οικογένεια το πιο κλαψιάρικο. Βρίσκει μάλιστα και την οικογένεια που θα το υιοθετήσει και ήμερα παράδοσης θα οριστεί η βάφτιση των δύο παιδιών. Αλλά θα επικρατήσει πανικός καθώς εκείνη την ημέρα ο παππούς θα πεθάνει μέσα στην εκκλησία και την ώρα της βάφτισης. Ποια είναι η Κατίνα και ποια η Άννα; Στον παραλογισμό της γιαγιάς ο ιερέας δέχεται να γράψει στα πιστοποιητικά, ότι και τα δύο παιδιά πήραν τα ίδια ονόματα. Κατίνα και Άννα…. Κατιάννα λοιπόν για δυο κορίτσια που χωρίζονται. Και από εκεί αρχίζει το μαρτύριο των δύο κοριτσιών που το άλλο τους μισό είναι πάντα προς αναζήτηση… Η πρώτη Κατιάννα, θα ζει με την γιαγιά που τη θεωρεί κακορίζικη και το φωνάζει διαρκώς. Η δεύτερη… αλήθεια πώς ζει η δεύτερη; Παρ’ όλο που η πρώτη Κατιάννα πιστεύει πως ζει μια ζωή που να ταιριάζει στην καλότυχη αδελφή της, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ένα ατύχημα, θα φέρει κοντά τις δύο δίδυμες, για λίγο η Κατιάννα νούμερο ένα θα γίνει η Κατιάννα νούμερο δύο και τότε θα διαπιστώσει πολλά και θα θυμηθεί ακόμα περισσότερα.
Εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο και πολύ καλογραμμένο Την κυρία Καραμπίνη την είδα σχετικά πρόσφατα στην παρουσίαση του βιβλίου «Καθρέφτες στο χώμα» του Νίκου Διακογιάννη, στο πατάρι του Αρμού και απ’ όσο κατάλαβα, πρόκειται για έναν πολύ γλυκό άνθρωπο. Διαβάζοντας το βιβλίο της διαπίστωσα ότι είναι και εξαιρετικά ταλαντούχα. Επιτέλους δε, ο Αρμός κατάργησε το πολυτονικό που δεν είχε νόημα να υπάρχει σε βιβλία σύγχρονων συγγραφέων. Το εξώφυλλο το βρήκα ευρηματικό, αν και λίγο ψυχρό, αλλά τι να το κάνεις το εξώφυλλο, το ξεχνάς όταν διαβάσεις το βιβλίο, που έχει πολλά να πει. Οι ανθρώπινες σχέσεις, η έλλειψη επικοινωνίας, ο πόνος, το δίλημμα της ψυχής, αυτό το σταυροδρόμι που όλοι μας έχουμε βρεθεί προσπαθώντας να βρούμε την σωστή κατεύθυνση στη ζωή μας, όλα, είναι εκεί, σ’ αυτό το βιβλίο που θα σας αρέσει είμαι σίγουρη…. Χαρακτήρες με ψυχές τραυματισμένες που κάνουν λάθη, αλλά τελικά βρίσκουν το σωστό μονοπάτι, παιδικά τραύματα που ματώνουν στην ενήλικη ζωή και ο πόνος γιγαντώνεται, θολώνει την λογική. Ανθρώπινο βιβλίο, να ο χαρακτηρισμός που του ταιριάζει…. "
ΥΓ: Θεωρώ ότι ο Αρμός πρέπει κάτι να κάνει με το σύστημα προώθησης καλών συγγραφέων και αξιόλογων βιβλίων, γιατί αδικεί εαυτόν και αλλήλους….. Σπάνια βρίσκω βιβλία του στα βιβλιοπωλεία.. Ίσως χρειαστεί να το παραγγείλετε αλλά αξίζει τον κόπο. Είναι κρίμα να χάνονται καλά βιβλία και καλοί συγγραφείς επειδή ένας εκδότης δεν ξέρει τι να κάνει με τον θησαυρό που έχει στα χέρια του! Τα ίδια έκανε και με τον Νίκο Διακογιάννη που τώρα αναζητεί καινούρια εκδοτική στέγη και πολύ καλά κάνει!




Λίγα λόγια για την συγγραφέα (από την ίδια):


"Γεννηθήκαμε στο Κυριάκι το 1951 ο δίδυμος αδελφός μου κι εγώ, τη στιγμή που η μάνα μας άφησε την τελευταία της πνοή. Φιλοξενηθήκαμε στον θάλαμο 10 του Δημοτικού βρεφοκομείου Αθηνών. Υιοθετήθηκα στην Αθήνα από τους καινούριους μου γονείς και δεν αντάμωσα ποτέ ξανά τον δίδυμο αδελφό μου. Στα σαράντα πέντε μου χρόνια με τρεις ληξιαρχικές πράξεις γεννήσεως, μία θανάτου και βαφτισμένη δύο φορές ακολουθώντας της αντίστροφη πορεία, βρήκα τις ρίζες μου, τ' αδέλφια μου, τους τάφους των γονιών μου"

Η Λίτσα Καραμπίνη έχει εκδώσει επίσης από τις εκδόσεις Αρμός, τα εξής βιβλία:
  • Κορίτσια με καλή ανατροφή
  • Από πού πάνε για τον παράδεισο;
  • Γεννημένη ξανά.
  • Παραμύθι από χώμα και νερό.
  • Τρεις μοναξιές και μια ληστεία.

Δέχεται επισκέψεις καθημερινά στο: http://bibliobakouria.pblogs.gr

από κει αντιγράφω και μια πολύ όμορφη φράση της: " Με πονάνε τα βιβλία μου. Όχι εκείνα που κάποτε θα γίνουνε πολτός, αλλά εκείνα, τα αδιάβαστα, που θα ξεμείνουνε μπακούρια σε σκονισμένα ράφια..."

23 Οκτωβρίου 2009

ΜΗΤΕΡΑ ΣΤΑ ΠΡΟΘΥΡΑ ΝΕΥΡΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ!


Πολύ θέλω να μοιραστώ τον πόνο μου και με άλλες μητέρες! Δεν μπορεί να είμαι μόνο εγώ έτοιμη να πάθω νευρικό κλονισμό επειδή όταν ήμουν νέα, έκανα το λάθος να γεννήσω γιο! Λεβέντης, δεν λέω…Καμάρι σκέτο…Λατρεία απεριόριστη….Αλλά και μπελάς!
Δεν θέλω να σας μπερδέψω, ούτε να σας κουράσω. Τον πόνο μου θέλω κάπου να πω, μου βρέθηκε πρόχειρο το μολύβι και το χαρτί, βρήκα διέξοδο…. Γιατί τον έκανα, δεν το αρνούμαι! Ούτε ξεχνάω τη χαρά που έκανα, σαν γνήσια Ελληνίδα μάνα, που έκανα γιο και καλά να πάθω αφού δεν ρώτησα! Διότι το λένε καθαρά : «Δεν ήξερες! Δεν ρώταγες;»
Γερός να είναι ο κανακάρης μου αλλά με παίδεψε και με παιδεύει και έχω την βεβαιότητα ότι θα συνεχίσει να το κάνει ώσπου να βαρεθεί!
Πρώτα ήταν η βρεφική ηλικία, άντε και την περάσαμε, ας πούμε καλά. Πείναγε κάθε δύο ώρες, αλλά όταν τον τάιζες το έκλεινε το στοματάκι και ησυχάζαμε για καμιά ώρα το πολύ! Εγώ και τ' αγροκτήματα ΑΡΟΖΑ έπρεπε να παράγουν τόσο γάλα για να χορτάσει το πουλάκι μου!
Μετά ήταν η παιδική ηλικία, δυσκόλεψαν τα πράγματα, γιατί μας βγήκε υπερκινητικό το χρυσό μου και βρέθηκα να σπάω το κατοστάρι για να το προλάβω πριν κατεδαφίσει ότι έβρισκε στο δρόμο του! Εκείνον τον Τιραμόλα των παιδικών κόμικς πολύ τον ζήλεψα εκείνη την εποχή που γινόταν λάστιχο και τα προλάβαινε όλα... τώρα που το σκέφτομαι, ίσως να με ζήλευε εκείνος αν έβλεπε πόσα προλάβαινα και πόσα έφτανα!
Δώσαμε-πήραμε, το βάλαμε στο σχολείο! Ανάσανα η γυναίκα ή έτσι νόμισα γιατί γρήγορα βεβαιώθηκα ότι πλανήθηκα πλάνη οικτρά! Μια φορά την εβδομάδα, για να μη σας πω δύο και με πείτε υπερβολική, με καλούσε η δασκάλα για να μου απαριθμήσει τα κατορθώματα του Διγενή μου που ήταν…. αναρίθμητα! Κακός δεν ήταν….Όχι! Είχαν να το κάνουν όλοι με την καλοσύνη και την ευγένειά του. Έκανε ότι έκανε το αφιλότιμο, το παραδεχόταν και ζητούσε συγνώμη! Αφοπλιστικός! Αλλά και μπελάς!
Δεν έφταναν όλα τ’ άλλα είχε και ένα άλλο…τώρα προσόν να το πω, ως ελάττωμα να το χαρακτηρίσω, τι να σας πω κι εγώ, μάνα είμαι! Γεροδεμένος από μωρό, με απίστευτη δύναμη στα χέρια, γινόταν δημόσιος κίνδυνος για όλα τ’ άλλα παιδιά και μόνο που αποφάσιζε να παίξει! Σου λέει η δασκάλα, το λύκο με το αρνάκι έπαιζαν στο μάθημα της γυμναστικής και κάνοντας το λύκο, έπεσε πάνω στα χέρια των παιδιών να σπάσει την αλυσίδα για να πιάσει το έρημο το αρνί και λίγο έλειψε να τα στείλει στο νοσοκομείο με κατάγματα τα αθώα βρέφη!
Η ώρα του διαβάσματος, υπήρξε ένα μαρτύριο για μένα! Αυτή την αντιγραφή, τη μίσησε, την ορθογραφία τη σιχάθηκε, τα μαθηματικά να μην πω πού τα είχε και τα έχει γραμμένα και γενικά ότι είχε σχέση με τα μαθήματα, τον άφηνε παντελώς αδιάφορο!
Πώς τώρα, ένα τέτοιο παιδί, με το που έμαθε ανάγνωση, χάθηκε στον κόσμο του βιβλίου, του εξωσχολικού να συνεννοούμαστε, δεν το κατάλαβα ποτέ! Η δασκάλα του που ήταν υπεύθυνη για την δανειστική βιβλιοθήκη του σχολείου με κάλεσε για να μάθει τι κάνει ο γιος μου όλα αυτά τα βιβλία που παίρνει και έφριξε η γυναίκα, όταν έμαθε ότι τα διάβαζε! Πέντε βιβλία την εβδομάδα ήθελε το καλό μου αγόρι, αλλά έτσι και έπρεπε να μάθει απέξω έστω και δύο σειρές ορθογραφία, έβγαζε αναφυλαξία!
Την αντιγραφή την κάναμε με δόσεις γιατί ίδρωνε, οι φλέβες στο λαιμό πετάγονταν να σπάσουν, η καρέκλα ξαφνικά έβγαζε καρφίτσες, η κοιλιά του τον πονούσε, μετά ο πόνος πήγαινε στ’ αυτί , ύστερα μετακόμιζε στο κεφάλι και στο τέλος καταλήγαμε σε δάκρυα και καυγάδες! Μαρτύριο! Και για εκείνον και για μένα την δόλια μάνα, που έπαιρνα το πλεκτό μου και καθόμουν απέναντί του γιατί αλλιώς θα έβγαζε το υπόλοιπο του βίου του αναλφάβητος!
Τα χρόνια πέρασαν. Θα μου πείτε: «Βελτίωση είδες;» Καμιά! Δεν ξέρω άλλο μαθητή του γυμνασίου που να διάβαζε παρέα με την μανούλα! Κι όταν λέμε παρέα, δεν λέμε υπερβολές! Για να καταλάβετε, τις ασκήσεις των μαθηματικών, μαζί τις λύναμε, ο καθένας στο τετράδιό του και μετά τις συγκρίναμε! Εγώ που τις εξισώσεις δεν τις είχα και σ’ εκτίμηση όταν πήγαινα σχολείο, τις έμαθα να τις λύνω σαν σταυρόλεξο και μου άρεσαν κιόλας!
Τα πράγματα όμως δεν ήταν τόσο απλά, γιατί στο μεταξύ είχα κάνει κι άλλο παιδί, την κόρη μου, που πήγαινε κι αυτή σχολείο και ήθελε τη βοήθειά μου το καημένο! Εκεί παρατηρήθηκε το εξής φαινόμενο: Μόλις άφηνα τον γιο για να κοιτάξω την κόρη, οι βαθμοί του πρώτου, κατρακυλούσαν στα δέκα έξι τάρταρα! Μόλις έπιανα το γιο κατρακυλούσε η μικρή και τι να κάνω εγώ μια απλή μητέρα; Πώς να γίνω βιονική; Και μετά σου λένε επικίνδυνη η κλωνοποίηση! Εμένα να ρωτήσουν!
Τώρα που μιλάμε, ο γιος μου είναι στην εφηβεία…Ουδέν σχόλιο; Νομίζετε!
Πρώτα μας κτύπησαν την πόρτα τα νεύρα, μετά η μαγκιά και τέλος ξέρετε…αυτό το ύφος της Αλίκης Βουγιουκλάκη στην Αστέρω! «Ποιος είμαι», «πού πάω», «τι θέλω τώρα» και άλλα τέτοια αφηρημένα.
Να του δίνεις τα σκουπίδια να τα βγάλει έξω και να τα βρίσκεις μέσα στην παπουτσοθήκη!
Να του ζητάς ένα ποτήρι νερό και να σου φέρνει την μπογιά των παπουτσιών! Προσφάτως ακόμα, έφτιαχνα τυρόπιτα και επειδή ήταν δίπλα μου, του έδωσα το τυρί να το βάλει στο ψυγείο. Τρεις ώρες το έψαχνα για να το ανακαλύψω εντελώς τυχαία στο ντουλάπι του μπάνιου, ανάμεσα στα σαπούνια και τα σαμπουάν!
Στο σπίτι δε, ένα τρελοκομείο, διότι έχουμε και τον μπαμπά μας!
Δεν ξέρω τι γνώσεις έχετε από αγροτική ζωή, αλλά εγώ έμαθα ότι δυο κοκόρια δεν χωράνε στο ίδιο κοτέτσι! Ε, τα ίδια και στο σπίτι μου! Ο μπαμπάς άντρας, ο γιος σχεδόν άντρας και οι δύο μαζί ισχυρογνώμονες, τρέχα εσύ μάνα της Πίνδου να κρύψεις τα πυρομαχικά μην γίνει το σπίτι ολοκαύτωμα του Αρκαδίου!
Οι αφορμές δε, γελοίες! Ο γιος μου δεν εννοεί να δέσει τα κορδόνια στις αρβύλες του, γιατί είναι λέει μόδα! Ο άντρας μου αδυνατεί να κατανοήσει τι είδους μόδα είναι αυτή που μέσα στην πρώτη εβδομάδα, κάνει τα παπούτσια να μοιάζουν λες και έχει περάσει από πάνω τους τρένο, έτσι στραβοπατημένα που μοιάζουν! Το αποτέλεσμα; Καυγάς για δύο ρημάδια κορδόνια!
Και να ήταν μόνο αυτό; Όχι βέβαια! Πρώτη αιτία καυγά το κινητό! Ποιος κακούργος και γιατί τ’ ανακάλυψε τα καταραμένα; Για να υπάρχει εμπόλεμη κατάσταση σε κάθε ελληνικό σπίτι! Την ημέρα μάλιστα που έρχεται ο λογαριασμός κρύβω κάθε αιχμηρό αντικείμενο γιατί ο καταστροφέας φροντίζει να φέρνει στα όριά του τον άντρα μου και πατέρα του! Εδώ που τα λέμε, δεν έχει και άδικο η κολόνα του σπιτιού μου, γιατί ο λογαριασμός του κινητού πάντοτε φέρνει ζαλάδα! Ένα θα σας πω για να καταλάβετε το δράμα μου: Πρόσφατα χάλασε το κινητό του μικρού και ο άνθρωπος που το έφτιαξε μας είπε ότι στην κυριολεξία λίγο ακόμα και θα έπαιρνε φωτιά από τα μηνύματα! Είχαν μπλοκάρει τα κυκλώματα! Νέος κύκλος επεισοδίων στο σπίτι, αντίο ηρεμία και εγώ, η ηρωική μάνα, να εκτελώ χρέη κυματοθραύστη!
Και δεν φτάνει που περνάμε τα μαρτύρια του Κυρίου με τον κανακάρη μας, έχουμε και τους φίλους, τις φίλες και τους έρωτες! Η μία είναι ερωτευμένη και παίρνει χάπια. Τη δύσκολη στιγμή παίρνει τον γιο μου να του ανακοινώσει με καμάρι ότι αυτοκτόνησε λες και ανακάλυψε την διάσπαση του ατόμου! Ο άλλος από ερωτική απογοήτευση, ήπιε και μέθυσε, πήρε το αυτοκίνητο του μπαμπά και του ίσιωσε τις γωνίες στη μάντρα του γείτονα η οποία μάντρα μετά από αυτό που πέρασε, έχει το κακό της το χάλι, το δε αυτοκίνητο να μην το γνωρίζει η αυτοκινητοβιομηχανία του και φυσικά πήρε τον γιο μου να του το ανακοινώσει!
Όσο για τους έρωτες, ξέρετε τη λαϊκή παροιμία που λέει: « Ήταν που ήταν στραβό το κλίμα, το έφαγε και ο γάιδαρος»! Όλα τα παραπάνω που ήδη ανέφερα, γίνονται χειρότερα. Η αφηρημάδα του μας οδηγεί στην τρέλα οικογενειακώς!
Αφήστε που σε μια τέτοια περίπτωση, εκτός από το κινητό τηλέφωνο, παίρνει φωτιά και το σταθερό! Την προηγούμενη εβδομάδα ακόμα, έφτασα στην παράνοια και ήταν η μέρα Κυριακή. Μια μέρα είναι αυτή που είμαστε όλοι σπίτι, το τηλέφωνο κτυπούσε χωρίς υπερβολή κάθε τέταρτο! Και πώς να καλύψω τα….ακάλυπτα από τον άντρα μου, που σε κάθε νέο κουδούνισμα, τον έβλεπα και μου άλλαζε χρώμα; Γιατί τις καθημερινές λείπει και εγώ ότι προλαβαίνω κρύβω! Τι να κάνω; Μάνα είμαι, έχω το ακαταλόγιστο!
Εκείνη την μέρα όμως, είναι σπίτι! Πού να τον στείλω για να γλιτώσει το εγκεφαλικό; Γιατί όταν ο άνθρωπος πάει από το κόκκινο στο μελιτζανί, δεν μπορεί! Είναι σε κίνδυνο!
Μετά από το τριακοστό έκτο κουδούνισμα, ο άντρας μου σηκώνεται με αγανάκτηση, αρπάζει το τηλέφωνο, τώρα λέω θα βάλει σημάδι τον τοίχο και θα τρέχω για καινούρια συσκευή και το δίνει στο καμάρι μας με τα μαλλιά όρθια από τα νεύρα, γιατί το παθαίνει κι αυτό όταν νευριάζει και του λέει:
- Πάρτο! Κι αν καμιά φορά κτυπήσει και είναι, κατά λάθος για μας, μας το δίνεις!
Ανάσανα η μάνα….. στο παρά πέντε γλιτώσαμε τον εμφύλιο….
Όχι όμως ότι θα τον αποφύγουμε, γιατί μεγαλώνει και η μικρή…..Μπαίνει κι αυτή στην εφηβεία και οι μάχες γίνονται ανάμεσα στα δύο αδέλφια! Σας το λέω και να το ξέρετε, πάνω από μια συσκευή τηλεφώνου θα χυθεί το αδελφικό το αίμα μέσα στο σπίτι μου!
Κάποιος σοφός είπε κάποτε « Τα παιδιά είναι ευτυχία!» και ο άντρας μου συμπλήρωσε: « Ναι! Όταν κοιμούνται!»….Θα συμφωνήσω! Τα πουλάκια μου, αγγελούδια είναι στον ύπνο τους! Στον ξύπνιο τους όμως…..δώσε μου Θεέ μου υπομονή να βγάλω και τούτη την μέρα! Ειδικά με τον γιο μου, γιατί εδώ που τα λέμε, η μικρή δεν προλαβαίνει να κάνει τίποτα! Τα κάνει όλα ο μεγάλος…..αλλά και να θέλω, δεν μπορώ να πω κουβέντα, μην μυριστεί τίποτε ο σεβαστός του γεννήτορας και σύζυγός μου και ξεκινήσουν νέες εχθροπραξίες!
Πού να τολμήσω η βαριόμοιρη να μιλήσω για το δωμάτιό του που κάθε φορά που μπαίνω, νομίζω ότι πέρασε ή τυφώνας ή κλέφτης και το έκανε έτσι άνω κάτω;
Πού να μπορέσω να μιλήσω, για τα ρούχα που τρομάζω να τα ξεχωρίσω έτσι όπως ρίχνονται στη ντουλάπα πλίνθοι κέραμοι, ατάκτως ερριμμένοι;
Άσε πια το χρώμα! Το ανοιχτότερο χρώμα σ’ αυτή τη ντουλάπα είναι το μαύρο! Τι μόδα κι αυτή; Λες και όλη η νεολαία πενθεί!
Το αντιπαρέρχομαι όμως με αξιοπρέπεια όπως και όλα τα υπόλοιπα.

Δεν μπορεί! Θα μεγαλώσει!

Δεν μπορεί! Θα στρώσει! (;)

15 Οκτωβρίου 2009

30 χρόνια εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.....

Κάπως καθυστερημένα, αυτή είναι η αλήθεια κάνω αυτή την ανάρτηση, αλλά περίμενα τις φωτογραφίες! Βλέπετε ακόμα έχω την κακή συνήθεια να μην παίρνω κάμερα μαζί μου και περίμενα τις επίσημες από τον εκδότη μου!
30 Σεπτεμβρίου λοιπόν, η επίσημη δεξίωση για τα γενέθλια αυτού του εκδοτικού οίκου, που τα τελευταία χρόνια κρατάει μια σταθερά ανοδική πορεία στα εκδοτικά δρώμενα....
Η βραδιά είχε λάμψη, είχε ομορφιά , αλλά κυρίως είχε ψυχή! Θερμά συγχαρητήρια στην Πόπη Γαλάτουλα, την υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων των εκδόσεων που είχε την ευθύνη για ότι όμορφο ζήσαμε εκείνο το βράδυ....

Ο Θάνος Ψυχογιός μας υποδέχεται έναν έναν και αυτή είναι φυσικά μια αναμνηστική φωτογραφία....

Αμέσως μετά ένα δροσιστικό κοκτέιλ σαμπάνιας μας υποδέχεται και μας περιμένει η θέση μας για να παρακολουθήσουμε την επετειακή ταινία που δημιουργήθηκε ειδικά για εκείνη την βραδιά....
Ανάμεσα στον κόσμο όλοι οι συγγραφείς των εκδόσεων αλλά και φίλοι από άλλους εκδοτικούς οίκους. Ανάμεσά τους η Αναστασία Καλλιοντζή, η Κατερίνα Λέκκα, η Εύα Ομηρόλη και άλλοι, που μου διαφύγουν! (Είμαι διάσημη για την αφηρημάδα μου!) Πολλοί βιβλιοπώλες επίσης τίμησαν με την παρουσία τους την ξεχωριστή βραδιά.
Εδώ παρακολουθούμε εκτός απ' την ταινία, την συγκινητική ομιλία του κ. Ψυχογιού, αλλά και του γιου του Χάρη που ήρθε από την Αμερική ειδικά για εκείνο το βράδυ. Δεύτερος από αριστερά ο παππούς Ψυχογιός που χειροκροτεί συγκινημένος τον γιο του και τα εγγόνια του, να κρατούν γερά το τιμόνι για την άνοδο....

Σειρά είχαν οι βραβεύσεις....
Γιώργος Πολυράκης, Κώστας Καρακάσης και εγώ για το ποτάμι μου....

Ήταν μια συγκινητική στιγμή για μένα, όπως και για τους άλλου βραβευμένους γιατί δεν υπάρχει πιο σημαντική στιγμή, από αυτή που οι συνεργάτες σου αναγνωρίζουν την προσφορά σου στον τομέα σου.... Βέβαια δεν περίμενα αυτό το βραβείο για να το μάθω, ούτε και ο εκδότης μου για να μου το πει.... Ξέρει και ξέρω, πόσο πολύ σεβόμαστε, αγαπάμε και εκτιμάμε ο ένας τον άλλον....



Αυτά περίπου είπα εκείνο το βράδυ....

"Αυτό το βιβλίο, το ποτάμι, δεν μου το συγχώρησαν πάρα πολλοί… Μιλάω για βιβλιοκριτικούς, ειδήμονες και μη, ακόμα και ομότεχνους… Ευτυχώς το λάτρεψαν χιλιάδες άλλοι… Οι αναγνώστες….
Κάποιοι, είχαν το θράσος να πουν ότι η Μαντά έσωσε τον Ψυχογιό στη μετά Χάρι Πότερ εποχή…. Το έλεγαν μπροστά μου, με προκαλούσαν να το παραδεχτώ… Εγώ ξέρω όμως, ότι οι εκδόσεις Ψυχογιός θα υπήρχαν και θα υπάρξουν και χωρίς την Μαντά…. Η Μαντά ίσως να μην υπήρχε αν δεν ήταν ο Θάνος Ψυχογιός…
Κύριε Θάνο, εσείς και εγώ, μοιραζόμαστε ένα μυστικό και νομίζω ότι ήρθε η ώρα να το αποκαλύψω… Εσείς πιστέψατε σε μένα όταν πέρασα το κατώφλι σας με το Βαλς στην αγκαλιά και εγώ… εγώ έθεσα εαυτόν στα χέρια σας. Στρατιώτης από την πρώτη στιγμή και δεν αμφισβήτησα ποτέ τις εντολές των ανθρώπων σας. Κλείνοντας θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους πωλητές μας… Σε όλους μαζί και σε καθέναν ξεχωριστά… Όχι φυσικά για το ποτάμι, αλλά για το Βαλς… Τότε που προώθησαν την Μαντά που δεν την ήξερε κανείς, τότε που έδωσαν για μένα τον δικό τους αγώνα.... ευχαριστώ από την καρδιά μου για όσα κάνατε…. Ευχαριστώ από την καρδιά μου τις εκδόσεις Ψυχογιός για την σημερινή τιμή….
"

Ακολούθησε η Νίνα Ψυχογιού, που πριν την κοπή της τούρτας, παρουσίασε όλου τους συνεργάτες, όλους όσους δουλεύουν "πίσω από τα φώτα" αλλά κάνουν σπουδαία δουλειά: επιμελητές, υπεύθυνους πωλήσεων, πωλητές, δημιουργούς εξωφύλλων, όλους!
Και μετά η τούρτα....
Ήταν μια πολύ όμορφη στιγμή καθώς το ζεύγος είχε δίπλα του, ενεργά μέλη των εκδόσεων και τα τρία τους παιδιά: Χάρη, Νίκο και Πένη..... Δίνουν καθημερινά μαζί με τους γονείς τους, τον αγώνα γι αυτή την ανοδική πορεία που όλοι καμαρώνουμε.....



Και το πάρτυ......


Γιάννης Κουτσομύτης, Στράτος Τζώρτζογλου, καλοί και αγαπημένοι φίλοι μαζί με την Πόπη Γαλάτουλα.... (αυτή κι αν είναι αγαπημένη....)


Οι παρακάτω φωτογραφίες "κλεμμένες" από την Τζιρίτα! (αυτή είναι ρεπόρτερ, όχι εγώ...)

Ελένη Τσαμαδού, Σοφία Βόικου, Μαρία Τζιρίτα















Μαρία Τζιρίτα- Αναστασία Καλλιοντζή

12 Οκτωβρίου 2009

Κεφαλλονιά (Μέρος πρώτον)

Επιστροφή στα πάτρια, μετά από ένα τριήμερο που πέρασε στην μαγική Κεφαλλονιά. Πλούσιο υλικό από αυτή την μικρή περιοδεία, αλλά και πλούσια τα αποθέματά του στις καρδιές μας.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή....
Ημέρα πρώτη: Αναχώρηση από Κυλλήνη νωρίς το μεσημέρι, άπαντες παρόντες! Καλεσμένοι συγγραφείς: Κώστας Καρακάσης και Λένα Μαντά. Ο πρώτος για προσκύνημα στα πάτρια εδάφη της Αθηνάς του και η γράφουσα, πρώτη επίσκεψη στο νησί για να γνωρίσει ομορφιές και όμορφους ανθρώπους.....


Πόρος Κεφαλλονιάς


Εκεί ήταν που λίγο δυσκολευτήκαμε, καθώς δεν ξέραμε ότι από Αργοστόλι έχει καράβι κάθε μισή ώρα για Ληξούρι και κάναμε ολόκληρο κύκλο, αλλά η αλήθεια είναι ότι έτσι μας δόθηκε η ευκαιρία να δούμε και λίγο το νησί και τα όμορφα χωριουδάκια του, δεδομένου ότι τις επόμενες μέρες το μόνο που δεν θα είχαμε ήταν χρόνο για τουρισμό! Το απόγευμα φτάσαμε στο Ληξούρι και στην παραλία Ξι όπου βρισκόταν το πολύ όμορφο συγκρότημα KEFALLONIA PALLAS που θα μας φιλοξενούσε. Η παραλία Ξι, πήρε το όνομά της, όπως μας είπε ο κ. Μάκης Ευαγγελάτος, ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου, από το σχήμα της παραλίας, που μοιάζει με το γράμμα ξι....

Πάρτε μια μικρή γεύση από τον μικρό παράδεισο που μας φιλοξένησε τρεις μέρες και οτι κι αν σας πω είναι λίγο, για την ευγένεια του κ. Ευαγγελάτου που μας σκλάβωσε κυριολεκτικά με όσα μας προσέφερε στο πανέμορφο χώρο που έχει δημιουργήσει....

Το βραδάκι βρεθήκαμε στο Ληξούρι, όπου μας περίμενε η Ιακωβάτειος βιβλιοθήκη... Ένα υπέροχο κτήριο με ζωντανό το πλούσιο παρελθόν του στον διάκοσμο και στην ατμόσφαιρα...Η υποδοχή ήταν συγκινητική, η εγκαρδιότητα και η αγάπη φανερή στα μάτια των ανθρώπων που μας περίμεναν... Ορισμένες φορές, τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν τα συναισθήματα.. Λίγα λόγια για τον Έρωτα και και το ποτάμι, αλλά την τιμητική της είχε η Αθηνά σαν Κεφαλλονίτισσα.... Ο κόσμος μετά το τυπικό μέρος της παρουσίασης όμως, θέλησε να μιλήσει μαζί μας και η εκδήλωση κράτησε πάνω από δύο ώρες!

Μια μικρή άποψη της βραδιάς.

Στην δεύτερη φωτογραφία η κ. Πόπη Γαλάτουλα, υπεύθυνη Δημοσίων σχέσεων των εκδόσεων ΨΥΧΟΓΙΟΣ μας παρουσιάζει....

Η επόμενη μέρα, ξεκίνησε ευτυχώς όχι πολύ πρωί. Στις δύο με περίμενε στον ραδιοφωνικό σταθμό Ionian Galaxy η κυρία Γιώτα Σιούτη με την οποία είχα μια από τις ωραιότερες συνεντεύξεις μου!



Σαν στο σπίτι μου!






Το απόγευμα βρεθήκαμε στο βιβλιοπωλείο της Σάμης ΜΑΜΟΥΘ που δεχτήκαμε την ζεστή φιλοξενία του Νίκου και των ανθρώπων του...



Ο κ. Καρακάσης παρών, παντού και πάντα!


Επί το έργον με νεαρή θαυμάστρια.








Τελευταία μέρα στην Κεφαλλονιά και το μεσημέρι συνέντευξη στο Ράδιο Cosmos με τον κ. Αλοϊσιο. Παρούσα η υπεύθυνη προγράμματος, η γλυκιά Μαρία Φουντά.... Να είσαι καλά Μαράκι και ευχαριστώ για όλα.....
Το απόγευμα μας περίμεναν στο βιβλιοπωλείο Σταματελάτου Στο Αργοστόλι... Τι να πω για την Χρύσα και τον Μάκη τον άντρα της; Δύο θαυμάσιοι άνθρωποι που είχαν δουλέψει πολύ για να πετύχει η βραδιά με προσέλευση 300(!) ατόμων! Έχω την βεβαιότητα οτι θα τα ξαναπούμε με ένα... Τελευταίο τσιγάρο τον Μάιο!


Κουβεντούλα με τις αναγνώστριες.... Η πιο μικρή μου... αναγνώστρια φαίνεται δεξιά, ντυμένη σε αρμονία με τον έρωτα στα ροζ....





Αρχίζει η προσέλευση....







Το τελευταίο βράδυ το περάσαμε με τον κ. Ευαγγελάτο όπου ολοκλήρωσε την υπέροχη φιλοξενία του, με ένα γεύμα όπου κυριάρχισε το κέφι και τα...ανέκδοτα.... Ο Γιώργος είναι πάντα ασυγκράτητος και ανεξάντλητος! Κλείσαμε την βραδιά μ' ένα μπουκάλι σαμπάνιας... Βλέπετε είχαμε γενέθλια εις διπλούν! Καρακάσης και Ευαγγελάτος μαζί! (Αλλά όχι στα χρόνια, να εξηγούμεθα! Ο κύριος Καρακάσης είναι σαφώς.....μικρότερος!)

Η επομένη ήταν μέρα επιστροφής μ' ένα μικρό διάλειμμα....






Να μην σβήσουμε και κεράκια;



Και εδώ κλείνει αυτή η ανάρτηση.... Η επόμενη θα είναι με φωτογραφικό υλικό από την Κεφαλλονιά.... Φύγαμε και αφήσαμε πίσω φίλους που μας λείπουν ήδη.... Κι επειδή δεν μ' αρέσουν οι αποχαιρετισμοί λέω μόνο... Καλή αντάμωση!

25 Σεπτεμβρίου 2009

Η επέτειος.....

Και ενώ το νέο βιβλίο "τρέχει" σε βαθμό που δεν προλαβαίνει ο υπολογιστής και τα πλήκτρα του, να καταγράψουν όσα δημιουργεί το μυαλό μου, θυμήθηκα τις blog ιστορίες που είχα πει ότι ήθελα να συγκεντρώσω από το παλιό στο νέο ιστολόγιο....


Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ……..

Η καφετιέρα έβγαζε τους γνώριμους ήχους της, η φρυγανιέρα είχε πετάξει από ώρα τις χρυσαφένιες φέτες του ψωμιού και το γάλα ήταν ήδη έτοιμο….με σοκολάτα γιατί ο Άλκης και η Χριστίνα, τα παιδιά της, δεν το έπιναν άσπρο…..
Άναψε το φως της κουζίνας….. Πώς να θεωρήσεις ότι μια νέα μέρα ξεκίνησε με τέτοιο σκοτάδι; Θα έριχνε καρεκλοπόδαρα….και έπρεπε να πάει να ψωνίσει σήμερα…Το βράδυ είχαν τραπέζι στους γονείς της και τα πεθερικά της….Δέκα επτά χρόνια γάμου έκλειναν σήμερα και ήταν συνήθεια από τον πρώτο χρόνο το οικογενειακό τραπέζι……
Η οικογένεια μαζεύτηκε για το πρωινό. Με το ζόρι η λέξη «καλημέρα». Πήραν τις θέσεις τους όπως πάντα αμίλητοι…..Έξω η βροχή άρχιζε με κέφι…… Κοίταξε τα παιδιά της. Ο Άλκης έτρωγε με όρεξη. Η Χριστίνα έμοιαζε αφηρημένη. Ο Χρήστος ο άντρας της, κοίταζε κάτι χαρτιά του μεγάλου λογιστικού του γραφείου….
- Θ’ αργήσεις απόψε; τον ρώτησε και κείνος την κοίταξε με βλέμμα αφηρημένο.
- Ίσως….Γιατί ρωτάς;
Άρα το είχε ξεχάσει……
- Έχουμε τραπέζι στους γονείς σου και στους δικούς μου απόψε….το ξέχασες;
- Τραπέζι; Στα καλά καθούμενα; Πώς σου ήρθε ρε γυναίκα;
Δεν θα του το έλεγε….Δεν θα ήταν εκείνη που θα του υπενθύμιζε ότι μια τέτοια μέρα πριν δέκα επτά χρόνια, νόμισε ότι θα συναντούσε την ευτυχία ντυμένη στα λευκά…..
- Όπως κι αν μου ήρθε, το βράδυ έχουμε τραπέζι….του απάντησε ήσυχα.
- Καλά….θα δω τι θα κάνω, αλλά μην με περιμένεις πριν από τις δέκα!
Το σπίτι άδειασε. Τα παιδιά στο σχολείο, ο Χρήστος στη δουλειά και κείνη μόνη, μ’ ένα φλιτζάνι ζεστό καφέ στα χέρια, για να συγκεντρώσει δυνάμεις. Μέσα στη σιωπή του σπιτιού της, η βροχή που έπεφτε έξω, ακουγόταν σαν εκκωφαντικός θόρυβος. Ακόμα κι έτσι όμως, μπορούσε να σκέφτεται….να θυμάται….
Γνώρισε τον άντρα της όταν ήταν μόλις είκοσι δύο χρονών και δούλευε σαν πωλήτρια σ’ ένα κατάστημα με ανδρικά ρούχα. Εκείνος ήταν τριάντα και συνέχιζε μ’ επιτυχία το λογιστικό γραφείο του πατέρα του. Ντυνόταν πάντα όμορφα και ακριβά….
Την μάγεψε από την αρχή….Ήταν καλοφτιαγμένος, ευγενικός, ήξερε να μιλάει όμορφα….
Αλήθεια….πάντα ήταν το δυνατό του σημείο η συζήτηση…..τουλάχιστον τότε…..Την πήγαινε σε ακριβά εστιατόρια, σε εξεζητημένα μπαράκια και αυτό κράτησε ένα χρόνο….Της ζήτησε να παντρευτούν, χωρίς ποτέ να της έχει πει αν την αγαπάει, αλλά το θεώρησε αυτονόητο και δέχτηκε.
Δέχτηκε, χωρίς να σκεφτεί τι είδους ζωή της υποσχόταν αυτή η ένωση…..
Δέχτηκε χωρίς να σκεφτεί ότι ποτέ δεν την έκανε να γελάει….
Δέχτηκε όλα όσα της είχε επιβάλλει, χωρίς και η ίδια να το καταλάβει…
Δεν θα δούλευε πλέον, γιατί ο Χρήστος ήθελε παραδοσιακή οικογένεια και επιπλέον έβγαζε αρκετά λεφτά ο ίδιος για να τους συντηρεί….Έπρεπε να είναι σοβαρή και να δεχτεί ότι η δουλειά του τον απασχολούσε πολλές ώρες….Τα ρούχα της τα διάλεγε ο ίδιος και έπρεπε να είναι ανάλογα της θέσεώς του….Θα έκαναν οπωσδήποτε δύο παιδιά…..Όλα κανονισμένα από πριν…. Τίποτα δεν είδε εκείνη, τίποτα δεν κατάλαβε τυλιγμένη στο όνειρο ενός άσπρου νυφικού, παραπλανημένη από τον μύθο ενός καλού γάμου…..Πιάστηκε σαν ποντικάκι στην πιο αρχαία φάκα, γεμάτη από την θέα ενός λαχταριστού τυριού που μόνο όταν το γεύτηκε κατάλαβε πόσο άνοστο ήταν…..Πόσο γρήγορα αλήθεια, ήρθε μια αφόρητη πλήξη; Σχεδόν αμέσως…..
Το νυφικό βγήκε και κρύφτηκε σε ένα μεγάλο κουτί στην αποθήκη……
Τα λουλούδια μαράθηκαν, σαφώς πιο γρήγορα από την ίδια….
Τα ρύζια έφυγαν με την βοήθεια της ηλεκτρικής σκούπας…..
Έμεινε εκείνη, μόνη, σ’ ένα άδειο σπίτι, μ’ έναν άντρα που λειτουργούσε περίπου σαν φιλοξενούμενος σ’ ένα καλό ξενοδοχείο….Όταν έμεναν μόνοι, έμοιαζαν να μην έχουν τι να πουν. Ευτυχώς υπήρχε η τηλεόραση και κάλυπτε τις ατέλειωτες σιωπές.
Ευτυχώς υπήρχαν οι παρέες, όλες δικές του βέβαια, αλλά ήταν μια λύση και γιατί όχι; μια παρηγοριά…..Απ’ ότι καταλάβαινε όλες οι γυναίκες γύρω της, την ίδια ζωή ζούσαν, αλλά δεν έμοιαζαν να δυσανασχετούν….
Ήρθαν τα παιδιά να γεμίσουν το κενό….Άλλη μια πλάνη…..Ποτέ κανένα κενό δεν γέμισε με παιδικές φωνές. Γιατί το κενό, δεν ήταν μόνο στον χρόνο, ήταν και στην ψυχή….Και ο χρόνος μπορεί να γέμισε, αλλά η ψυχή; Όλα σταμάτησαν εκεί…..
Εκείνη πνιγμένη ανάμεσα σε πάνες και μπιμπερό στην αρχή, ενώ αργότερα μπλέχτηκε σε ιστούς μαθημάτων, τετραδίων, χορού, κολυμβητηρίου, αγγλικών, γερμανικών και τελειωμό δεν είχαν….Εκείνος είχε πάντα την δουλειά του, τους φίλους του και τώρα τελευταία την Αλίκη….
Δεν ήταν τυφλή, ούτε κουτή….Η όμορφη λογίστρια που είχε προσληφθεί εδώ και τρεις μήνες, ήταν η νέα του κατάκτηση….Θα ήθελε να τον κατηγορήσει, αλλά δεν μπορούσε….πρέπει να έπληττε και εκείνος, όπως η ίδια…..
Μπήκε στο αυτοκίνητο μούσκεμα από την βροχή. Έπρεπε να βρει ένα σούπερ-μάρκετ που να είχε γκαράζ, για τέτοιες μέρες….Μέχρι να βάλει τα ψώνια μέσα, είχε φτάσει να στάζει και τώρα τα δόντια της κτυπούσαν…Έβαλε μπρος και αναρωτήθηκε αν θα κατάφερνε να φτάσει σπίτι της με τέτοιο κατακλυσμό. Οδηγούσε αργά, έπρεπε να προσέχει…
Ο Χρήστος είχε δεχτεί να της πάρει αυτοκίνητο, μόνο όταν τα παιδιά άρχισαν τα μαθήματα εκτός σπιτιού και έπρεπε να τα πηγαίνει η ίδια, αλλά και σ’ αυτό είχε βάλει όρους….Δεν έπρεπε να τρέχει και το παραμικρό τρακάρισμα να της συνέβαινε, δεν θα οδηγούσε ξανά……
Δέκα χρόνια τώρα, δεν είχε ούτε μία γρατσουνιά στο ενεργητικό της και έτσι ήταν όλοι ευχαριστημένοι……Ευτυχισμένοι ήταν οι γονείς….Και οι δικοί της, αλλά και οι δικοί του.
Γιατί να μην ήταν όμως;
Οι δικοί του, αν και στην αρχή ήταν επιφυλακτικοί, μετά, όταν είδαν πόσο καλή, γεμάτη υπομονή και κατανόηση ήταν η νύφη τους, πόσο ολιγαρκής και γεμάτη αυταπάρνηση ήταν η συμπεριφορά της, τότε πείσθηκαν πως η εκλογή του γιου τους ήταν η καλύτερη….
Η γυναίκα που είχε διαλέξει ο Χρήστος, ήταν άψογη νοικοκυρά, υποδειγματική μητέρα αργότερα, δεν είχε φίλες, δεν έβγαινε ποτέ χωρίς τον άντρα της, ήταν πάντα πρόθυμη να κάνει ότι της ζητούσε ο γιος τους και απέναντί τους, ήταν ευγενική και τυπική στις υποχρεώσεις της…..
Οι γονείς της πάλι, όταν ο Χρήστος ζήτησε την κόρη τους, θεώρησαν ότι ήταν προσωποποιημένη η τύχη που είχε κτυπήσει την πόρτα του παιδιού τους και ευχαρίστησαν με ειλικρίνεια Τον Θεό. Όσο τα χρόνια περνούσαν, τόσο οι προσευχές τους συνέχιζαν ενώ αναστέναζαν για την μικρή τους κόρη που κατά την γνώμη τους, δεν είχε μυαλό…..
Πόσο ζήλευε την αδελφή της, το ήξερε μόνο η ίδια….Η Ανθή ήταν ένα ανεξάρτητο πλάσμα, από την ώρα που γεννήθηκε, αν όχι από πριν….Φαίνεται κάτι στα κύτταρά της, υπήρχε από την στιγμή της δημιουργίας της….Μεγάλωσε χωρίς να φοβάται κανέναν, ούτε καν τον πατέρα τους και χωρίς ποτέ να μείνει χωρίς παρέες, βόλτες και μπαράκια, κατάφερε να περάσει στο Πανεπιστήμιο. Στο σχετικό έντυπο που έπρεπε να συμπληρώσει, η μόνη πόλη που δεν είχε δηλώσει, ήταν η Αθήνα….Σπούδασε στην Θεσσαλονίκη, ενώ ταυτόχρονα δούλευε σερβιτόρα καταφέρνοντας να μην επιβαρύνει καθόλου τους γονείς, για να μην μπορούν να της πουν κουβέντα…… Δεν γύρισε ποτέ από κει….Της ταίριαζε αυτή η πόλη και έστησε εκεί την ζωή της. Και όχι μόνο την έστησε, αλλά την έζησε κιόλας. Μόλις πριν από τέσσερα χρόνια, είχε παντρευτεί μ’ έναν σπουδαίο τύπο, που όμως ο άντρας της δεν συμπάθησε ποτέ και τον έλεγε «υπόκοσμο». Για τον Χρήστο, ένας άνθρωπος που δουλεύει νύχτα και έχει δικά του τρία μπαράκια, δεν μπορεί παρά να ήταν…. τουλάχιστον έμπορος ναρκωτικών!
Όμως η Ανθή φαινόταν και ήταν ευτυχισμένη. Διαφορετικά δεν θα έλαμπαν έτσι τα μάτια της, δεν θα είχαν τα χείλη της πάντα αυτή την ελαφριά ροπή προς τα πάνω σε μια υποψία μόνιμου χαμόγελου…..
Άλλαξε τα βρεμένα ρούχα της και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Τον άλλο μήνα, θα γινόταν σαράντα δύο χρονών και όσο αυστηρή και να ήταν με τον εαυτό της, ήξερε πως έμοιαζε νεότερη. Ψηλή, αδύνατη, παρά τα δύο παιδιά και με όμορφα χαρακτηριστικά. Φτάνει να μην κοιτούσε κανείς τα μάτια της…. Εκεί τα χρόνια έδειχναν διπλά, η κούραση δυσβάστακτη, η ανία ολοφάνερη….
Είχε καταλάβει ότι ο Χρήστος την απατούσε για πρώτη φορά, μετά την γέννηση της Χριστίνας…. Δεν είχε ενθουσιαστεί που το πρώτο τους παιδί ήταν κορίτσι, αλλά φρόντισε να μην δείξει πόσο πολύ ήθελε έναν γιο…..Ίσως γι αυτό δεν περίμενε ούτε έξι μήνες πριν την αφήσει πάλι έγκυο και τώρα που το σκεφτόταν, αν δεν είχε γεννηθεί ο Άλκης, πιθανότατα θα έκαναν κι άλλο παιδί. Όταν ο σκοπός επετεύχθη ο Χρήστος φρόντιζε από κει και μετά να παίρνει τις προφυλάξεις του……
Άργησε να καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τον άντρα της, γιατί οι ευθύνες του σπιτιού και της μητρότητας, δεν της άφηναν χρόνο. Εξάλλου ήταν πολύ διακριτικός…..
Στην αρχή αισθάνθηκε οργή και απόγνωση. Δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι ο άντρας της την πρόδιδε κατ’ αυτό τον τρόπο…Μετά αναρωτήθηκε τι λάθος είχε κάνει εκείνη.
Υπέβαλλε τον εαυτό της σε αυστηρότατες δίαιτες για να βρει γρήγορα τη γραμμή της, γράφτηκε σε γυμναστήριο, άλλαξε τα μαλλιά της, φρόντισε να προσέχει το ντύσιμό της, αλλά εκείνος συνέχιζε ν’ αργεί τα βράδια, συνέχιζε να μιλάει χαμηλόφωνα στο τηλέφωνο και όταν άρχισε τα επαγγελματικά ταξίδια, που φυσικά ήταν μια γελοία δικαιολογία , τότε στράφηκε απελπισμένη στην μητέρα της, ζητώντας την συμβουλή της.
- Δεν φαντάζομαι να του έκανες καμιά σκηνή! Ήταν το πρώτο πράγμα που της είπε εκείνη.
- Όχι βέβαια!
- Ευτυχώς! Ο Θεός σε φώτισε κοριτσάκι μου!
Είχε κοιτάξει την μητέρα της με απορία.
- Γιατί με ρώτησες κάτι τέτοιο μαμά; είχε ζητήσει να μάθει.
- Γιατί δεν λένε τέτοια πράγματα στον άντρα τους!
- Και τι να πω δηλαδή;
- Τίποτα! Να κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις! Θα του περάσει!
- Μαμά, σου είπα ότι ο Χρήστος με απατάει! Δεν σου είπα ότι έχει πονοκέφαλο!
- Το ίδιο κάνει! Άντρας είναι, θα κάνει τα δικά του! Και στο τέλος-τέλος, σε σένα θα γυρίσει! Εσύ είσαι η γυναίκα του και η μάνα των παιδιών του! Πού θα πάει;
- Μα τι να τον κάνω όταν γυρίσει αφού έχει κοιμηθεί με τόσες άλλες;
- Τι τον κάνουν τον άντρα κορίτσι μου; Τι τον κάναμε όλες μας δηλαδή;
- Ποιες όλες;
- Έχει γούστο τώρα να νομίζεις ότι είσαι η μόνη που τρώει κέρατο! Αχ, παιδάκι μου, όλες από κει περάσαμε!
- Και ο μπαμπάς δηλαδή…..
- Και κείνος στον καιρό του έκανε! Αλλά έκανα ότι δεν καταλάβαινα! Κυρία εγώ! Και στο τέλος βαρέθηκε, μαζεύτηκε και τον κέρδισα!
- Μα πώς τον κέρδισες, αφού βαρέθηκε και σταμάτησε;
- Εγώ δεν είμαι ακόμα η γυναίκα του; Εγώ δεν έχω τ’ όνομά του;
- Και για ένα όνομα, πρέπει να υποστώ όλη αυτή την ταπείνωση;
- Ποια ταπείνωση βρε κορίτσι μου; Εσύ είσαι στο σπίτι, κυρά και αρχόντισσα ! Τίποτα δεν σου λείπει, με τα λούσα σου, με το ωραίο σου το σπίτι, με τα λεφτά του στη διάθεσή σου, τι άλλο θέλεις;
- Δηλαδή τώρα μου λες ότι πουλιέμαι, αλλά τουλάχιστον ακριβά!
- Σαχλαμάρες! Πουλιέσαι….αλλά και έτσι να είναι, στον άντρα σου πουλιέσαι! Δεν είναι ξένος!
- Τώρα ποιος λέει σαχλαμάρες μαμά; Κι έπειτα αν εγώ δεν θέλω να συνεχίσω να ζω έτσι;
- Και τι θα κάνεις;
- Κι αν τον χωρίσω;
- Ε, πάει! Τρελάθηκες! Χωρίζουνε παιδάκι μου για μια τέτοια αιτία;
- Αλλά; Για ποια αιτία χωρίζουν;
- Αν ας πούμε, ήταν μέθυσος! Αν έπαιζε χαρτιά! Αν σε χτυπούσε! Τότε να έλεγα είσαι δικαιολογημένη….αλλά επειδή έχει μια φιλενάδα; Αμαρτία είναι! Κι έπειτα έχεις δύο παιδιά! Πώς θα τα ζήσεις; Δουλειά πού θα βρεις; Θ’ αφήσεις δηλαδή τα πλούτη σου και τα καλά σου για να ξαναγίνεις πωλήτρια; Σύνελθε παιδί μου και άκουσε την μάνα σου! Δεν είναι για σένα όλα αυτά!
Είχε ακούσει την μάνα της…..Είχε παραδεχτεί πως δεν ήταν για κείνη όλα αυτά…..
Το τραπέζι ήταν έτοιμο και το είχε στολίσει με λουλούδια για την περίσταση.
Στο κάτω-κάτω, ήταν γιορτή….Γιορτάζεις έναν γάμο που κράτησε τόσα χρόνια, έστω και κάτω από τέτοιες συνθήκες….. Ίσιωσε μια μικρή ζάρα στο τραπεζομάντιλο και αναρωτήθηκε τι θα έλεγε ο Χρήστος όταν μάθαινε για ποιο λόγο είχε γίνει το οικογενειακό τραπέζι και συνειδητοποιήσει ότι το είχε ξεχάσει….. Τουλάχιστον τα παιδιά, όταν τους το είπε πριν λίγο, φάνηκαν να ντρέπονται και η ντροπή τους έδειχνε ειλικρινής….Είχαν εξαφανιστεί και όταν γύρισαν, κρατούσαν μια ανθοδέσμη στα χέρια τους που της την πρόσφεραν μαζί με την συγνώμη τους….Δεν είχε παράπονο από τα παιδιά της…. Οι γονείς κατέφθασαν με μεγάλα χαμόγελα, γλυκά, σαμπάνια και λουλούδια και κείνη φόρεσε το καλό της χαμόγελο για να τους υποδεχτεί.
- Ελένη μου να ζήσετε! Της είπε ο πεθερός της και κείνη γύρισε το μάγουλο για να δεχτεί το φιλί του.
Ελένη….. Αλήθεια, την έλεγαν Ελένη…..Κόντευε να το ξεχάσει πια….
Ήταν «μαμά» για τα παιδιά, «γυναίκα» για τον Χρήστο, «κοριτσάκι μου» για τον πατέρα της και την μητέρα της, «κόρη μου» για τα πεθερικά της, αλλά ποτέ Ελένη….. Για κανέναν πια….το όνομα είχε αντικατασταθεί από την ιδιότητα και μαζί, κάπως έτσι, είχε χαθεί και η προσωπικότητα αλλά ποιον να κατηγορήσει για την απώλειά της;
Ο Χρήστος μπήκε στο σπίτι, είδε τα λουλούδια, είδε τα γλυκά και επιτέλους θυμήθηκε.
Ήταν κωμικός ο τρόπος που στην αρχή ανασήκωσε τα φρύδια προσπαθώντας να καταλάβει τι συνέβαινε γιατί σίγουρα δεν έμοιαζε με συνηθισμένη οικογενειακή συγκέντρωση όλο αυτό.
Μετά κάρφωσε τα μάτια του στα μάτια της Ελένης που τον κοιτούσε με μια ελαφριά ειρωνεία και τέλος κτύπησε με απελπισία το μέτωπό του.
- Φτου να πάρει! Είπε. Γι αυτό κάτι έλεγα όλη μέρα ότι ξεχνούσα! Έχουμε επέτειο γάμου!
Γέλασαν όλοι. Ακόμα και η ίδια. Τον άφησε να την φιλήσει στο μάγουλο και αναγνώρισε πως τουλάχιστον είχε αισθανθεί άσχημα. Κάτι ήταν κι αυτό…..
Κάθισαν στο τραπέζι και ύψωσαν τα ποτήρια στην υγειά τους, ευχόμενοι αυτός ο γάμος να είναι πάντα ευτυχισμένος για πολλά-πολλά χρόνια ακόμη……Λες και ήταν ποτέ…..
Η Ελένη κοίταξε τον Χρήστο πάνω από τα υψωμένα ποτήρια και είδε το ένοχο χαμόγελό του και τα μάτια του πρόδωσαν τις σκέψεις του….. Ντρεπόταν…..Θετικό…..
Είχε αρχίσει να γκριζάρει στους κροτάφους…..Θετικό…..
Είχε αρχίσει να κάνει κοιλίτσα……Θετικό…..
Έδειχνε κουρασμένος……Θετικό…..
Θυμήθηκε την τελευταία κουβέντα που της είχε πει ,τότε, η μητέρα της:
« Κάνε υπομονή κορίτσι μου…..Θα στρώσει….»
Ίσως είχε δίκιο….. Πόσο θα κρατήσει ακόμη να φέρεται σαν νεαρός; Για πόσο ακόμα θ’ αγνοεί ότι πάνω απ’ όλα έχει μια οικογένεια; Πόσο καιρό θα συνέχιζε να παραμελεί την γυναίκα του;
Δεν μπορεί…..Θα στρώσει……